Materials

 

ลูกา

บิสมิลลาฮิรเราะฮ์มานิรรอฮีม

ลูกา 1

         1 ท่านเธโอฟีลัส ที่เคารพยิ่ง ท่านทราบแล้วว่า มีหลายคนได้อุตส่าห์เรียบเรียงเหตุการณ์เหล่านั้นซึ่งสำเร็จแล้วในหมู่พวกเรา 2 ตามที่เขาผู้ได้เห็นกับตาตนเองมาตั้งแต่ต้น และเป็นผู้เผยแผ่พระดำรัสนั้นได้แสดงให้เรารู้ 3 เหตุฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงสืบสวนเรื่องเหล่านี้ตั้งแต่แรกอย่างละเอียด แล้วก็เห็นดีด้วยที่จะเรียบเรียงเหตุการณ์ตามลำดับเพื่อท่าน 4 ที่ข้าพเจ้าเขียนไว้นี้ก็เพื่อจะให้ท่านมั่นใจถึงความจริงเกี่ยวกับเรื่องเหล่านั้นที่เขาสอนท่าน

การแจ้งข่าวนบียะหฺยากำเนิด

         5 ในสมัยที่กษัตริย์เฮโรดครองแคว้นยูเดีย มีผู้หนึ่งคือนบีซะกะรียาเป็นผู้ประกอบพิธีทางศาสนาอยู่ในหมวดของอาบียาห์ ภรรยาของนบีซะกะรียาชื่อเอลีซาเบธเป็นผู้ที่อยู่ในตระกูลผู้ประกอบพิธีทางศาสนาด้วย       6 ทั้งสองคนดำเนินชีวิตอย่างชอบธรรมในสายพระเนตรของอัลลอฮฺทำตามธรรมบัญญัติและกฎเกณฑ์ทั้งปวงของพระผู้เป็นเจ้าอย่างไม่มีที่ติ 7 แต่สามีภรรยาคู่นี้ไม่มีบุตรเพราะเอลีซาเบธเป็นหมัน ทั้งนางและนบีซะกะรียาก็แก่มากแล้ว

         8 วันหนึ่งนบีซะกะรียากำลังปฏิบัติหน้าที่ผู้ประกอบพิธีทางศาสนา ตามหน้าที่ของตนที่ต้องทำเป็นประจำ 9 ท่านจับฉลากตามธรรมเนียมของผู้ประกอบพิธีทางศาสนา ต้องเข้าไปในสถานที่อันบริสุทธิ์ของพระผู้เป็นเจ้าเพื่อเผาเครื่องหอม 10 ในเวลาเผาเครื่องหอมนั้น กลุ่มประชาชนก็ละหมาดขอดุอาอ์อยู่ภายนอก

         11 ในเวลานั้นมีมลาอิกะฮฺของพระผู้เป็นเจ้ายืนปรากฏอยู่เบื้องขวาของแท่นเผาเครื่องหอม 12 เมื่อนบีซะกะรียาเห็นเข้าก็ตกใจกลัว 13 แต่มลาอิกะฮฺบอกท่านว่า “ซะกะรียา อย่ากลัวไปเลย อัลลอฮฺทรงฟังคำขอดุอาอ์ของท่านแล้ว เอลีซาเบธภรรยาท่านจะมีบุตรชาย จงตั้งชื่อให้เด็กนั้นว่ายะหฺยา 14 ท่านทั้งสองจะยินดียิ่งนัก ทั้งคนอื่นๆ อีกจำนวนมากจะพลอยยินดีไปด้วยที่เด็กนี้เกิดมา 15 เด็กนี้จะเป็นคนสำคัญในสายพระเนตรของพระผู้เป็นเจ้า เขาจะต้องไม่ดื่มสุราหรือน้ำเมา เด็กคนนี้จะเต็มไปด้วยอัลรูฮุลกุดุซูตั้งแต่เกิด 16 เขาจะนำพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบมากมายกลับไปหาอัลลอฮฺ ผู้เป็นพระเจ้าของพวกเขา 17 เขาจะเป็นราชทูตของพระองค์อย่างเข้มแข็งและมีอำนาจมากเหมือนนบีอิลยาส เขาจะทำให้พ่อลูกปรองดองกัน และจะทำให้คนดื้อด้านกลับได้ปัญญาของคนชอบธรรม เขาจะเตรียมประชากรของพระผู้เป็นเจ้าไว้พร้อมเพื่อรับพระองค์”

         18 นบีซะกะรียาจึงถามมลาอิกะฮฺว่า “ข้าพเจ้าจะทราบได้อย่างไรว่าจะเป็นจริงดังที่ท่านพูด เพราะข้าพเจ้ากับภรรยาต่างก็แก่มากแล้ว?”

         19 มลาอิกะฮฺยืนยันต่อไปว่า “เราคือมลาอิกะฮฺญิบรออีล เราเฝ้าอัลลอฮฺอยู่ พระองค์ทรงใช้เรามาบอกข่าวดีนี้แก่ท่าน 20 แต่ท่านไม่ยอมศรัทธาคำของเราซึ่งจะเป็นจริงเมื่อถึงกำหนด เพราะท่านไม่เชื่อ ดังนั้น ท่านก็จะเป็นใบ้ไปจนกว่าจะถึงวันนั้นที่เรื่องจะเป็นจริงตามคำของเรา”

         21 ระหว่างนั้นประชาชนคอยนบีซะกะรียาอยู่ ต่างแปลกใจที่ท่านอยู่ในพระวิหารนานเช่นนั้น 22 เมื่อท่านออกมาแล้วกลับพูดไม่ได้ คนทั้งหลายจึงทราบว่าท่านได้เห็นนิมิตในพระวิหาร เพราะท่านทำบุ้ยใบ้พูดอะไรไม่ได้สักคำ

         23 เมื่อพ้นระยะที่ท่านทำหน้าที่ในพระวิหารแล้ว นบีซะกะรียาก็กลับบ้าน 24 ต่อมาเอลีซาเบธภรรยาท่านก็ตั้งครรภ์ ไม่ได้ออกจากบ้านไปไหนเลยตลอดเวลาห้าเดือน 25 เอลีซาเบธรำพึงว่า “ในที่สุดพระผู้เป็นเจ้าทรงช่วยข้าพเจ้าอย่างนี้เอง คือพระองค์ทรงทำให้ข้าพเจ้าไม่ต้องอับอายผู้ใดเพราะการที่ไม่มีบุตร”

 แจ้งข่าวอีซากำเนิด

         26 พอเอลีซาเบธตั้งครรภ์ได้หกเดือน อัลลอฮฺทรงส่งมลาอิกะฮฺญิบรออีลไปเมืองนาซาเร็ธ แคว้นกาลิลี 27 มลาอิกะฮฺมีข่าวจะแจ้งให้หญิงสาวคนหนึ่งทราบ หญิงสาวพรหมจารีคนนี้ชื่อมัรฺยัมหมั้นกันไว้กับชายผู้หนึ่งชื่อยูสุฟ เป็นเชื้อพระวงค์กษัตริย์ดาวูด 28 มลาอิกะฮฺมาหานางแจ้งว่า “จงอยู่เป็นสุขเถิด พระผู้เป็นเจ้าทรงอยู่กับเธอแล้วและทรงโปรดปรานเธอยิ่งนัก”

         29 ถ้อยคำของมลาอิกะฮฺทำให้มัรฺยัมรู้สึกฉงนเป็นอย่างยิ่ง นางแปลกใจว่า ที่มลาอิกะฮฺกล่าวนั้นหมายถึงอะไร 30 มลาอิกะฮฺชี้แจงแก่นางว่า “อย่ากลัวไปเลยมัรฺยัม อัลลอฮฺทรงเมตตาเธอแล้ว 31 เธอจะตั้งครรภ์และให้กำเนิดบุตรชาย จงตั้งชื่อบุตรนั้นว่า อีซา 32 บุตรของเธอนี้จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่ จะได้ชื่อว่าเป็นบุตรของผู้สูงสุด พระผู้เป็นเจ้าคืออัลลอฮฺจะทรงตั้งให้ท่านเป็นกษัตริย์ เช่นเดียวกับกษัตริย์ดาวูด บรรพบุรุษของท่าน 33 และท่านจะเป็นกษัตริย์ของบรรดาวงศ์วานของนบียะอฺกูบตลอดไป อาณาจักรของท่านจะยั่งยืนอยู่ตลอดกาล”

         34 มัรฺยัมตอบมลาอิกะฮฺว่า “ข้าพเจ้าเป็นสาวพรหมจารี จะเป็นดังที่ท่านพูดได้อย่างไรเล่า?”

         35 มลาอิกะฮฺชี้แจงว่า “อัลรูฮุลกุดุซูจะทรงลงมายังท่าน และฤทธานุภาพของผู้สูงสุดจะอยู่กับท่าน ด้วยเหตุนี้แหละ บุตรที่เกิดมานั้นจะบริสุทธิ์ และจะได้ชื่อว่า บุตรของอัลลอฮฺ 36 จำญาติของท่านที่ชื่อเอลีซาเบธได้ไหม เขาพูดกันว่านางเป็นหมัน แต่นางยังตั้งครรภ์ได้หกเดือน ทั้งๆ ที่นางเองก็แก่มากแล้ว 37 ทั้งนี้แสดงว่าไม่มีอะไรที่อัลลอฮฺทรงกระทำไม่ได้”

         38 มัรฺยัมกล่าวว่า “ข้าพเจ้าเป็นบ่าวของพระผู้เป็นเจ้า ขอให้เป็นดังที่ท่านพูดนั้นเถิด” แล้วมลาอิกะฮฺก็จากไป

มัรฺยัมไปเยี่ยมเอลีซาเบธ

         39 หลังจากนั้นไม่นาน มัรฺยัมก็รีบจัดแจงเตรียมตัวไปเมืองภูเขาที่อยู่ในแคว้นยูเดีย 40 แล้วเข้าไปในบ้านของนบีซะกะรียาเพื่อแสดงความยินดีต่อเอลีซาเบธ 41 เมื่อเอลีซาเบธได้ยินเสียงมัรฺยัมทักทาย เด็กที่อยู่ในครรภ์ก็ดิ้น เอลีซาเบธเต็มไปด้วยอัลรูฮุลกุดุซู 42 นางก็พูดขึ้นดังๆ ว่า “เธอเป็นหญิงที่ได้รับพรมากยิ่งกว่าหญิงทั้งปวง ทั้งทารกที่จะมาเกิดกับเธอจะเป็นผู้ที่อัลลอฮฺทรงโปรดปรานมากด้วย 43 ทำไมเหตุการณ์สำคัญนี้จึงเกิดขึ้นแก่ฉันเล่า? คือมารดาของท่านผู้เป็นเจ้านายของฉันมาเยี่ยมเยียนฉัน 44 พอฉันได้ยินเสียงเธอเท่านั้น ทารกในครรภ์ของฉันก็ดิ้นด้วยความยินดี 45 เธอจะต้องสุขใจอย่างมากที่ศรัทธาว่าพระดำรัสของพระผู้เป็นเจ้าจะเป็นความจริง”

มัรฺยัมร้องเพลงสรรเสริญอัลลอฮฺ

         46 มัรฺยัมจึงสรรเสริญอัลลอฮฺว่า “จิตใจของข้าพเจ้าก็ยกย่องพระผู้เป็นเจ้า 47 และจิตวิญญาณของข้าพเจ้าก็เกิดความยินดีในอัลลอฮฺผู้ทรงช่วยข้าพเจ้าให้รอด 48 เพราะพระองค์ทรงห่วงใยฐานะอันยากต่ำของบ่าวของพระองค์ เพราะนั่นแหละ ตั้งแต่นี้ไปคนทุกชั่วอายุจะเรียกข้าพเจ้าว่าผาสุก 49 เพราะว่าผู้ทรงอานุภาพยิ่งได้ทรงกระทำการใหญ่เพื่อข้าพเจ้า พระนามของพระองค์ก็บริสุทธิ์ 50 ความเมตตาของพระองค์มีแก่บรรดาผู้ยำเกรงพระองค์ทุกชั่วอายุสืบไป 51 พระองค์ทรงสำแดงอานุภาพด้วยพระกรของพระองค์ พระองค์ทรงกระทำให้คนที่มีใจเย่อหยิ่งกระจัดกระจายไป 52 พระองค์ทรงถอดเจ้านายจากบัลลังก์และพระองค์ทรงยกผู้น้อยขึ้น 53 พระองค์ทรงโปรดให้คนอดอยากอิ่มด้วยสิ่งดีและทรงกระทำให้คนมั่งมีไปมือเปล่า 54 พระองค์ทรงช่วยบ่าวของพระองค์คือพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบ พระองค์ทรงจดจำความเมตตาของพระองค์ 55 ที่มีต่อนบีอิบรอฮีม และต่อพงศ์พันธุ์ของท่านเป็นนิตย์ ตามที่พระองค์ได้ตรัสไว้กับบรรพบุรุษของเรา” 56 มัรฺยัมพักอยู่กับเอลีซาเบธได้สามเดือนแล้วจึงกลับไปบ้าน

การเกิดของนบียะหฺยา

         57 ในที่สุด เอลีซาเบธก็ให้กำเนิดบุตรชาย 58 พวกเพื่อนบ้านและญาติพี่น้องได้ยินว่า พระผู้เป็นเจ้าทรงเมตตาต่อนางเป็นอย่างมาก ต่างก็พลอยยินดีไปกับนางด้วย 59 ครั้นถึงวันที่แปด เขาก็ให้เด็กนั้นเข้าพิธีสุหนัต แล้วจะตั้งชื่อเด็กนั้นว่า ซะกะรียา ตามชื่อบิดา 60 แต่ผู้เป็นมารดาไม่ยอม นางกล่าวว่า “ไม่ใช่ เขาจะต้องชื่อยะหฺยา”

         61 พวกเขาพูดกับนางว่า “แต่ท่านไม่มีญาติพี่น้องสักคนเดียวที่ชื่อนั้น” 62 แล้วเขาก็ทำบุ้ยใบ้ถามบิดาของทารกนั้นว่า จะให้เด็กนั้นชื่ออะไรดี          63 นบีซะกะรียาขอให้เอากระดานมาเขียนว่า “ชื่อว่ายะหฺยา” ทุกคนแปลกใจยิ่งนัก 64 ขณะนั้นเอง นบีซะกะรียาก็กลับพูดได้อีก ท่านออกปากสรรเสริญอัลลอฮฺ 65 เพื่อนบ้านทุกคนพากันหวาดกลัวมาก ข่าวนี้ลือกันไปทั่วเมืองภูเขาในแคว้นยูเดีย 66 คนที่ได้ยินเรื่องราวก็ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้และถามกันว่า “เด็กนี้โตขึ้นจะเป็นอย่างไรหนอ?” เพราะพวกเขาเห็นได้ชัดว่าอำนาจของพระผู้เป็นเจ้าทรงอยู่กับทารกนี้

นบีซะกะรียาเผยพระดำรัส

         67 นบีซะกะรียาผู้เป็นบิดาของนบียะหฺยาเต็มไปด้วยอัลรูฮุลกุดุซู จึงเผยพระดำรัสว่า 68 “จงสรรเสริญอัลลอฮฺพระเจ้าของพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบ เพราะว่าพระองค์ทรงเยี่ยมเยียนและปลดปล่อยประชากรของพระองค์ให้เป็นอิสระจากบาป 69 และได้ทรงให้ผู้ช่วยที่ทรงอำนาจเกิดมาในวงศ์วานของนบีดาวูดบ่าวของพระองค์ 70 ตามที่พระองค์ได้ตรัสไว้ตั้งแต่โบราณโดยปากของบรรดานบีบริสุทธิ์ 71 คือทรงให้รอดพ้นจากบรรดาศัตรูของพวกเรา และพ้นจากเงื้อมมือของทุกคนที่เกลียดชังเรา 72 ดังนั้นจึงทรงสำแดงความเมตตาซึ่งทรงสัญญาแก่บรรพบุรุษของเรา และทรงระลึกถึงพันธสัญญาบริสุทธิ์ของพระองค์ 73 คือคำปฏิญาณซึ่งพระองค์ได้ทรงกระทำไว้กับนบีอิบรอฮีมบรรพบุรุษของเราว่า 74 เมื่อพวกเราพ้นจากเงื้อมมือบรรดาศัตรูของเราแล้ว จะทรงโปรดให้เรารับใช้พระองค์โดยปราศจากความกลัว 75 ด้วยความบริสุทธิ์และด้วยความชอบธรรมในสายพระเนตรของพระองค์ตลอดชีวิตของเรา

         76 “ทารกเอ๋ย เขาจะเรียกท่านว่านบีของผู้สูงสุด เพราะว่าท่านจะไปล่วงหน้า และจัดเตรียมทางไว้ให้พระผู้เป็นเจ้า 77 เพื่อจะให้ประชากรของพระองค์มีความรู้ถึงความรอดที่มาทางการทรงยกโทษบาปของพระองค์แก่พวกเขา 78 โดยพระทัยเมตตา กรุณาของพระเจ้าของเรา แสงอรุณจากเบื้องสูงจึงมาเยี่ยมเยียนเรา 79 ส่องสว่างแก่คนทั้งหลายที่อยู่ในความมืดและในเงาแห่งความมรณะ เพื่อจะนำเท้าของเราไปในทางสันติสุข”

         80 ทารกนั้นเจริญวัยขึ้นและมีจิตใจเข้มแข็ง เขาไปอยู่ตามถิ่นกันดาร จนถึงวันที่เขาปรากฏตัวต่อหน้าพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบ

ลูกา 2

การเกิดของอีซา

         1 ในเวลานั้น จักรพรรดิออกัสตัสรับสั่งให้ราษฎรทุกคนในอาณาจักรโรมไปลงทะเบียนสำมะโนประชากร 2 การจดทะเบียนครั้งแรกนี้ทำในสมัยที่คีรินิอัสเป็นเจ้าเมืองซีเรีย 3 ทุกคนต้องไปลงทะเบียนที่บ้านเกิดเมืองนอนของตน

         4 ยูสุฟไปจากเมืองนาซาเร็ธแคว้นกาลิลีสู่เมืองบัยติละฮัมในแคว้นยูเดีย อันเป็นเมืองที่กษัตริย์ดาวูดประสูติ ที่ต้องไปที่นั่นก็เพราะยูสุฟเป็นเชื้อพระวงศ์กษัตริย์ดาวูด 5 เขาไปลงทะเบียนกับมัรฺยัมซึ่งได้หมั้นกันไว้แล้ว ขณะนั้นมัรฺยัมกำลังตั้งครรภ์ 6 แล้วในระหว่างที่เขาอยู่ในเมืองบัยติละฮัมก็ถึงกำหนดเวลาที่มัรฺยัมจะคลอดบุตร 7 นางก็ได้คลอดบุตรชายหัวปี นางเอาผ้าพันกายทารกแล้ววางไว้ในรางหญ้า เนื่องจากตามบ้านพักซึ่งมีห้องเช่าไม่มีที่ว่าง

คนเลี้ยงแกะกับมลา อิกะฮฺ

         8 มีพวกเลี้ยงแกะอยู่นอกเมืองกำลังเฝ้าแกะอยู่ที่ทุ่งนาในคืนนั้น 9 มลาอิกะฮฺองค์หนึ่งของพระผู้เป็นเจ้ามาปรากฏแก่เขา พระรัศมีของพระผู้เป็นเจ้าส่องเหนือพวกเขา เขาตกใจกลัวมาก 10 แต่มลาอิกะฮฺปลอบเขาว่า “อย่ากลัวเลย เพราะเรานำข่าวดีมาบอกพวกท่าน เป็นข่าวที่ทุกคนจะชื่นชมยินดีอย่างยิ่ง คือว่า 11 คืนนี้เอง ในเมืองของนบีดาวูด มีผู้ช่วยให้รอดของท่านทั้งหลายมากำเนิด ท่านนั้นเป็นอัล-มะซีฮฺผู้เป็นเจ้านาย 12 นี่จะเป็นหลักฐานให้พวกท่านแน่ใจคือ พวกท่านจะพบทารกมีผ้าพันกายนอนอยู่ในรางหญ้า”

         13 ทันใดนั้น มลาอิกะฮฺอีกจำนวนมากมาสมทบกับมลาอิกะฮฺองค์นั้น ร้องเพลงสรรเสริญอัลลอฮฺว่า 14 “พระเกียรติจงมีแด่อัลลอฮฺในสรวงสวรรค์ชั้นสูงส่งส่วนบนแผ่นดินโลก สันติสุขจงมีท่ามกลางมนุษย์ทั้งปวงซึ่งพระองค์ทรงโปรดปรานนั้น”

         15 เมื่อมลาอิกะฮฺกลับไปสรวงสวรรค์แล้ว พวกเลี้ยงแกะก็ชวนกันว่า “ให้เราไปเมืองบัยติละฮัมกันเถิด จะได้ดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามที่พระผู้เป็นเจ้าตรัสผ่านทางมลาอิกะฮฺให้แก่เรา” 16 เขาจึงรีบพากันไป พบมัรฺยัมกับยูสุฟ และเห็นทารกนอนอยู่ในรางหญ้า

         17 เมื่อพวกเลี้ยงแกะพบแล้ว ก็ได้เล่าให้มัรฺยัมและยูสุฟฟังตามที่มลาอิกะฮฺบอกนั้น 18 ทุกคนที่ได้ฟังต่างก็อัศจรรย์ใจในเรื่องที่คนเลี้ยงแกะเล่า 19 มัรฺยัมจำเรื่องทั้งหมดนี้ไว้ แล้วใคร่ครวญดู

         20 ส่วนพวกเลี้ยงแกะกลับไปพลางร้องเพลงสรรเสริญอัลลอฮฺในเหตุการณ์ที่เขาเห็นและได้ยินมา ซึ่งก็เหมือนที่มลาอิกะฮฺบอกเขาไว้ทุกประการ เขาขนานนามทารกว่าอีซา

         21 เมื่อครบแปดวันแล้ว ถึงเวลาที่จะให้ทารกนั้นเข้าพิธีสุหนัต เขาก็ตั้งชื่อทารกว่า อีซา ตามที่มลาอิกะฮฺสั่งไว้ก่อนที่มัรฺยัมจะตั้งครรภ์ บิดามารดามอบอีซาแด่อัลลอฮฺในพระวิหาร

         22 เมื่อถึงเวลาที่ยูสุฟกับมัรฺยัมจะต้องทำพิธีชำระร่างกายตามธรรมบัญญัติในคัมภีร์เตารอฮฺของนบีมูซา เขาก็พาทารกไปกรุงเยรูซาเล็มเพื่อปรากฏตัวและมอบแด่พระผู้เป็นเจ้า 23 ตามที่ธรรมบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้าเขียนไว้ว่า “บุตรชายทุกคนที่เบิกครรภ์ครั้งแรก จะได้ชื่อว่าเป็นบุตรที่มอบแด่พระผู้เป็นเจ้า” 24 เขายังได้ทำกุรฺบานอีกด้วย ตามธรรมบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้า คือนกเขารุ่นๆ หนึ่งคู่หรือนกพิราบหนุ่มสองตัว

         25 มีชายคนหนึ่งชื่อสิเมโอนอาศัยอยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม ท่านเป็นคนชอบธรรมและเกรงกลัวอัลลอฮฺ และกำลังรอคอยเวลาที่พระองค์จะทรงมาช่วยพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบให้รอด อัลรูฮุลกุดุซูทรงอยู่กับท่านผู้นี้ 26 แล้วทรงยืนยันแก่ท่านว่า ท่านจะไม่ตายจนกว่าจะได้เห็นอัล-มะซีฮฺของพระผู้เป็นเจ้า

         27 รุฮุลลอฮ์ทรงนำสิเมโอนเข้าไปในพระวิหาร พอยูสุฟและมัรฺยัมนำอีซาเข้าไปในพระวิหารเพื่อปฏิบัติตามธรรมเนียมแห่งธรรมบัญญัติ 28 สิเมโอนก็อุ้มทารกขึ้นขอชุโกธต่ออัลลอฮฺว่า 29 “ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า บัดนี้พระองค์ทรงให้บ่าวของพระองค์ไปเป็นสุขตามพระดำรัสของพระองค์ 30 เพราะว่าตาของบ่าวได้เห็นความรอดของพระองค์แล้ว 31 ซึ่งพระองค์ได้ทรงจัดเตรียมไว้ต่อหน้าชนชาติทั้งหลาย 32 เป็นความสว่างที่ส่องแก่คนต่างชาติ และเป็นศักดิ์ศรีของพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบชนชาติของพระองค์”

         33 ยูสุฟและมัรฺยัมต่างรู้สึกแปลกใจในสิ่งที่สิเมโอนกล่าวถึงทารกนั้น 34 สิเมโอนขอดุอาอ์ให้คนทั้งสอง และบอกแก่มัรฺยัมผู้เป็นมารดาว่า “อัลลอฮฺทรงเลือกสรรทารกนี้เพื่อเป็นเหตุให้หลายคนในพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบล้มลง และให้อีกหลายคนรอดทั้งจะเป็นหมายสำคัญซึ่งคนเป็นอันมากจะต่อต้าน 35 แล้วจะเปิดเผยความคิดในใจของพวกเขา ส่วนท่านความทุกข์นั้นจะเป็นเหมือนดาบคมกริบ ทำลายดวงจิตของท่านให้แตกสลายไป”

         36 ที่นั่นมีหญิงชื่ออันนา ชึ่งเป็นนบีคนหนึ่ง นางเป็นธิดาของฟานูเอลในสกุลอาเชอร์ นางชรามากแล้ว นางแต่งงานได้แค่เจ็ดปี 37 แล้วก็เป็นม่ายมาจนถึงอายุแปดสิบสี่ปี นางไม่เคยออกไปจากพระวิหารเลย ทุกวันคืนนางเข้าเฝ้าอัลลอฮฺ ถือศีลอดอาหารและขอดุอาอ์ 38 ในขณะนั้น นางก็เข้ามาขอชุโกธต่ออัลลอฮฺ และพูดถึงทารกนั้นกับทุกคนที่กำลังรอคอยเวลาที่อัลลอฮฺจะทรงช่วยกู้กรุงเยรูซาเล็ม

กลับไปนาซาเร็ธ

         39 เมื่อยูสุฟกับมัรฺยัมปฏิบัติทุกสิ่งตามธรรมบัญญัติของพระผู้เป็นเจ้าเสร็จแล้ว ก็ไปแคว้นกาลิลี กลับสู่เมืองนาซาเร็ธภูมิลำเนาเดิมของท่าน 40 ส่วนทารกนั้นเจริญวัยขึ้นเป็นเด็กแข็งแรงประกอบไปด้วยสติปัญญา อัลลอฮฺทรงโปรดปรานท่านมาก

อีซาในพระวิหารเมื่ออายุสิบสองปี

         41 ทุกปีบิดามารดาของอีซาจะไปกรุงเยรูซาเล็มเพื่อฉลองเทศกาลปัสกา 42 เมื่ออีซาอายุได้สิบสองปี พวกเขาก็พากันไปงานฉลองนี้ตามปกติ 43 พองานเลิกแล้วก็กลับบ้าน แต่บิดามารดาไม่ทราบว่าอีซายังอยู่ในกรุงเยรูซาเล็ม 44 คิดว่าท่านอยู่ในกลุ่มผู้ที่เดินทางกลับด้วยกัน ดังนั้น เขาจึงเดินทางล่วงไปได้วันหนึ่งแล้ว จึงเที่ยวมองหาอีซาในหมู่พวกญาติและเพื่อนฝูง 45 แต่ก็ไม่พบ จึงได้ย้อนกลับไปตามหาที่กรุงเยรูซาเล็ม 46 ในวันที่สามก็พบท่านนั่งอยู่ในกลุ่มอาจารย์ในพระวิหาร กำลังฟังบรรดาอาจารย์เล่าแล้วซักถาม 47 บรรดาผู้ที่ได้ฟังต่างประหลาดใจที่ท่านตอบอย่างฉลาดเฉลียว 48 บิดามารดาของท่านก็ประหลาดใจที่ได้เห็นดังนั้น มัรฺยัมจึงกล่าวว่า “ลูกเอ๋ย ทำไมจึงทำอย่างนี้ พ่อกับแม่เที่ยวตามหาเจ้าด้วยความห่วงใยแทบแย่”

49 อีซาตอบว่า “ทำไมต้องตามหาลูกให้ลำบาก? พ่อกับแม่ไม่ทราบหรือว่าลูกจะต้องทำงานของบิดาของลูก?” 50 แต่ทั้งยูสุฟและมัรฺยัมไม่เข้าใจว่าคำซึ่งอีซากล่าวแก่เขาทั้งสองหมายถึงอะไร 51 ดังนั้น อีซาก็กลับไปเมืองนาซาเร็ธ และเชื่อฟังบิดามารดา มัรฺยัมเก็บเรื่องทั้งหมดนี้ไว้ในใจ 52 ส่วนอีซาเจริญขึ้นทั้งร่างกายและสติปัญญา เป็นที่โปรดปรานของอัลลอฮฺและคนทั้งปวง

ลูกา 3

การประกาศของนบียะหฺยา

         1 ขณะที่จักรพรรดิทิเบริอัสครองราชย์เป็นปีที่สิบห้า เป็นช่วงที่ปอนทิอัสปีลาตเป็นเจ้าเมืองยูเดีย ส่วน    เฮโรดนั้นครองแคว้นกาลิลี ฟีลิปพี่ชายของเฮโรดปกครองดินแดนอิทูเรียและตราโคนิติสลีซาเนียสเป็นเจ้าครองแคว้นอาบีเลน 2 อันนาสและคายาฟาสเป็นหัวหน้าทางศาสนา ในเวลานี้เองนบียะหฺยาบุตรชายของนบี  ซะกะรียาได้รับพระดำรัสของอัลลอฮฺขณะที่อาศัยอยู่ในถิ่นกันดาร 3 ดังนั้นนบียะหฺยาจึงออกไปทั่วเขตแม่น้ำจอร์แดน ประกาศว่า “จงกลับใจใหม่และรับบัพติศมาเพื่ออัลลอฮฺจะได้อภัยบาปให้พวกท่าน”

         4 นี่ก็เป็นไปตามที่นบียะฮฺซยาเขียนไว้ในคัมภีร์ของท่านว่า “มีผู้หนึ่งร้องตะโกนในถิ่นกันดารว่า จงทำทางให้ตรงเพื่อเตรียมรับเสด็จพระผู้เป็นเจ้า 5 จงถมที่ลุ่มทุกแห่งให้เต็ม ปราบเนินเขาและภูเขาทุกแห่งให้ราบ ถนนไหนคดเคี้ยวต้องทำให้ตรงไป ทางขรุขระก็ต้องปราบให้เรียบ 6 และทุกคนจะเห็นความรอดที่ อัลลอฮฺทรงส่งมา”

         7 คนมากมายมาหานบียะหฺยาเพื่อรับบัพติศมาจากท่าน นบียะหฺยาจึงกล่าวแก่พวกเขาว่า “เจ้าชาติงูร้าย ใครเตือนเจ้าให้หนีจากพระอาชญาที่กำลังจะมาถึง 8 จงประพฤติตนให้เห็นว่าเจ้ากลับใจใหม่แล้ว อย่ามัวแต่พูดกันว่า ‘นบีอิบรอฮีมเป็นบรรพบุรุษของเรา’ เราขอเตือนพวกเจ้าว่า อัลลอฮฺทรงสามารถที่จะทำให้ก้อนหินเหล่านี้เป็นลูกหลานของนบีอิบรอฮีมได้ 9 ขวานนั้นพร้อมที่จะโค่นต้นไม้จนถึงรากอยู่แล้ว ต้นไม้ทุกต้นที่ไม่เกิดผลดีจะต้องถูกโค่นเผาไฟ”

         10 คนทั้งปวงได้ยินดังนั้นก็พากันถามว่า “เราจะทำอย่างไรดีเล่า?” 11 นบียะหฺยาชี้แจงว่า “ใครที่มีเสื้อสองตัว จงเอาตัวหนึ่งให้คนที่ไม่มี และคนที่มีอาหาร จงแบ่งปันให้คนอดอยาก”

         12 มีคนเก็บภาษีมาหายะหฺยาขอรับบัพติศมา เขาถามว่า “อาจารย์ พวกข้าพเจ้าจะทำอย่างไรดี?”

         13  “อย่าเก็บภาษีเกินพิกัดซิ”   นบียะหฺยาอธิบาย

         14 ทหารบางคนถามนบียะหฺยาว่า “แล้วพวกเราเล่า จะให้เราทำอย่างไร?” นบียะหฺยาตอบว่า “อย่าบังคับขู่เข็ญเอาเงินจากผู้ใดหรือใส่ร้ายเขา จงพอใจกับค่าจ้างที่ตนได้รับ”

         15 ประชาชนใจชื้นขึ้น ต่างคิดใคร่ครวญว่า นบียะหฺยาอาจจะเป็นอัล-มะซีฮฺก็ได้ 16 ดังนั้น นบียะหฺยาจึงชี้แจงแก่พวกเขาว่า “เราให้พวกเจ้ารับบัพติศมาด้วยน้ำ แต่ท่านผู้ที่ยิ่งใหญ่กว่าเรามากนักจะมา ท่านจะให้พวกเจ้ารับบัพติศมาด้วยอัลรูฮุลกุดุซูและไฟ เราเองยังไม่คู่ควรแม้จะแก้สายรองเท้าให้ท่าน 17 ท่านถือพลั่วฝัดแกลบออกจากข้าวสาลี แล้วเก็บข้าวไว้ในยุ้งฉาง แต่ส่วนแกลบนั้นจะเอาไปเผาทิ้งเสียในกองไฟที่ไม่รู้จักดับ”

         18 เหตุฉะนี้ นบียะหฺยาจึงตักเตือนประชาชนอีกหลายประการด้วยวิธีต่างๆ ในขณะที่ท่านเผยแผ่ข่าวดี 19 ท่านตำหนิเฮโรดผู้เป็นเจ้าเมืองเพราะเฮโรดแต่งงานกับนางเฮโรเดียสซึ่งเป็นภรรยาของน้องชายต่างมารดาของเฮโรด และท่านตำหนิการชั่วต่างๆ ที่เฮโรดได้กระทำ 20 เฮโรดจึงทำสิ่งที่ร้ายที่สุดก็คือ สั่งจับนบียะหฺยาขังคุก

อีซารับบัพติศมา*

         21 หลังจากที่ประชาชนรับบัพติศมาแล้ว อีซาก็รับบัพติศมานี้ด้วย ขณะที่ท่านขอดุอาอ์อยู่ 22 ท้องฟ้าก็เปิดออก อัลรูฮุลกุดุซูทรงปรากฏและลงมาเหนือท่านเหมือนนกพิราบ และมีพระสุรเสียงมาจากฟ้าว่า “ท่านเป็นบุตรของเรา เราพอใจท่านมาก”

ลำดับวงศ์ของอีซา

         23 เมื่ออีซาเริ่มงานของท่าน ท่านมีอายุได้ราวๆ สามสิบปี คนทั้งหลายเข้าใจว่า อีซาเป็นบุตรของยูสุฟ  ยูสุฟสืบเชื้อสายจากเฮลี 24 จากมัทธัต จากเลวี จากเมลคี จากยันนาย จากยูสุฟ  25 จากมัทธาธีอัส    จากอาโมส จากนาฮูม จากเอสลี จากนักกาย 26 จากมาอาท จากมัทธาธีอัส จากเสเมอิน จากโยเสค จากโยดา   27 จากโยอานัน จากเรซา จากเศรุบบาเบล จากเชอัลทิเอล จากเนรี 28 จากเมลคี จากอัดดี จากโคสัม จากเอลมาดัม จากเอร์ 29 จากโยชูวา จากเอลีเยเซอร์ จากโยริม จากมัทธัต จากเลวี 30 จากสิเมโอน จากยูดาห์ จากยูสุฟ จากโยนาม 31 จากเอลียาคิม จากเมเลอา จากเมนนา จากมัทตะธา จากนาธัน จากนบีดาวูด 32 จากเจสซี   จากโอเบด   จากโบอาส   จากสัลโมน   จากนาโชน 33 จากอัมมีนาดับ จากอัดมิน จากอารนี จากเฮสโรน จากเปเรศ จากยูดาห์ 34 จากนบียะอฺกูบ จากนบีอิสหาก จาก นบีอิบรอฮีม จากเทราห์ จากนาโฮร์ 35 จากเสรุก จากเรอู จากเปเลก จากเอเบอร์ จากเชลาห์ 36 จากไคนาน จากอารฟาซัด จากเชม จากนบีนูหฺ จากลาเมค 37 จากเมธูเสลาห์ จากนบีอิดรีส จากยาเรด จากมาหะลาเลล จากเคนัน 38 จากเอโนช จากเสท จากนบีอาดัม จากอัลลอฮฺ

ลูกา 4

อีซาถูกอิบลิสสล่อลวง

         1 เมื่ออีซากลับจากแม่น้ำจอร์แดน ท่านเต็มไปด้วยอัลรูฮุลกุดุซู และรุฮุลลอฮ์ทรงนำท่านเข้าไปในถิ่นกันดาร 2 ที่ซึ่งอิบลิสมาล่อลวงท่านอยู่ถึงสี่สิบวัน ตลอดเวลานั้นอีซามิได้รับประทานอะไรเลย เมื่อพ้นเวลานั้นไปแล้ว จึงหิวมาก 3 อิบลิสจึงพูดกับท่านว่า      “ถ้าท่านเป็นบุตรของอัลลอฮฺ จงสั่งก้อนหินนี้ให้กลายเป็นขนมปังซิ”

         4 อีซาตอบว่า “ในอัลกิตาบมีเขียนไว้ว่า ‘เพียงแต่อาหารอย่างเดียวไม่ทำให้มนุษย์มีชีวิตอยู่ได้’” 5 แล้วอิบลิสพาท่านขึ้นไปบนที่สูง และสำแดงให้ท่านเห็นอาณาจักรต่างๆ ของโลกดุนยาในชั่วพริบตาเดียว  6 อิบลิสพูดว่า “ข้าจะมอบอำนาจและบรรดาความรุ่งโรจน์ทั้งหมดนี้ให้ท่าน ข้ารับสิ่งเหล่านี้มา ข้าจะเลือกมอบให้ใครก็ได้ 7 ทั้งหมดนี้จะเป็นของท่านถ้าท่านจะยอมก้มกราบต่อข้า”

         8 อีซาตอบมันว่า “ในอัลกิตาบมีเขียนไว้ว่า ‘จงก้มกราบอัลลอฮฺผู้เป็นพระเจ้าของท่าน และรับใช้พระองค์แต่ผู้เดียว’ ” 9 แล้วอิบลิสพาท่านไปยังกรุงเยรูซาเล็ม ให้ท่านยืนอยู่บนยอดหลังคาของพระวิหาร แล้วพูดกับท่านว่า “ถ้าท่านเป็นบุตรของอัลลอฮฺ จงกระโดดลงไปเถิด 10 เพราะในอัลกิตาบมีเขียนไว้ว่า     ‘พระองค์จะสั่งให้บรรดามลาอิกะฮฺมาคอยพิทักษ์ท่านไว้    11     เหล่ามลาอิกะฮฺจะเอามือประคองท่านไว้ เพื่อที่ว่าแม้แต่เท้าของท่านก็จะไม่เจ็บเมื่อกระทบหิน’ ”

         12 อีซาตอบมันว่า    “ในอัลกิตาบมีกล่าวไว้ว่า    ‘อย่าทดลองอัลลอฮฺ ผู้เป็นพระเจ้าของท่าน’ ”

         13 เมื่ออิบลิสทดลองอีซาสิ้นทุกประการแล้ว จึงละท่านไปจนกว่าจะถึงโอกาสเหมาะ

อีซาเริ่มงานในแคว้นกาลิลี

         14 หลังจากนั้น อีซากลับไปแคว้นกาลิลี ฤทธานุภาพของรุฮุลลอฮ์ทรงอยู่กับท่าน กิตติศัพท์ของท่านจึงเป็นที่เล่าลือไปทั่วแว่นแคว้นนั้น          15 ท่านสอนตามธรรมศาลาต่างๆ ทุกคนที่ได้ฟังต่างให้เกียรติชมเชยท่าน

ชาวนาซาเร็ธไม่ยอมรับอีซา

         16 แล้วอีซาไปเมืองนาซาเร็ธซึ่งเป็นเมืองที่ท่านเจริญวัย ในวันบริสุทธิ์ท่านไปยังธรรมศาลาเช่นเคย และยืนขึ้นจะอ่านอัลกิตาบ 17 ก็มีผู้ส่งคัมภีร์นบียะฮฺซยาให้ท่าน  อีซาคลี่ม้วนคัมภีร์นั้นออก พบข้อความที่เขียนไว้ว่า 18 “รุฮุลลอฮ์ของพระผู้เป็นเจ้าทรงอยู่เหนือข้าพเจ้า เพราะพระองค์ทรงเลือกข้าพเจ้าให้มาเผยแผ่ข่าวดีแก่คนยากจน  พระองค์ทรงใช้ข้าพเจ้าให้ประกาศอิสรภาพแก่บรรดาเชลย และให้คนตาบอดกลับมองเห็นได้ ให้ผู้ที่ถูกกดขี่กลับมีเสรี 19 และให้ประกาศเรื่องเวลาที่พระผู้เป็นเจ้าทรงช่วยประชากรของพระองค์ให้รอด”

         20 อีซาม้วนคัมภีร์นั้นส่งคืนให้ผู้ที่ดูแลรักษาไว้แล้วนั่งลง บรรดาผู้ที่อยู่ในธรรมศาลาต่างจับตาดูท่าน 21 ท่านจึงอธิบายว่า “วันนี้ก็เป็นจริงตามที่เขียนไว้ในคัมภีร์ตอนนี้ ดังที่พวกท่านได้ยินแล้ว”

         22 ทุกคนรู้สึกจับใจในถ้อยคำที่ท่านกล่าว และประหลาดใจที่ท่านกล่าวได้อย่างน่าฟังต่างพูดกันว่า “เอ๊ะนี่ลูกชายยูสุฟไม่ใช่หรือ?”

         23 อีซากล่าวแก่พวกเขาว่า “เรารู้ว่าพวกท่านคงอ้างสุภาษิตนี้แก่เราว่า ‘ให้หมอรักษาตัวเองเสียก่อนเถิด’ แล้วพูดกับเราอีกว่า ‘ไหนลองทำสิ่งที่ท่านทำในเมืองคาเปอรนาอุมให้คนในบ้านเมืองของท่านดูบ้างซิ’ 24 เราบอกความจริงแก่ท่านว่า ไม่มีนบีคนใดได้รับการต้อนรับในเมืองของตนเลย 25 “จงฟังไว้เถิดว่า เป็นความจริงที่มีหญิงม่ายชาวอิสรออีลหลายคนในสมัยนบีอิลยาส เมื่อฝนไม่ตกตลอดเวลาสามปีครึ่งนั้น ทำให้ทั่วประเทศอดอยาก 26 ถึงกระนั้นอัลลอฮฺก็มิได้ทรงใช้นบีอิลยาสไปหาใครในประเทศอิสรออีล แต่ไปหาหญิงม่ายในเมืองศาเรฟัทเขตแดนเมืองไซดอนเพียงคนเดียว 27 มีคนโรคเรื้อนมากมายในประเทศอิสรออีลสมัยนบีอัลยะซะอฺ แต่ก็ไม่มีใครหายโรคนอกจากนาอามานชาวเมืองซีเรียเพียงคนเดียว”

         28 เมื่อคนทั้งหลายที่อยู่ในธรรมศาลาได้ยินท่านกล่าวเช่นนี้ก็พากันโกรธเคือง 29 ต่างลุกฮือขึ้นลากอีซาออกจากเมืองนำไปยังยอดเขาที่เมืองนั้นตั้งอยู่ด้วยเจตนาจะผลักท่านให้ตกหน้าผา 30 แต่ท่านฝ่าฝูงชนไปตามทางของท่าน

ชายที่ถูกชัยฏอนเข้าสิง

         31 แล้วอีซาไปเมืองคาเปอรนาอุมในแคว้นกาลิลี ที่ซึ่งท่านสอนประชาชนในวันบริสุทธิ์ 32 คนทั้งหลายต่างแปลกใจในการสอนของท่าน เพราะคำสั่งสอนของท่านมีอำนาจ 33 มีชายผู้หนึ่งที่ถูกชัยฏอนเข้าสิงอยู่ในธรรมศาลานั้น ร้องตะโกนเสียงดังว่า 34 “นี่ อีซาชาวนาซาเร็ธ มายุ่งกับพวกเราทำไม? ท่านมาที่นี่เพื่อทำลายเราหรือ? เรารู้แล้วว่าท่านเป็นใคร ท่านเป็นผู้บริสุทธิ์ที่อัลลอฮฺทรงส่งมา”

         35 อีซาดุมันว่า “เงียบเดี๋ยวนี้นะ แล้วจงออกไปจากชายผู้นี้” ชัยฏอนทำให้ชายนั้นล้มฟาดลงต่อหน้าคนทั้งปวง แล้วมันก็ออกจากชายนั้น โดยไม่ทำให้เขาเป็นอันตรายแต่อย่างใด 36 ทุกคนที่เห็นประหลาดใจมาก ต่างพูดกันว่า “คำสั่งอะไรนี่ ช่างมีฤทธานุภาพเหลือเกิน พอท่านผู้นี้สั่งบรรดาชัยฏอนก็ออกไปทันที” 37 แล้วเรื่องราวของอีซาก็เลื่องลือไปทั่วแว่นแคว้นนั้น

อีซารักษาคนเจ็บป่วยมากมาย

         38 อีซาออกจากธรรมศาลาไปบ้านซีโมน แม่ยายของซีโมนกำลังป่วยมีไข้สูง คนในบ้านนั้นมาขอให้ท่านช่วยนาง 39 อีซาไปข้างเตียงของนางสั่งให้หายไข้ ทันใดนั้นเอง ไข้ก็หายไป นางมาคอยปรนนิบัติท่านและพวกของท่าน

         40 พอพลบค่ำบรรดาผู้ที่มีญาติมิตรเจ็บป่วยเป็นโรคต่างๆ ก็พาคนเจ็บมาหาอีซา ท่านแตะต้องทุกคน รักษาเขาให้หายเป็นปกติ 41 บรรดาชัยฏอนก็ออกมาจากหลายคนร้องว่า “ท่านเป็นบุตรของอัลลอฮฺ” อีซาสั่งและห้ามมันพูด เพราะมันรู้ว่าท่านเป็นอัล-มะซีฮฺ

อีซาไปประกาศสั่งสอน

         42 พอสว่าง อีซาก็ออกจากเมืองไปยังที่เปลี่ยว ประชาชนพากันมาหาท่าน และเมื่อเขาพบท่านแล้วก็พยายามหน่วงเหนี่ยวไม่ยอมให้ท่านจากพวกเขาไป 43 แต่ท่านกล่าวว่า “เราต้องเผยแผ่ข่าวดีเรื่องการปกครองของอัลลอฮฺในเมืองอื่นๆ เพราะพระองค์ทรงส่งเรามาทำสิ่งนี้” 44 ดังนั้น ท่านจึงไปประกาศในธรรมศาลาทั่วเขตยูเดีย

ลูกา 5

อีซาเลือกสาวกกลุ่มแรก

         1ครั้งหนึ่งอีซายืนอยู่บนฝั่งทะเลสาบเยนเนซาเรท ขณะที่ประชาชนกำลังเบียดเสียดเข้ามาฟังพระดำรัสของอัลลอฮฺ 2 อีซาเห็นเรือสองลำเกยหาดอยู่ ชาวประมงเจ้าของเรือกำลังไปล้างอวนของตน 3 ท่านจึงลงเรือลำหนึ่งที่เป็นของซีโมน แล้วขอร้องให้เขาช่วยเข็นเรือออกไปจากฝั่งสักเล็กน้อย ท่านนั่งลงสอนประชาชนในเรือนั้น 4 เมื่อสอนเสร็จแล้ว ท่านสั่งซีโมนว่า “เข็นเรือออกไปที่น้ำลึก แล้วจงช่วยกันหย่อนอวนลงจับปลา”

         5 ซีโมนตอบว่า “ท่านอาจารย์ พวกเราจับปลากันมาทั้งคืนแล้ว ไม่ได้ปลาเลย แต่ถ้าท่านอาจารย์สั่ง ข้าพเจ้าก็จะทำตาม” 6 ดังนั้น เขาก็หย่อนอวนลง และจับปลาได้เป็นจำนวนมากจนอวนแทบขาด 7 เขาจึงกวักมือเรียกเพื่อนชาวเรือลำอื่นมาช่วยลำเลียงปลาใส่เรือ ได้ปลาเพียบเรือทั้งสองลำจนเรือแทบจะล่ม 8 เมื่อซีโมนเปโตรเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ จึงคุกเข่าลงต่อหน้าอีซาบอกว่า “ท่านเจ้าข้า โปรดไปจากข้าพเจ้าเสียเถิด ข้าพเจ้าเป็นคนบาป”

         9 ซีโมนกับคนอื่นๆ ซึ่งอยู่ในที่นั้นด้วย ต่างอัศจรรย์ใจที่ได้ปลามากมายเช่นนั้น 10 เพื่อนที่ออกหาปลาด้วยกันกับซีโมนคือยะอฺกูบและยะหฺยาบุตรของเศเบดีก็แปลกใจเช่นกัน อีซาจึงกล่าวกับซีโมนว่า “อย่ากลัวไปเลย ตั้งแต่นี้ไปท่านจะได้เป็นผู้หาคนเหมือนหาปลา” 11 เขาช่วยกันลากเรือมาเกยหาดไว้ แล้วทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างตามอีซาไป

อีซาทำให้คนโรคเรื้อนหายโรค

         12 ขณะที่อีซาอยู่ในเมืองหนึ่ง ชายผู้หนึ่งเป็นโรคเรื้อนเต็มไปทั้งตัวเห็นอีซาเข้าก็ซบหน้าลงถึงดินวิงวอนท่านว่า “ท่านเจ้าข้า ถ้าท่านปรารถนาจะรักษาข้าพเจ้า ท่านก็รักษาข้าพเจ้าให้หายได้”

         13 อีซาเอื้อมมือไปแตะต้องเขา แล้วกล่าวว่า “เราเต็มใจรักษาให้ จงหายโรคเถิด” ในทันใดนั้นโรคเรื้อนก็หายขาด 14 อีซากำชับชายผู้นั้นว่า “อย่าเล่าให้ใครฟัง แต่จงตรงไปหาผู้ประกอบพิธีทางศาสนาให้ท่านตรวจดู   ต่อจากนั้น จงทำกุรฺบานตามที่นบีมูซาสั่งไว้เพื่อยืนยันให้ทุกคนเห็นว่าบัดนี้ท่านหายโรคแล้ว”

         15 ถึงกระนั้นข่าวเกี่ยวกับอีซายิ่งกระจายไปทั่ว มหาชนพากันมาฟังท่านและได้รับการรักษาให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ 16 แต่ท่านมักไปยังที่เปลี่ยว แล้วขอดุอาอ์

อีซารักษาคนง่อย

         17 วันหนึ่ง ขณะที่อีซากำลังสอนประชาชนอยู่ พวกฟาริสีและธรรมาจารย์บางคนก็อยู่ที่นั้นด้วย คนเหล่านี้มาจากหัวเมืองในเขตแดนกาลิลีและยูเดียและจากกรุงเยรูซาเล็ม ฤทธานุภาพของพระผู้เป็นเจ้าทรงอยู่กับอีซา ทำให้ท่านรักษาคนเจ็บป่วยได้ 18 มีบางคนหามคนง่อยใส่แคร่มาพยายามจะเอาคนง่อยเข้าไปวางไว้ต่อหน้าอีซาในบ้านนั้น 19 แต่ผู้คนแน่นมากจนเข้าไปไม่ได้ เขาจึงแบกคนง่อยขึ้นไปบนดาดฟ้า รื้อกระเบื้องหลังคาออกแล้วหย่อนคนง่อยพร้อมทั้งที่นอนลงมากลางกลุ่มคนต่อหน้าอีซา  20 เมื่ออีซาเห็นว่าพวกเขามีศรัทธากล้า จึงกล่าวกับชายนั้นว่า “เพื่อนเอ๋ย บาปต่างๆ ของท่านได้รับการอภัยแล้ว”

         21 ธรรมาจารย์และพวกฟาริสีจึงหันไปพูดกันในหมู่พวกเขาว่า “ชายผู้นี้เป็นใคร จึงบังอาจพูดหมิ่นอัลลอฮฺแบบนี้? ไม่มีใครยกโทษบาปให้ใครได้ มีแต่อัลลอฮฺผู้เดียวเท่านั้น”

         22 อีซาทราบความคิดในใจของเขาจึงกล่าวว่า “ทำไมพวกท่านจึงคิดเช่นนี้ 23 ที่จะพูดว่า ‘บาปต่างๆ ของท่านได้รับการอภัยแล้ว’ กับ ‘ลุกขึ้นเดินไปเถิด’ แบบไหนจะพูดง่ายกว่ากัน? 24 เราจะพิสูจน์ให้พวกท่านเห็นว่าบุตรมนุษย์มีอำนาจอภัยบาปในโลกดุนยานี้ได้” ดังนั้น ท่านจึงหันไปสั่งคนง่อยว่า “เราสั่งท่านให้ลุกขึ้นเก็บที่นอนกลับบ้านได้”

         25 ทันใดนั้นเอง เขาก็ลุกขึ้นต่อหน้าคนทั้งปวง ยกแคร่ที่ตนนอนอยู่แบกกลับบ้าน ปากก็พร่ำสรรเสริญอัลลอฮฺ 26 คนที่เห็นพากันประหลาดใจสุดขีด ทั้งๆ ที่หวาดกลัว แต่ก็สรรเสริญอัลลอฮฺแล้วพูดกันว่า “วันนี้เราได้พบสิ่งมหัศจรรย์ที่สุด”

อีซาเรียกเลวี

         27 หลังจากนั้น อีซาก็ออกไปเห็นคนหนึ่งชื่อเลวี เป็นคนเก็บภาษีกำลังนั่งอยู่ที่ด่านภาษี  อีซาบอกเขาว่า  “ตามเรามาเถิด” 28 เลวีก็ลุกขึ้น ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วตามอีซาไป 29 ต่อมา เลวีจัดอาหารเลี้ยงต้อนรับอีซาในบ้านของเขา มีพวกเก็บภาษีกับคนอื่นๆ นั่งอยู่ด้วย 30 พวกฟาริสีและธรรมาจารย์บางคนซึ่งอยู่ในคณะเดียวกับพวกฟาริสีเห็นเข้า ก็บ่นติเตียนพวกสาวกของอีซาว่า “ทำไมพวกท่านจึงกินและดื่มกับพวกเก็บภาษีและคนบาปเล่า?” เขาถาม

         31 อีซาตอบว่า “คนที่มีสุขภาพดีไม่ต้องการหมอ แต่คนเจ็บไข้ต่างหากที่ต้องการหมอ 32 เราไม่ได้มาเรียกพวกคนดีให้กลับใจใหม่ แต่มาเรียกพวกคนบาป”

มีผู้ถามถึงการถือศีลอดอาหาร

         33 มีบางคนบ่นกับอีซาว่า “ศิษย์ของยะหฺยาถือศีลอดอาหารกันบ่อยๆ ทั้งขอดุอาอ์ด้วย ศิษย์ของพวกฟาริสีก็ทำอย่างเดียวกัน แต่ศิษย์ของท่านกินและดื่ม” 34 อีซาตอบว่า    “ท่านจะให้พวกแขกที่มาในพิธีสมรสกลับไปโดยไม่ได้กินอะไรเลยอย่างนั้นหรือ ทั้งๆ ที่เจ้าบ่าวก็ยังอยู่กับเขา? ท่านคงไม่ทำอย่างนี้แน่ 35 แต่สักวันหนึ่งที่เจ้าบ่าวถูกพรากตัวไปจากพวกเขา ตั้งแต่นั้นไป พวกเขาก็จะถือศีลอดอาหาร”

         36 อีซากล่าวกับเขาเป็นคำเปรียบเทียบว่า “ไม่มีใครฉีกเสื้อใหม่เอาไปปะเสื้อเก่า ถ้าทำอย่างนั้นเขาก็ทำให้เสื้อใหม่เสียไป แล้วผ้าใหม่ชิ้นนั้นก็ไม่เข้ากับเสื้อเก่าด้วย 37 ไม่มีใครเทน้ำองุ่นหมักใหม่ใส่ถุงหนังเก่า ถ้าทำอย่างนั้น น้ำองุ่นหมักใหม่จะทำให้ถุงหนังปริออกไป น้ำองุ่นหมักก็จะไหลออกมา ทั้งถุงหนังก็จะเสียไปด้วย ไม่มีใครทำอย่างนี้หรอก 38 น้ำองุ่นหมักใหม่ก็ต้องใส่ไว้ในถุงหนังใหม่ 39 เช่นเดียวกันไม่มีใครที่อยากดื่มน้ำองุ่นหมักใหม่หลังจากที่ดื่มน้ำองุ่นหมักเก่าแล้ว เขาต้องว่า ‘น้ำองุ่นหมักเก่าดีกว่า’ ”

ลูกา 6

         1 วันบริสุทธิ์วันหนึ่ง ขณะที่อีซากับพวกสาวกกำลังเดินฝ่าทุ่งนาข้าวสาลีไป สาวกของท่านเด็ดรวงข้าวสาลีมา ใช้มือขยี้เอาเปลือกออกแล้วกินเม็ดข้าวข้างใน 2 เมื่อฟาริสีบางคนเห็น เขาก็ตำหนิว่า “ทำไมจึงทำสิ่งที่ต้องห้ามในวันบริสุทธิ์?”

         3 อีซาย้อนถามเขาว่า “ท่านไม่ได้อ่านหรือว่า กษัตริย์ดาวูดทรงทำอะไรบ้างเมื่อพระองค์และพรรคพวกของพระองค์หิวโหย? 4 กษัตริย์ดาวูดทรงเข้าไปในสถานที่ประกอบพิธีทางศาสนา เอาขนมปังที่มอบแด่อัลลอฮฺซึ่งเป็นของห้ามมาเสวย ทั้งยังส่งให้พรรคพวกด้วย กษัตริย์ดาวูดก็ไม่ได้ทำตามบทบัญญัติ แม้ว่าบทบัญญัติจะห้ามใครๆ กินนอกจากผู้ประกอบพิธีทางศาสนาเท่านั้น”

         5 อีซากล่าวสรุปว่า “เราผู้เป็นบุตรมนุษย์เป็นเจ้าเป็นนายเหนือวันบริสุทธิ์”

คนมือพิการ

         6 เมื่อถึงวันบริสุทธิ์อีกครั้งหนึ่ง อีซาไปสั่งสอนประชาชนในธรรมศาลา มีชายคนหนึ่งมือขวาลีบอยู่ในที่นั้นด้วย 7 ธรรมาจารย์กับพวกฟาริสีอยากจะหาเหตุจับผิดอีซาจึงคอยดูว่า อีซาจะรักษาในวันบริสุทธิ์หรือไม่ 8 อีซาทราบความคิดของเขา ท่านบอกกับชายมือลีบนั้นว่า “ยืนขึ้นเถิด แล้วออกมาข้างหน้า” ชายนั้นก็ลุกขึ้นยืน 9 แล้วอีซาบอกกับคนเหล่านั้นว่า “ไหนขอถามหน่อยซิว่า บทบัญญัติอนุญาตให้เราทำอะไรได้บ้างในวันบริสุทธิ์ ให้ช่วยหรือให้ทำร้าย? ช่วยชีวิตคนหรือว่าจะทำลายเสีย?” 10 ท่านมองดูทุกคนโดยรอบ แล้วกล่าวแก่ชายนั้นว่า “ยื่นมือออกมาเถิด” เขาก็ทำตาม มือของเขาก็หายพิการ 11 แต่คนพวกนั้นโกรธแค้นมาก และเริ่มปรึกษากันในหมู่พวกเขาว่า จะทำอย่างไรกับอีซาดี

อีซาเลือกซอฮาบะฮฺสิบสองคน

         12 เวลานั้นอีซาไปบนภูเขาเพื่อจะขอดุอาอ์ และได้ดุอาอ์ต่ออัลลอฮฺตลอดคืน 13 พอรุ่งเช้า ท่านเรียกสาวกมาหา และเลือกสิบสองคน ท่านเรียกพวกเขาว่า ซอฮาบะฮฺ คนเหล่านี้คือ 14 ซีโมน (อีซาเรียกเขาว่า เปโตร) อันดรูว์ (น้องชายของซีโมน) ยะอฺกูบ ยะหฺยา ฟีลิป บารโธโลมิว 15 มัทธิว โธมัส ยะอฺกูบ (บุตรของอัลเฟอัส) ซีโมน (คนทั้งหลายเรียกเขาว่า คนรักชาติ) 16 ยูดาส (บุตรของยะอฺกูบ) ยูดาส อิสคาริโอท (ผู้นี้ได้กลายเป็นคนทรยศต่ออีซา)

อีซาช่วยมหาชน

         17 แล้วอีซาพาซอฮาบะฮฺลงมาจากภูเขามาสู่ที่ราบข้างล่าง และสมทบกับพวกสาวกของท่านอีกหลายคน มีคนมากมายคอยอยู่ที่นั่น คนเหล่านี้มาจากทั่วแคว้นยูเดียและจากกรุงเยรูซาเล็ม ทั้งมาจากเมืองไทระและไซดอน ซึ่งเป็นเมืองชายทะเล 18 พวกเขามาฟังท่านและขอให้ท่านช่วยรักษาโรคภัยไข้เจ็บ พวกคนที่ถูกชัยฏอนเข้าสิงได้รับความทรมานเป็นอันมากก็มาหาท่านด้วย ท่านรักษาเขาให้หาย 19 ทุกคนพยายามจะแตะต้องท่าน เพราะฤทธานุภาพแผ่ออกไปจากท่าน จนสามารถรักษาเขาให้หายได้ทุกคน

ความสุขและความทุกข์

         20 อีซามองดูเหล่าสาวกแล้วสอนเขาว่า “ถึงพวกท่านยากจนก็เป็นสุข เพราะอัลลอฮฺทรงปกครองท่านแล้ว 21 พวกท่านที่หิวโหยอยู่ในเวลานี้ก็เป็นสุข เพราะท่านจะได้อิ่มหนำสำราญ พวกท่านที่ร้องไห้อยู่ในเวลานี้ก็เป็นสุข เพราะท่านจะได้หัวเราะอย่างเบิกบาน     

         22 “เมื่อคนทั้งหลายเกลียดชัง ขับไล่พวกท่าน ดูหมิ่นเหยียดหยาม และหาว่าท่านชั่วช้าสารเลว เพราะท่านจงรักภักดีต่อเราผู้เป็นบุตรมนุษย์ ท่านก็เป็นสุข 23 จงชื่นใจเถิด เมื่อเขาทำต่อท่านเช่นนี้ จงร้องรำทำเพลงด้วยความยินดี เพราะอัลลอฮฺทรงเก็บบำเหน็จรางวัลไว้ให้ท่านในสรวงสวรรค์แล้ว บรรพบุรุษของเขาก็ได้ทำเช่นนี้กับบรรดานบีเหมือนกัน

          24 “แต่วิบัติแก่พวกเจ้าที่กำลังร่ำรวยอยู่ในเวลานี้ เพราะเจ้าอยู่สบายมาแล้ว 25 วิบัติแก่พวกเจ้าที่อิ่มสบายในเวลานี้ เพราะเจ้าจะต้องหิวโหยอดอยาก วิบัติแก่พวกเจ้าที่หัวเราะอยู่ ณ บัดนี้ เพราะเจ้าจะต้องคร่ำครวญร่ำไห้ 26 “วิบัติแก่พวกเจ้าเมื่อเขายกย่องพวกเจ้า เพราะบรรพบุรุษของเขาก็ได้พูดอย่างเดียวกันนี้กับบรรดานบีปลอมเหมือนกัน

จงรักศัตรู

         27 “แต่เราจะบอกคนที่เชื่อฟังเราว่า จงรักศัตรู ให้ทำดีต่อคนที่เกลียดชังท่าน 28 จงขอดุอาอ์ให้ผู้ที่แช่งด่าท่าน และวิงวอนเผื่อคนที่เคี่ยวเข็ญท่าน 29 ถ้าใครตบหน้าท่านก็จงให้เขาตบอีกข้างหนึ่งด้วย ถ้าใครเอาเสื้อนอกของท่านไป ก็ จงเอาเสื้อตัวในให้เขาด้วย 30 จงให้แก่ผู้ที่ขอ ถ้าใครเอาของของท่านไปก็อย่าทวงคืนเลย 31 จงทำต่อผู้อื่นเหมือนอย่างที่ท่านต้องการให้เขาทำกับท่าน

         32 “ถ้าท่านรักแต่คนที่รักท่านเท่านั้น จะนับว่าเป็นความดีอะไรแก่ท่าน? ถึงคนชั่วก็ยังรักคนที่รักเขาเหมือนกัน 33 และถ้าท่านทำดีเฉพาะกับคนที่ทำดีต่อท่าน จะนับว่าเป็นความดีอะไรแก่ท่าน? แม้คนชั่วก็ยังทำเช่นนั้น 34 และถ้าท่านให้ยืมเงินเฉพาะกับคนที่สามารถคืนให้ท่านได้ ท่านจะได้ประโยชน์อะไร? แม้คนชั่วก็ยังให้คนชั่วด้วยกันยืม ด้วยหวังได้สิ่งนั้นกลับคืน 35 อย่าทำอย่างนั้นเลย จงรักศัตรู ทำดีต่อพวกเขาเถิด เมื่อให้ยืมไปแล้วก็อย่าหวังเอากลับคืน แล้วท่านจะได้รับบำเหน็จมหาศาล และจะได้เป็นผู้ที่ปฏิบัติเหมือนผู้สูงสุด เพราะว่าพระองค์ทรงดีต่อคนชั่วอกตัญญู 36 จงเมตตาเพื่อนมนุษย์ดังที่พระบิดาของท่านทรงเมตตาท่าน”

การติเตียนผู้อื่น

         37 “อย่าตัดสินผู้อื่น แล้วท่านจะไม่ถูกตัดสิน อย่ากล่าวโทษคนอื่น แล้วท่านจะไม่ถูกกล่าวโทษ จงยกโทษให้ผู้อื่น แล้วท่านจะได้รับการยกโทษ 38 จงให้ผู้อื่น แล้วอัลลอฮฺจะประทานให้ท่าน ท่านจะได้รับจนเต็มสัดเต็มส่วน และล้นเหลือจนรับไม่ไหว เพราะว่าท่านทำแก่ผู้อื่นอย่างไร ก็จะได้รับตอบอย่างนั้นเหมือนกัน”

         39 อีซาเล่าเรื่องเปรียบเทียบให้เขาฟังว่า “คนตาบอดย่อมไม่อาจจูงคนตาบอดไปได้ ถ้าเขาขืนทำเช่นนั้น ทั้งคู่ก็จะต้องตกลงไปในคู 40 ไม่มีศิษย์คนใดใหญ่ไปกว่าครูได้ แต่ศิษย์ที่เรียนจบแล้วก็จะเป็นเหมือนครู

         41 “ทำไมท่านจึงมัวแต่มองดูผงในตาพี่น้องของท่าน แต่กลับไม่เอาใจใส่กับท่อนซุงในตาของตนเอง? 42 ท่านจะพูดกับพี่น้องได้อย่างไรว่า ‘น้องเอ๋ย ให้พี่เขี่ยผงออกจากตาของน้องเถิด’ แต่กลับมองไม่เห็นท่อนซุงในตาของตนเอง? โอ คนหน้าซื่อใจคด เอาท่อนซุงออกจากตาของตนก่อนเถิด แล้วจะได้มองเห็นและเขี่ยผงออกจากตาพี่น้องของท่านได้

จะรู้จักต้นไม้ได้ก็ด้วยผลของมัน

         43 “ถ้าต้นไม้ดีก็จะไม่ให้ผลเลวเป็นแน่ หรือต้นไม้เลวก็จะไม่ให้ผลดี 44 เพราะว่าจะรู้จักต้นไม้แต่ละต้นได้ ก็ด้วยผลของมัน คนย่อมไม่เก็บผลมะเดื่อจากต้นหนาม หรือเก็บผลองุ่นจากพุ่มหนามเป็นแน่ 45 คนดีย่อมเอาสิ่งดีออกมาจากคลังแห่งความดีในใจของเขา คนชั่วก็ย่อมเอาสิ่งชั่วออกมาจากคลังความชั่วในใจ เพราะว่าปากของเขาย่อมกล่าวสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา

ช่างก่อสร้างสองชนิด

         46 “ทำไมนะพวกท่านจึงเรียกเราว่า ‘ท่านผู้เป็นเจ้านาย’ แต่แล้วไม่ทำตามที่เราบอกท่าน? 47 ทุกคนที่มาหาเราได้ฟังคำของเราแล้วปฏิบัติตาม เราจะบอกให้ว่าเขาเป็นเหมือนอะไร? 48 เขาเป็นเหมือนคนที่สร้างบ้านโดยขุดลงไปลึกแล้วฝังรากอาคารไว้บนศิลา เมื่อน้ำท่วมซัดกระทบบ้านนั้น มันก็ไม่คลอนแคลนเพราะสร้างไว้มั่นคง 49 แต่คนที่ฟังคำของเราแล้วไม่ปฏิบัติตาม ก็เป็นเหมือนคนที่สร้างบ้านไว้บนพื้นดินโดยไม่ได้ฝังรากไว้ เมื่อเกิดน้ำท่วมซัดกระทบ บ้านนั้นก็พังทลายลงทันที ยับเยินไม่มีชิ้นดีเลย

ลูกา 7

อีซารักษาคนใช้ของนายทหารโรม

         1 เมื่ออีซาเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้ประชาชนฟังจบแล้ว ท่านก็ไปเมืองคาเปอรนาอุม 2 นายทหารโรมันคนหนึ่งมีคนใช้ที่เขารักมากกำลังป่วยหนักจวนจะตายอยู่แล้ว 3 เมื่อนายทหารผู้นี้ได้ยินเรื่องอีซา ก็ให้ผู้ใหญ่บางคนของพวกยาฮูดีมาเชิญท่านไปช่วย ชีวิตคนใช้ของเขา 4 คนเหล่านั้นมาหาอีซาอ้อนวอนว่า “นายทหารผู้นี้เป็นคนดีจริงๆ สมควรที่ท่านจะช่วยเหลือ 5 เขารักพวกยาฮูดีมากถึงกับสร้างธรรมศาลาให้” 6 อีซาจึงมากับเขา เมื่อยังไม่ทันถึงบ้าน นายทหารผู้นั้นให้พวกเพื่อนๆ ไปบอกท่านว่า “ท่านเจ้าข้า อย่าไปให้ลำบากเลย ข้าพเจ้าเป็นผู้ที่ท่านไม่ควรจะเข้าไปในบ้านของข้าพเจ้า 7 ถึงตัวข้าพเจ้าเองก็ไม่ดีพอที่จะไปพบท่านได้ ขอสั่งมาเท่านั้น คนใช้ของข้าพเจ้าก็จะหาย 8 ข้าพเจ้าเองเป็นทหารอยู่ใต้บังคับบัญชานายที่อยู่เหนือข้าพเจ้า และข้าพเจ้าเองก็มีทหารหลายคนที่อยู่ใต้อำนาจข้าพเจ้าสั่งคนนี้ว่าไป เขาก็จะไป สั่งคนนั้นว่ามา เขาก็จะมา และข้าพเจ้าสั่งทาสให้ทำนี่ เขาก็ต้องทำ”

         9 อีซาแปลกใจมากที่ได้ยินคำเหล่านั้น เหลียวไปดูรอบๆ แล้วกล่าวแก่ประชาชนที่ตามมาว่า “เรายังไม่เคยพบเห็นคนที่มีความศรัทธามั่นคงเช่นนี้เลย แม้แต่ในพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบ”

         10 เมื่อคนส่งข่าวกลับไปถึงบ้านนายทหาร ก็เห็นว่าคนใช้นั้นหายเป็นปกติแล้ว

 

อีซาช่วยบุตรชายของหญิงม่าย

         11 วันรุ่งขึ้น อีซาไปเมืองนาอิน มีสาวกกับคนกลุ่มใหญ่ตามท่านไปด้วย 12 พอท่านมาถึงประตูเมือง ก็สวนกับขบวนแห่ศพ ผู้ตายเป็นบุตรชายคนเดียวของหญิงม่าย คนหมู่ใหญ่จากในเมืองมากับนางด้วย 13 เมื่ออีซาผู้เป็นเจ้านายเห็นก็เมตตา ปลอบนางว่า “อย่าร้องไห้เลย” 14 แล้วท่านไปจับหีบศพนั้น คนที่หามหีบศพก็หยุด อีซากล่าวว่า “พ่อหนุ่มเอ๋ย เราสั่งท่าน ให้ลุกขึ้น” 15 ผู้ตายก็ลุกขึ้นเริ่มพูด อีซาจึงมอบเขาให้มารดา

         16 ทุกคนก็เกิดความกลัวเกรงและสรรเสริญอัลลอฮฺว่า “นบีผู้ยิ่งใหญ่มาปรากฏในหมู่พวกเราแล้ว” บางคนก็ว่า “อัลลอฮฺทรงมาช่วยประชากรของพระองค์”

         17 ข่าวเกี่ยวกับอีซาก็ลือไปทั่วแว่นแคว้นยูเดียและอาณาเขตรอบๆ นั้น นบียะหฺยา(ผู้ให้บัพติศมา)ส่งคนมาถาม    18 ศิษย์ของยะหฺยาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ ยะหฺยาฟัง เขาจึงเรียกศิษย์สองคนมา 19 แล้วส่งให้ไปถามอีซาผู้เป็นเจ้านายว่า “ท่านเป็นผู้ที่จะมานั้นหรือ? หรือว่าเราจะต้องรอคอยอีกคนหนึ่ง?” 20 เมื่อสองคนนี้ไปพบอีซาแล้ว จึงถามว่า “นบียะหฺยา(ผู้ให้บัพติศมา)ส่งพวกข้าพเจ้ามาถามท่านว่า ท่านเป็นผู้ที่จะมานั้นหรือ? หรือว่าเราจะต้องรอคอยอีกคนหนึ่ง?”

         21 ขณะนั้น อีซากำลังรักษาคนมากมายให้หายจากความป่วยไข้ จากโรคภัยต่างๆ และให้พ้นจากชัยฏอนเข้าสิง ทั้งทำให้คนตาบอดกลับมองเห็นได้ 22 ท่านจึงตอบผู้ที่นบียะหฺยาส่งมาว่า “จงกลับไปเล่าเรื่องตามที่ท่านเห็นและได้ยินนี้ให้นบียะหฺยาฟังเถิดว่า คนตาบอดกลับมองเห็นได้ คนง่อยก็กลับเดินได้ คนโรคเรื้อนหายสะอาด คนหูหนวกก็กลับได้ยิน คนตายก็ฟื้นขึ้นจากความตาย และคนยากจนเข็ญใจก็ได้ฟังข่าวดี 23 คนไหนที่ไม่สงสัยเราก็จะมีความสุขยิ่งนัก”

         24 พอผู้ที่นบียะหฺยาส่งมานั้นกลับไปแล้ว อีซากล่าวถึงนบียะหฺยาให้มหาชนฟังว่า “เมื่อพวกท่านออกไปหานบียะหฺยาในถิ่นกันดารนั้น ท่านคาดว่าจะได้เห็นอะไรเล่า? เห็นต้นหญ้าเอนลู่เพราะแรงลมหรือ? 25 พวกท่านออกไปดูอะไรกัน? ดูคนแต่งตัวหรูหราหรือ? แท้จริงแล้ว เราจะพบคนที่แต่งตัวอย่างนั้นมีชีวิตอยู่อย่างหรูหราในพระราชวัง 26 ไหนบอกมาซิว่า พวกท่านคาดว่าจะพบอะไร? พบนบีคนหนึ่งใช่ไหม? ถูกของท่าน เราขอบอกว่า นบียะหฺยาเป็นยิ่งกว่านบีเสียอีก 27 เพราะนบียะหฺยาเป็นผู้ที่อัลกิตาบกล่าวว่า ‘อัลลอฮฺตรัสว่า ผู้นี้เป็นทูตของเรา เราจะใช้เขาไปข้างหน้าท่านเพื่อบุกเบิกทางให้ท่าน’ ” 28 อีซากล่าวเสริมขึ้นว่า “เราจะบอกให้ว่านบียะหฺยานั้นยิ่ง ใหญ่กว่าบรรดาผู้ที่เกิดมาแล้วทั้งหมด แต่ผู้ที่ต่ำต้อยที่สุดที่อยู่ในการปกครองของอัลลอฮฺยังยิ่งใหญ่กว่านบียะหฺยาเสียอีก”

         29  ประชาชนและพวกคนเก็บภาษีต่าง ก็ได้ยิน อีซากล่าว คนเหล่านี้เป็นผู้ยอมรับว่าอัลลอฮฺทรงยุติธรรม เพราะพวกเขาได้รับบัพติศมาจากนบียะหฺยาแล้ว 30 แต่พวกฟาริสีและธรรมาจารย์ไม่ยอมทำตามพระประสงค์ของอัลลอฮฺที่กำหนดไว้ให้เขา ทั้งไม่ยอมรับบัพติศมาจากนบียะหฺยาด้วย

         31 อีซากล่าวต่อไปว่า “เราจะเปรียบคนทุกวันนี้กับอะไรดี เขาเป็นเหมือนอะไรหนอ 32 เขาเป็นเหมือนเด็กเล็กๆ ที่นั่งเล่นอยู่กลางตลาด เด็กกลุ่มนี้ตะโกนบอกเด็กอีกกลุ่มหนึ่งว่า ‘พวกเราเล่นดนตรีให้พวกเธอแล้ว แต่เธอไม่ยอมเต้น พวกเราครวญเพลงโศกในงานศพแล้ว แต่พวกเธอไม่ยอมร้องไห้’

         33 นบียะหฺยา(ผู้ให้บัพติศมา)มาแล้ว เขาถือศีลอดอาหาร ไม่ดื่มน้ำเมา แต่พวกท่านก็ไปหาว่าเขาถูกชัยฏอนเข้าสิง 34 ครั้นเราผู้เป็นบุตรมนุษย์มากินและดื่ม ท่านก็ว่า ‘ดูคนนี้ซิ ช่างกินเติบและชอบดื่มน้ำเมา ชอบไปไหนมาไหนกับคนเก็บภาษี และคนบาป’ 35 แต่อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่ยอมรับพระปรีชาญาณของ อัลลอฮฺ ก็ย่อมจะเห็นความจริงที่แฝงอยู่ในพระปรีชาญาณได้”

อีซาไปที่บ้านฟาริสีที่ชื่อซีโมน

         36 ฟาริสีคนหนึ่งเชิญอีซาไปรับประทานอาหารกับเขา อีซาก็เข้าไปในบ้านของฟาริสีคนนั้น แล้วรับประทานอาหาร 37 มีหญิงคนหนึ่งในเมืองนั้นซึ่งเป็นคนบาป ได้ข่าวว่า อีซากำลังรับประทานอยู่ในบ้านของฟาริสีคนนั้น นางจึงนำขวดใส่น้ำมันหอม 38 มายืนอยู่ข้างหลังใกล้เท้าของอีซา แล้วร้องไห้จนน้ำตาหยดลงเปียกเท้าของท่าน แล้วนางเอาผมของนางเช็ดเท้าที่เปียกนั้นจนแห้ง นางเฝ้าจูบเท้า แล้วเทน้ำมันหอมชโลมเท้าของท่าน 39 เมื่อฟาริสีที่เชิญอีซามาเห็นดังนี้ก็คิดในใจว่า “ถ้าผู้นี้เป็นนบีจริงๆ ก็คงจะทราบได้ทันทีว่าหญิงคนที่กำลังจับต้องเท้าของท่านเป็นผู้ใดและเป็นคนอย่างไร เพราะนางเป็นคนบาป”

         40 อีซาจึงกล่าวกับฟาริสีผู้นี้ว่า “ซีโมน เราจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง” เขาตอบว่า “ดีซิอาจารย์ โปรดเล่ามาเถิด” 41 อีซาเล่าว่า “เจ้าหนี้คนหนึ่งมีลูกหนี้สองคน คนหนึ่งเป็นหนี้อยู่ห้าร้อยเหรียญเงิน อีกคนหนึ่งเป็นหนี้อยู่ห้าสิบเหรียญเงิน 42 ทั้งสองคนไม่มีปัญญาที่จะใช้เงินคืนได้ ดังนั้นเจ้าหนี้จึงยกหนี้ให้ทั้งสองคน ชายสองคนนี้คนไหนจะรักเจ้าหนี้มากกว่ากัน?”

         43 ซีโมนตอบว่า “ข้าพเจ้าคิดว่าคงจะเป็นคนที่เจ้าหนี้ยกหนี้ให้มาก”

         “ท่านตอบถูกแล้ว” อีซาบอกกับเขา 44 แล้วหันไปดูหญิงนั้น พลางชี้แจงแก่ซีโมนว่า   “ท่านเห็นหญิงผู้นี้ไหม? เมื่อเราเข้ามาในบ้านนี้ท่านไม่ได้ให้น้ำเราล้างเท้า แต่หญิงนี้กลับใช้น้ำตาของนางล้างเท้าให้เรา แล้วเอาผมเช็ดจนแห้ง 45 ท่านไม่ได้จูบต้อนรับเรา แต่หญิงนี้ตั้งแต่เข้ามาแล้ว เฝ้าแต่จูบเท้าของเรา ไม่หยุดเลย 46 ท่านไม่ได้เอาน้ำมันชโลมศีรษะให้เรา แต่หญิงนี้กลับใช้น้ำมันหอมชโลมเท้าเรา 47 เราขอบอกท่านว่า ที่หญิงนี้แสดงความรักมากนั้นเป็นข้อพิสูจน์แล้วว่า นางได้รับการอภัยบาปที่มีอยู่มากนั้นจนหมดสิ้น แต่ตรงกันข้าม คนที่ได้รับการยกโทษน้อยก็ย่อมรักน้อย”

         48 แล้วอีซากล่าวแก่หญิงนั้นว่า “บาปของเธอได้รับการยกโทษแล้ว” 49 คนอื่นๆ ที่นั่งรับประทานอยู่ด้วย ต่างคิดในใจว่า “ชายนี้เป็นใครกันนะ จึงบังอาจยกโทษบาปได้?”

         50 แต่อีซากล่าวแก่หญิงนั้นอีกว่า “ความศรัทธาของเธอช่วยเธอแล้วจงไปเป็นสุขเถิด”

ลูกา 8

พวกผู้หญิงที่ติดตามอีซา

         1 ต่อมา อีซาผ่านเมืองและหมู่บ้านต่างๆ ประกาศและเผยแผ่ข่าวดีเรื่องการปกครองของอัลลอฮฺ สาวกสิบสองคนก็ไปกับท่านด้วย 2 มีพวกผู้หญิงบางคนที่อีซาไล่ชัยฏอนออกจากตัวและรักษาโรคภัยให้ติดตามไปด้วย คือ มัรฺยัม (ที่เรียกกันว่ามัรฺยัมชาวมักดาลา) อีซาไล่ชัยฏอนเจ็ดตนออกจากตัวนาง 3 โยอันนาภรรยาของคูซา (คูซาผู้นี้เป็นข้าราชการในสำนักของเฮโรด)   และ สุสันนากับผู้หญิงคนอื่นๆ อีกหลายคนที่เอาข้าวของมาช่วยอีซากับสาวกของท่าน

เรื่องผู้หว่านเมล็ดพืช

         4 ประชาชนตามเมืองต่างๆ ยังคงมาหาอีซาอยู่เรื่อยๆ เมื่อมารวมกันเป็นกลุ่มใหญ่  อีซาเล่าเรื่องเปรียบเทียบให้พวกเขาฟังว่า 5 “มีชายคนหนึ่งออกไปหว่านพืช เมื่อเขาโปรยเมล็ดพืชลงไปในทุ่งนานั้น พืชบางเมล็ดก็ตกลงที่หนทางเดิน ถูกคนเหยียบย่ำไปมา และนกเห็นเข้าก็มาจิกกินเสีย 6 พืชบางเมล็ดตกลงบนพื้นดินปนหิน เมื่อพืชงอกขึ้นก็ต้องเหี่ยวเฉาไป เพราะดินนั้นไม่ชุ่ม 7 พืชบางเมล็ดตกลงท่ามกลางหมู่ต้นหนาม เมื่องอกขึ้นแล้วก็โดนต้นหนามปกคลุมจนตายไป 8 พืชบางเมล็ดตกลงในดินดี พืชนั้นก็งอกงาม ออกรวงเก็บได้ถึงร้อยเท่า”

         อีซากล่าวเสริมว่า “ฟังไว้เถิด แล้วเก็บไปคิดดู”

ความมุ่งหมายที่สอนเป็นเรื่องเปรียบเทียบ

         9 สาวกของท่านพากันถามว่า เรื่องเปรียบเทียบนั้นหมายความว่าอย่างไร

10 อีซาตอบว่า “เราได้แจ้งถึงความลี้ลับเกี่ยวกับการปกครองของอัลลอฮฺให้พวกท่านทราบแล้ว ส่วนคนอื่นเราจะกล่าวแก่เขาเป็นอุปมา เพื่อที่ว่าถึงเขาดูแต่ก็จะไม่เห็นถึงฟังก็จะไม่เข้าใจ

อีซาอธิบายเรื่องผู้หว่านเมล็ดพืช

         11 “เรื่องเปรียบเทียบนั้นมีความหมายดังนี้ เมล็ดพืชนั้นได้แก่พระดำรัสของอัลลอฮฺ 12 เมล็ดที่ตกอยู่ตามหนทางเดินนั้นได้แก่คนที่ฟังแล้ว แต่ถูกอิบลิสชิงเอาพระดำรัสไปจากใจ ไม่ยอมให้เขาศรัทธาหรือรอด 13 เมล็ดพืชที่ตกบนดินปนหินนั้น ได้แก่คนที่ฟังพระดำรัสแล้วรับไว้ด้วยความยินดี แต่ถ้อยคำเหล่านั้นไม่ได้ฝังลึกลงไปในจิตใจ เขาศรัทธาอยู่ชั่วคราว เมื่อถูกล่อลวงเขาก็หลงไป 14 เมล็ดที่ตกอยู่ท่ามกลางหนามได้แก่ผู้ที่ฟังพระดำรัสแล้ว ความกังวลห่วงใยและความมั่งคั่งเพลิดเพลินในชีวิตนี้เบียดบังพระดำรัสไว้ ไม่ให้เจริญขึ้นในใจของผู้นี้ได้ จึงไม่เกิดผล 15 เมล็ดพืชที่ตกในดินดี ได้แก่ผู้ที่ฟังพระดำรัสแล้วรับพระดำรัสไว้ในใจอย่างดีและสัตย์ซื่อ แล้วเชื่อฟัง จนกระทั่งเกิดผลโดยความเพียรตะเกียงที่ถูกถังครอบไว้

         16 “ไม่มีใครหรอกที่จุดตะเกียงแล้วเอาถังครอบไว้หรือเอาตั้งไว้ใต้เตียง แทนที่จะทำเช่นนี้เขาจะต้องเอาตั้งไว้บนหิ้งให้ส่องสว่างแก่ผู้ที่เข้ามาในห้องนั้น

17 “สิ่งใดก็ตามที่ซ่อนเร้นอยู่จะต้องถูกเปิดเผย และอะไรก็ตามที่ถูกปิดบังไว้ จะต้องมีผู้ไปพบเข้าและนำมาสู่ที่แจ้ง 18 “จงตั้งใจฟังให้ดี เพราะว่าผู้ใดที่มีอยู่แล้ว จะทรงเพิ่มเติมให้แก่ผู้นั้นอีก แต่ผู้ใดไม่มี แม้ซึ่งเขาคิดว่ามีอยู่นั้น จะทรงเอาไปจากเขา”

มารดาและพวกน้องๆ ของอีซา

         19 มารดาและพวกน้องๆ ของอีซามาหาท่าน แต่เข้าไปไม่ถึงเพราะคนแน่นมาก    20 มีผู้มาบอกอีซาว่า “มารดาและพวกน้องๆ ของท่านกำลังยืนอยู่ข้างนอก พวกเขาต้องการจะพบท่าน” 21 อีซากล่าวแก่ประชาชนว่า “มารดาและพี่น้องของเราก็คือ คนที่ฟังพระดำรัสของอัลลอฮฺแล้วปฏิบัติตาม”

อีซาห้ามพายุ

         22 วันหนึ่ง อีซาลงเรือไปพร้อมกับพวกสาวก กล่าวกับเขาว่า “ให้เราข้ามทะเลสาบไปฝั่งโน้นเถิด” เขาก็ถอยเรือออกไป 23 ขณะที่เขาออกเรือไปอีซาหลับอยู่ ทันใดนั้นเกิดพายุใหญ่ขึ้นกลางทะเลสาบนั้น น้ำซัดเข้ามาในเรือทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตราย 24 เขาจึงพากันปลุกอีซาว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์ เราจะตายกันอยู่แล้ว” อีซาลุกขึ้นสั่งห้ามพายุและคลื่นที่กำลังปั่นป่วนอยู่ พายุและคลื่นก็สงบราบเรียบ 25 แล้วท่านหันไปถามพวกสาวกว่า “ความศรัทธาของพวกท่านหายไปไหนหมดเล่า?” แต่พวกสาวกกลัวและอัศจรรย์ใจ หันไปพูดกันว่า “นี่เป็นใครกันหนอ? จึงสั่งพายุและคลื่นได้ และมันก็เชื่อฟังท่านเสียด้วย”

 

อีซารักษาคนถูกชัยฏอนเข้าสิง

         26 เขาแล่นเรือไปจนถึงเขตของชาวเมืองเกราซา ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของทะเลสาบกาลิลี 27 พออีซาขึ้นบกแล้ว มีชายคนหนึ่งที่ถูกชัยฏอนเข้าสิงมาพบท่าน ชายผู้นี้เคยอยู่ในเมือง เขาไม่ใส่เสื้อผ้ามานานแล้ว ทั้งไม่ยอมอยู่บ้าน แต่ไปนอนอยู่ตามอุโมงค์ฝังศพ 28 เมื่อเขาเห็นอีซาเข้าก็ร้องเสียงดังลั่น แล้วฟุบลงเบื้องหน้าท่าน ตะโกนว่า “อีซา บุตรของพระเจ้าผู้สูงสุด ท่านจะมายุ่งอะไรกับข้า? ข้าขอวิงวอนท่านว่า อย่าทรมานข้าเลย” 29 ที่ร้องอย่างนี้เพราะอีซาสั่งให้ชัยฏอนออกไปจากเขา ชัยฏอนเคยสิงอยู่ในตัวชายผู้นี้หลายครั้งแล้ว แม้ว่าคนทั้งหลายจะจับเขาล่ามโซ่ไว้อย่างแน่นหนา เขาก็จะหักโซ่ออก แล้วมันบังคับเขาให้เข้าไปในถิ่นกันดาร

         30 อีซาถามเขาว่า “เจ้าชื่ออะไร?” “ชื่อ กองพล” เขาตอบ เพราะมีชัยฏอนหลายตนด้วยกันเข้าสิงอยู่ในตัวชายนั้น 31 ชัยฏอนเหล่านี้วิงวอนอีซามิให้ส่งพวกมันไปนรกขุมลึก

         32 ใกล้ๆ นั้นมีหมูฝูงใหญ่กำลังหากินอยู่บนไหล่เขา ชัยฏอนเหล่านี้วิงวอนอีซาขอเข้าสิงอยู่ในหมูฝูงนั้น อีซาก็อนุญาต 33 ดังนั้น พวกมันก็ออกจากตัวชายคนนั้นเข้าไปสิงในฝูงหมู หมูทั้งฝูงนั้นก็กระโจนจากหน้าผาลงไปในทะเลสาบจมน้ำตายหมด

34 คนเลี้ยงหมูเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้โดยตลอด จึงวิ่งไปกระจายข่าวให้คนในเมืองและนอกเมืองฟัง 35 คนทั้งหลายต่างพากันมาดู เขามาหาอีซาและพบชายที่ท่านไล่พวกชัยฏอนออกมีสติดี สวมเสื้อผ้านั่งเรียบร้อยอยู่แทบเท้าของอีซา ทุกคนหวาดกลัว 36 ผู้ที่เห็นเหตุการณ์เล่าให้คนทั้งหลายฟังว่าชายผู้นี้หายได้อย่างไร 37 แล้วคนที่ออกมาจากเขตของชาวเมืองเกราซา ขอร้องให้อีซาไปจากเมืองของเขา เพราะทุกคนหวาด กลัวมาก ดังนั้น อีซาลงเรือแล่นจากไป 38 ชายที่อีซาไล่พวกชัยฏอนออกตามไปอ้อนวอนท่านว่า “ขอข้าพเจ้าตามไปด้วย” แต่อีซาสั่งว่า 39 “กลับไปบ้านเถิด แล้วไปเล่าให้ใครๆ ฟังถึงสิ่งที่อัลลอฮฺทรงทำต่อท่าน ชายคนนั้นกลับเข้าไปในเมือง เขาไปถึงไหน ก็ได้ประกาศเรื่องที่อีซากระทำแก่เขาให้คนทั้งหลายฟัง

ลูกสาวไยรัสกับหญิงที่แตะชายเสื้ออีซา

         40 เมื่ออีซากลับไปถึงอีกฟากหนึ่งของทะเลสาบ มหาชนออกมารับท่าน เพราะทุกคนเฝ้าคอยท่านอยู่ 41 แล้วชายผู้หนึ่งชื่อไยรัสก็มาถึง เขาเป็นหัวหน้าของธรรมศาลาในเมืองนั้น ชายคนนี้คุกเข่าลงกราบแทบเท้าของอีซาวิงวอนขอให้ท่านไปที่บ้านของเขา 42 ทั้งนี้เพราะลูกสาวคนเดียวของเขาซึ่งเพิ่งมีอายุได้สิบสองปีกำลังจะตาย

         ขณะที่อีซาไปตามทางจะไปบ้านของไยรัสนั้น มีคนมากมายห้อมล้อมท่านตลอดทาง 43 มีหญิงผู้หนึ่งเป็นโรคตกโลหิตมาสิบสองปีแล้ว นางไปหาหมอรักษาจนเงินที่มีอยู่หมดลง แต่ก็ไม่มีใครรักษานางได้ 44 นางจึงแทรกเข้าไปทางข้างหลังอีซา เอื้อมมือไปแตะชายเสื้อคลุมของท่าน ฉับพลันนั้นเองโลหิตก็หยุดตก 45 อีซาถามว่า “ใครมาถูกต้องเรา?” ทุกคนปฏิเสธ แต่เปโตรว่า “ท่านอาจารย์มีคนมากมายเบียดเสียดท่าน”

         46 แต่อีซายืนยันว่า “มีคนแตะต้องเราแน่ เรารู้เพราะฤทธานุภาพได้ซ่านออกจากตัวเรา” 47 หญิงนั้นเห็นว่าอีซาทราบแน่แล้ว ก็เข้าไปหมอบตัวสั่นอยู่แทบเท้าของอีซาต่อหน้าคนทั้งหลาย นางกล่าวถึงสาเหตุที่นางแตะต้องท่านและโรคก็หายทันที 48 อีซาจึงกล่าวกับนางว่า “ลูกเอ๋ย ความศรัทธาของลูกทำให้ลูกหายโรค จงกลับไปเป็นสุขเถิด”

         49 ขณะที่อีซากำลังกล่าวอยู่ มีชายผู้หนึ่งมาจากบ้านของไยรัสมาบอกไยรัสว่า “ลูกสาวของท่านสิ้นใจเสียแล้ว อย่ารบกวนอาจารย์อีกต่อไปเลย” 50 อีซาได้ยินเข้าก็หันมาปลอบไยรัสว่า “ไม่ต้องกลัว จงศรัทธาเท่านั้น แล้วลูกก็จะหาย”

         51 เมื่ออีซาไปถึงบ้านไยรัส ท่านไม่ยอมให้ใครเข้าไปข้างในกับท่านเว้นแต่เปโตร ยะหฺยา ยะอฺกูบ และบิดามารดาของเด็กนั้น 52 ทุกคนในบ้านกำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ อีซาห้ามว่า “อย่าร้องไห้ไปเลย เด็กยังไม่ตาย เพียงแต่นอนหลับไปเท่านั้นเอง”

         53 คนเหล่านั้นก็หัวเราะเยาะท่าน เพราะเขาทราบแน่ว่าเด็กนั้นสิ้นชีวิตแล้ว    54 แต่อีซาตรงเข้าไปจับมือเด็กให้ลุกขึ้น ร้องเรียกว่า “ลูกเอ๋ย ลุกขึ้นเถิด” 55 ชีวิตก็กลับเข้าสู่ร่างเด็กนั้น เขาลุกขึ้นทันที แล้วอีซาก็สั่งให้เอาอาหารมาให้เด็กรับประทาน 56 บิดามารดาของเด็กนั้นตกตะลึง แต่อีซากำชับเขาไม่ให้เล่าให้ผู้ใดฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นนี้

ลูกา 9

อีซาส่งสาวกสิบสองคนไป

         1 อีซาเรียกสาวกทั้งสิบสองคนมา ประทานฤทธานุภาพให้เขาไล่ชัยฏอนออกจากตัวคน และรักษาโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ ได้ 2 แล้วท่านให้เขาออกไปประกาศเรื่องการปกครองของอัลลอฮฺ และรักษาคนเจ็บป่วยให้หาย 3 ท่านชี้แจงแก่เขาว่า “เมื่อไปจงอย่าเอาอะไรติดตัวไปด้วยเลย ไม่ว่าจะเป็นไม้เท้าหรือย่าม หรืออาหาร หรือเงินทอง แม้แต่เสื้อผ้าสักตัวหนึ่งก็ไม่ต้องเอาไปเผื่อ

         4 บ้านไหนต้อนรับพวกท่านก็จงพักอยู่บ้านนั้น จนกว่าท่านจะไปจากเมืองนั้น 5 ที่ไหนเขาไม่ต้อนรับก็ให้ออกไปจากเมืองนั้น แล้วจงสะบัดผงคลีดินจากเท้าของท่านเสีย จะได้เป็นการเตือนเขา” 6 พวกสาวกก็ออกไปทั่วทุกหมู่บ้าน เผยแผ่ข่าวดีและรักษาคนเจ็บป่วยให้หาย

เฮโรดสับสน

         7 เฮโรดผู้ครองแคว้นกาลิลีได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็สับสน เพราะคนทั้งหลายพูดกันว่า นบียะหฺยาฟื้นขึ้นจากความตาย 8 บางคนก็ว่า นบีอิลยาสมาปรากฏตัว บางคนก็ว่านบีในสมัยโบราณกลับเป็นขึ้นมาอีก 9 เฮโรดจึงรำพึงว่า “ก็เราสั่งตัดศีรษะนบียะหฺยาแล้ว คนที่เราได้ยินถึงนี้เป็นใครกันนะ?” แล้วเฮโรดก็ปรารถนาจะพบอีซายิ่งขึ้น

อีซาเลี้ยงคนห้าพันคน

         10 พวกซอฮาบะฮฺกลับมาเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เขาทำไปนั้นให้อีซาฟังแล้ว ท่านพาพวกเขาไปกับท่าน โดยเลี่ยงออกไปยังเมืองเบธไซด 11 เมื่อคนทั้งหลายได้ยินข่าวก็พากันตามไป ท่านต้อนรับเขา แล้วพูดเรื่องการปกครองของอัลลอฮฺให้เขาฟัง ทั้งรักษาคนที่ต้องการให้ท่านรักษา 12 เมื่อเย็นมากแล้ว สาวกทั้งสิบสองคนมาบอกท่านว่า “ให้พวกประชาชนกลับไปเสียเถิด พวกเขาจะได้ไปตามหมู่บ้านใกล้ๆ นี้หาที่พักและอาหารรับประทาน เพราะที่นี่เปลี่ยว”

         13 แต่อีซาบอกแก่เขาว่า “พวกท่านไปหาอาหารมาให้เขารับประทานกันเถิด”

         พวกสาวกตอบว่า “เรามีขนมปังอยู่ห้าก้อนกับปลาสองตัวเท่านั้น ท่านจะให้พวกเราไปซื้ออาหารมาแจกคนมากมายเช่นนี้หรือ?” 14 (นับแต่ผู้ชายมีประมาณห้าพันคน)

         อีซาสั่งพวกสาวกว่า “บอกประชาชนให้นั่งลงเป็นกลุ่มๆ กลุ่มละห้าสิบคน”

         15 พวกสาวกก็ปฏิบัติตาม 16 อีซาหยิบขนมปังห้าก้อนและปลาสองตัวขึ้นมาเงยหน้าขึ้นสู่ฟ้า ขอชุโกธต่อ อัลลอฮฺ แล้วหักขนมปังและบิปลาออกส่งให้สาวกเอาไปแจกประชาชน 17 ทุกคนก็รับประทานจนอิ่มทั่วกัน แล้วพวกสาวกเก็บอาหารที่เหลือกินได้สิบสองกระบุงเต็ม

คำยอมรับของเปโตร

         18 ครั้งหนึ่ง อีซาขอดุอาอ์อยู่ตามลำพัง พวกสาวกพากันมาหาท่าน ท่านถามเขาว่า “ประชาชนว่าเราเป็นผู้ใด?”

         19“บางคนว่าท่านเป็นนบียะหฺยา(ผู้ให้บัพติศมา)” พวกสาวกตอบ “บ้างก็ว่า ท่านเป็นนบีอิลยาส บ้างก็ว่าเป็นนบีในสมัยโบราณกลับฟื้นขึ้นมาอีก”

         20 “แล้วพวกท่านเล่า?” อีซาถาม “ท่านว่าเราเป็นใคร?”

         “ท่านเป็นอัล-มะซีฮฺของอัลลอฮฺ” เปโตรตอบ

อีซากล่าวถึงความทรมานและความตายที่จะได้รับ

         21 แล้วอีซากำชับเขาไม่ให้บอกผู้ใด 22 และกล่าวเพิ่มเติมว่า “บุตรมนุษย์จะต้องถูกทรมานอย่างแสนสาหัส พวกผู้ใหญ่ของชาวยาฮูดี พวกผู้นำทางศาสนา   และพวกธรรมาจารย์จะไม่ยอมรับท่าน และเอาท่านไปประหาร ในวันที่สามท่านจะฟื้นขึ้นมาจากตาย”

         23 ท่านสอนพวกเขาต่อไปว่า “ถ้าใครอยากจะตามเรามาต้องสละตน ทุกวันจะต้องอุตส่าห์แบกกางเขนของตนตามเราไป 24 เพราะคนที่ต้องการจะให้ชีวิตของตนรอด กลับจะต้องสูญเสียชีวิต แต่คนที่ยอมเสียชีวิตเพราะเห็นแก่เรา ก็จะกลับรอดชีวิต 25 ถ้าคนหนึ่งคนใดชนะได้สิ่งต่างๆ มาหมดโลกดุนยา แต่ต้องสูญเสียชีวิตของตนไป จะได้ประโยชน์อะไรเล่า? ไม่เป็นประโยชน์แน่ 26 ถ้าผู้ใดรู้สึกละอายเพราะเราหรือเพราะคำสอนของเรา บุตรมนุษย์ก็จะละอายเพราะผู้นั้นเหมือนกัน ในเวลาที่ท่านมาด้วยศักดิ์ศรีของท่าน ของพระบิดา และของเหล่ามลาอิกะฮฺบริสุทธิ์ 27 จำไว้นะว่า มีบางคนที่อยู่ในที่นี้จะไม่ตายจนกว่าจะได้รู้ได้เห็นการปกครองของอัลลอฮฺ”

อีซาประกอบด้วยรัศมี

         28 ประมาณแปดวันต่อมาหลังจากที่อีซากล่าวเช่นนั้น ท่านพาเปโตร ยะหฺยา และยะอฺกูบขึ้นไปบนภูเขากับท่านเพื่อจะขอดุอาอ์ 29 ขณะที่กำลังขอดุอาอ์อยู่นั้น ใบหน้าของท่านก็เปลี่ยนไป เสื้อผ้าของท่านเปลี่ยนเป็นประกายวาววับ 30 ทันใดนั้นเอง มีชายสองคนมาสนทนากับท่าน คือ นบีมูซาและนบีอิลยาส 31 ผู้มาปรากฏด้วยรัศมี ต่างสนทนากับท่านถึงเรื่องที่ท่านจะทำตามพระประสงค์ของอัลลอฮฺให้สำเร็จ โดยการตายในกรุงเยรูซาเล็ม 32 เปโตรกับเพื่อนสองคนกำลังหลับสนิท แต่เมื่อเขาตื่นขึ้น เขาเห็นอีซาประกอบด้วยรัศมีและมีชายสองคนอยู่กับท่านด้วย 33 พอชายสองคนนั้นกำลังจะจากไป เปโตรก็ถามอีซาว่า “ท่านอาจารย์ ช่างประเสริฐแท้ที่เราได้มาอยู่ที่นี่ เราจะสร้างพลับพลาขึ้นสามหลัง ให้ท่านอยู่หลังหนึ่ง นบีมูซาอยู่หลังหนึ่ง และให้นบีอิลยาสอยู่อีกหลังหนึ่ง” (เขาพูดไปโดยไม่รู้ตัวว่าตนพูดอะไรออกไป)

         34 เขาพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเมฆลอยมาคลุมพวกเขาไว้ พวกสาวกกลัวมาก 35 มีเสียงดังมาจากเมฆนั้นว่า “นี่เป็นบุตรของเรา ผู้ที่เราเลือกสรร จงเชื่อฟังท่านเถิด”

         36 เมื่อสิ้นเสียงนั้นแล้ว เหลืออีซาแต่ผู้เดียว พวกสาวกก็เก็บงำเรื่องนี้ไว้ในใจ ไม่ได้เล่าเรื่องที่เห็นนี้ให้ผู้ใดฟังในเวลานั้น

อีซารักษาเด็กที่ถูกชัยฏอนเข้าสิง

         37 วันรุ่งขึ้น อีซาพาพวกสาวกลงไปจากภูเขา มีคนหมู่ใหญ่มาหาท่าน 38 ชายคนหนึ่งตะโกนเรียกออกมาจากกลุ่มคนว่า “อาจารย์ ช่วยลูกของข้าพเจ้าด้วย เพราะข้าพ เจ้ามีลูกเพียงคนเดียว 39 เขาถูกชัยฏอนเข้าสิง เดี๋ยวก็ตะโกนโห่ร้อง เดี๋ยวก็ชักน้ำลายฟูมปาก บางครั้งก็ทำตัวเองให้ฟกช้ำ มันไม่ยอมออกไปจากตัวลูกของข้าพเจ้าเลย 40 ข้าพเจ้าขอให้สาวกของท่านไล่มันออก แต่พวกเขาทำไม่ได้”

         41 อีซาตอบพวกเขาว่า “ทำไมนะพวกท่านจึงไม่ยอมศรัทธา จะให้เราอยู่กับท่านนานถึงเพียงไหน? เราจะต้องอดทนต่อไปนานเท่าใด? ไหนไปพาลูกมานี่ซิ”

42 ขณะที่เด็กกำลังเดินมา ชัยฏอนก็ผลักเขาล้มลงฟาดพื้นทำให้เขาชักดิ้นชักงอ อีซาตวาดชัยฏอนนั้น ไล่มันออกไป แล้วรักษาเด็ก เสร็จแล้วก็คืนเด็กนั้นให้แก่พ่อของเขา 43 คนทั้งปวงต่างอัศจรรย์ใจในความยิ่งใหญ่ของอัลลอฮฺ

อีซากล่าวถึงความตายของท่านอีก

         เมื่อประชาชนยังอัศจรรย์ใจที่เห็นอีซากระทำสิ่งเหล่านี้ ท่านกำชับพวกสาวกว่า    44 “อย่าลืมนึกถึงคำที่เราพูดไว้ บุตรมนุษย์จะต้องถูกมอบไว้ในมือมนุษย์” 45 แต่พวกสาวกไม่ทราบว่าท่านหมายถึงอะไร เพราะความหมายถูกปิดบังไว้จากพวกเขา เพื่อพวกเขาจะไม่เข้าใจ และพวกสาวกก็ไม่กล้าถามท่านด้วย

ใครยิ่งใหญ่ที่สุด

         46 ได้เกิดการโต้เถียงกันขึ้นในหมู่พวกสาวกว่า ใครจะใหญ่กว่ากัน 47 อีซาทราบดีว่าเขาคิดอะไร จึงพาเด็กคนหนึ่งมายืนข้างๆ ท่าน 48 แล้วชี้แจงแก่พวกเขาว่า “ใครที่ต้อนรับเด็กนี้เพราะเห็นแก่เรา ก็เท่ากับว่าต้อนรับเรา ใครก็ตามที่ต้อนรับเรา ก็เท่ากับว่าต้อนรับผู้ที่ได้ใช้เรามา เพราะแท้จริงแล้ว คนที่ต่ำต้อยที่สุดในพวกท่านเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”

ผู้ที่ไม่ขัดขวางท่านก็เป็นฝ่ายท่าน

         49 ยะหฺยากล่าวขึ้นว่า “ท่านอาจารย์ พวกเราเห็นชายคนหนึ่งไล่ชัยฏอนออกโดยใช้ชื่อของท่าน พวกเราพากันห้ามเขาเพราะเขาไม่ได้เป็นพวกเดียวกับเรา”

         50 อีซาพูดกับเขาว่า “อย่าไปห้ามเขาเลย เพราะใครที่ไม่ขัดขวางท่านก็ย่อมเป็นพวกเดียวกับท่าน”

         51 วันกำหนดที่อัลลอฮฺจะทรงรับอีซาขึ้นไปใกล้เข้ามาแล้ว ท่านจึงตั้งใจจะไปกรุงเยรูซาเล็ม 52 และใช้พวกสาวกให้ล่วงหน้าไปก่อน เขาเข้าไปยังหมู่บ้านชาวสะมาเรียเพื่อจัดแจงทุกสิ่งไว้รับอีซา 53 แต่คนที่นั่นไม่ยอมต้อนรับท่านเพราะเห็นว่าท่านจะไปกรุงเยรูซาเล็ม 54 เมื่อยะอฺกูบและยะหฺยาสาวกของท่านเห็นดังนี้ก็บอกว่า    “ท่านเจ้าข้า ให้เราเรียกไฟจากสรวงสวรรค์ลงมาเผาพวกนี้เสียดีไหม?”

         55 อีซาหันไปตำหนิเขาทั้งสอง 56 และท่านกับเหล่าสาวกก็พากันไปที่หมู่บ้านอื่น

ผู้ที่จะเป็นสาวกของอีซา

         57 ขณะที่ไปตามทางนั้น มีชายคนหนึ่งบอกท่านว่า “ข้าพเจ้าจะขอตามท่านไป ไม่ว่าท่านจะไปทางใด” 58 อีซาชี้แจงแก่เขาว่า “สุนัขจิ้งจอกยังมีโพรง แม้นกก็ยังมีรัง แต่เราผู้เป็นบุตรมนุษย์ไม่มีที่จะพักผ่อนหลับนอน”

         59 แล้วท่านกล่าวกับชายอีกคนหนึ่งว่า “ตามเรามาเถิด” ชายคนนั้นตอบว่า “ท่านเจ้าข้า ขอข้าพเจ้ากลับไปฝังศพบิดาเสียก่อน” 60 อีซาตอบว่า “ให้คนตายฝังคนตายกันเองเถิด ส่วนท่านจงไปประกาศเรื่องการปกครองของอัลลอฮฺ”

         61 ส่วนอีกคนหนึ่งกล่าวว่า “ท่านเจ้าข้า ข้าพเจ้าจะตามท่านไป แต่ขอกลับไปร่ำลาทางบ้านของข้าพเจ้าก่อน” 62 อีซากล่าวว่า “ใครก็ตามที่ลงมือจับคันไถแล้วเฝ้าแต่เหลียวหลัง เขาก็ไม่เป็นประโยชน์ในการปกครองของอัลลอฮฺ”

ลูกา 10

อีซาส่งสาวกเจ็ดสิบสองคนออกไป

         1 หลังจากนั้นอีซาผู้เป็นเจ้านายเลือกสาวกอีกเจ็ดสิบสองคน ส่งเขาออกไปเป็นคู่ๆ ให้ล่วงหน้าไปตามที่ต่างๆ ที่ท่านจะไปนั้น       2 แล้วกล่าวกับเขาเป็นคำเปรียบเทียบว่า  “เวลานี้มีข้าวแก่จัดอยู่มากมาย แต่คนงานยังมีน้อยนัก จงอ้อนวอนเจ้าของนาให้ส่งคนงานมามากๆ จะได้ช่วยกันเก็บเกี่ยว 3 ไปเถิด เราส่งพวกท่านไปเหมือนลูกแกะที่อยู่ท่ามกลางฝูงสุนัขป่า 4 ไม่ต้องเอาถุงเงิน หรือย่าม หรือรองเท้าไป จงอย่าแวะทักทายใครตามถนน 5 ก่อนที่จะเข้าไปในบ้านใด ให้กล่าวว่า ‘ขอให้สันติสุขอยู่กับครอบครัวนี้เถิด’ 6 ถ้ามีคนรักสันติอยู่ในบ้านนั้น ก็ให้คำทักทายแห่งสันติสุขอยู่กับเขา ถ้าไม่มีก็ให้คำทักทายแห่งสันติสุขกลับคืนสู่ท่าน 7 จงพักอยู่ในบ้านนั้น กินอาหารและดื่มตามที่เขาจัดหาให้ เพราะคนงานสมควรจะได้รับค่าแรง อย่าย้ายไปบ้านนั้นบ้างบ้านนี้บ้าง 8 เมื่อเข้าไปในเมืองใดที่เขาต้อนรับท่าน จงรับประทานสิ่งที่เขาจัดมาให้ 9 และรักษาคนเจ็บป่วยในเมืองนั้น แล้วสอนเขาว่า ‘การปกครองของอัลลอฮฺใกล้จะมาถึงพวกท่านแล้ว’ 10 แต่ถ้าพวกท่านเข้าไปในเมืองใดแล้วไม่มีใครต้อนรับ จงออกไปประกาศกลางถนนว่า 11 ‘แม้แต่ผงคลีดินของเมืองนี้ที่เกาะติดเท้าของเรา เราก็สะบัดออกเพื่อประท้วงพวกท่าน จงรู้เถิดว่า การปกครองของอัลลอฮฺใกล้จะมาถึงแล้ว’ 12 เราขอบอกท่านว่า ในวันกิยามะฮฺนั้น อัลลอฮฺจะทรงเมตตาแก่เมืองโสโดมยิ่งกว่าเมืองนี้เสียอีก

เมืองที่ไม่กลับใจใหม่

         13 “วิบัติแก่เจ้า เมืองโคราซิน วิบัติแก่เจ้า เมืองเบธไซดา เพราะถ้าฤทธานุภาพเหล่านี้ได้กระทำในเมืองไทระและไซดอน ชาวเมืองนั้นคงจะห่มผ้ากระสอบ นั่งลงบนกองขี้เถ้า แล้วกอบเอามาโปรยใส่ตัวเสียนานแล้ว เพื่อแสดงให้เห็นว่า เขากลับใจใหม่ 14 ในวันกิยามะฮฺนั้น อัลลอฮฺจะทรงเมตตาแก่เมืองไทระและไซดอนมากกว่าเจ้า 15 เมืองคาเปอรนาอุมเอ๋ย เจ้าอยากจะยกตัวขึ้นให้เลิศลอยฟ้าหรือ? แต่เจ้าจะกลับถูกโยนลง  นรก”

         16 อีซากล่าวแก่พวกสาวกว่า “ใครที่ยอมฟังพวกท่านก็เท่ากับเขายอมฟังเรา ใครที่ไม่ยอมรับพวกท่านก็เท่ากับเขาไม่ยอมรับเรา ใครที่ไม่ยอมรับเรา เขาก็ไม่ยอมรับพระองค์ผู้ทรงส่งเรามา”

สาวกเจ็ดสิบสองคนกลับมา

         17 สาวกเจ็ดสิบสองคนกลับมาหาอีซาด้วยความดีใจกล่าวรายงานว่า “ท่านเจ้าข้า แม้แต่ชัยฏอนก็ยังเชื่อฟังเราเมื่อเราสั่งมันในนามของท่าน”

         18 อีซาตอบว่า “เราเห็นอิบลิสตกลงมาเหมือนฟ้าแลบจากสรวงสวรรค์ 19 นี่แน่ะ ฟังให้ดี เราให้พวกท่านมีอำนาจแล้ว พวกท่านจึงไม่เป็นอันตรายแต่อย่างใดเมื่อเหยียบงูหรือแมงป่อง ท่านจะมีอำนาจเหนือศัตรูร้าย ไม่มีอะไรจะมาทำอันตรายได้ 20 อย่าดีใจไปเพราะพวกชัยฏอนเชื่อฟังท่าน แต่ควรจะดีใจเพราะชื่อของท่านนั้นจารึกไว้ในสรวงสวรรค์”

อีซาปลาบปลื้มใจ

         21 ขณะนั้นอัลรูฮุลกุดุซูทรงทำให้อีซาปลาบปลื้มใจ ท่านจึงกล่าวว่า “พระบิดาเจ้าข้า พระผู้เป็นเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์และพิภพโลก ข้าพระองค์ขอชุโกธต่อพระองค์ ที่ทรงปิดบังสิ่งเหล่านี้ไว้จากคนมีปัญญาและผู้มีความรู้ แต่กลับทรงเปิดเผยแก่ผู้ที่ไร้การศึกษา ถูกแล้วที่พระองค์ทรงเลือกกระทำตามพระทัยของพระองค์”

         22 “พระบิดาของเราทรงมอบทุกสิ่งให้เราแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าบุตรของพระองค์เป็นผู้ใดนอกจากพระบิดา และไม่มีใครรู้ว่าพระบิดาเป็นผู้ใดนอกจากอัล-มะซีฮฺกับผู้ที่อัล-มะซีฮฺต้องการจะเปิดเผยให้รู้”

         23 แล้วอีซาหันมากล่าวแก่พวกสาวกเป็นส่วนตัวว่า “ผู้ที่ได้เห็นสิ่งต่างๆ อย่างที่พวกท่านเห็นก็เป็นสุข 24 เราขอบอกท่านว่า มีนบีและกษัตริย์มากมายอยากจะเห็นอย่างพวกท่าน แต่ก็ไม่ได้เห็น อยากฟังอย่างพวกท่าน แต่ก็ไม่ได้ฟัง”

ชาวสะมาเรียใจดี

         25   แล้วมีธรรมาจารย์ผู้หนึ่งอยากจะทดลองอีซา “อาจารย์” เขาถามท่าน “ข้าพเจ้าจะต้องทำอย่างไรบ้างจึงจะได้ชีวิตนิรันดร์?”

         26 อีซากล่าวถามเขาว่า “คัมภีร์เตารอฮฺกล่าวไว้อย่างไรเล่า? ท่านตีความหมายในนั้นว่าอย่างไร?”

         27 ชายคนนั้นตอบว่า “จงรักอัลลอฮฺ ผู้เป็นพระเจ้าของเจ้าอย่างสุดใจ สุดจิตวิญญาณ มีกำลังและความคิดอยู่เท่าไรก็ให้รักอัลลอฮฺจนหมดสิ้น และจงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง”

         28 “ท่านตอบถูกแล้ว” อีซาตอบ “จงทำอย่างนั้นแล้วจะได้ชีวิตนิรันดร์”

         29 แต่ธรรมาจารย์ผู้นั้นอยากจะแก้ตัว  จึงถามต่อไปว่า “แล้วใครเล่าที่เป็นเพื่อนบ้านของข้าพเจ้า?”

         30 อีซาจึงตอบเขาโดยยกเรื่องหนึ่งมาเล่าให้ฟังว่า “มีชายคนหนึ่งเดินทางจากกรุงเยรูซาเล็มจะไปเมืองเยรีโค ระหว่างทางเขาถูกพวกโจรปล้น ถอดเอาเสื้อผ้าชั้นนอกไป แล้วทุบตีเขา ทิ้งเขาไว้เกือบจะตายอยู่แล้ว 31 เผอิญมีผู้ประกอบพิธีทางศาสนาเดินมาตามถนนนั้นเห็นเข้า ก็ข้ามถนนไปเดินอีกฟากหนึ่ง 32 ต่อมามีคนหนึ่งในเผ่าเลวีผ่านมาเห็นก็แวะไปดู แต่แล้วก็ข้ามถนนไปเดินเสียอีกฟากหนึ่ง 33 ในที่สุดมีชาวสะมาเรียผู้หนึ่งเดินมาทางนั้น เห็นชายผู้นี้ก็สงสาร 34 จึงเดินเข้าไปหา ช่วยเอาน้ำมันและน้ำองุ่นหมักใส่แผล แล้วพันแผลให้ พาขึ้นหลังสัตว์ที่ตนขี่ จูงมาถึงบ้านพักที่มีห้องเช่า ช่วยดูแลพยาบาลให้ 35 วันรุ่งขึ้น เขาจ่ายสองเหรียญเงินให้เจ้าของห้องเช่าไว้ สั่งว่า “ช่วยดูแลเขาให้ดีด้วยนะ ขากลับข้าพเจ้าจะแวะมาจ่ายเงินที่ท่านออกไปก่อนคืนให้”

         36 แล้วอีซากล่าวสรุปว่า “ในสามคนนี้ คนไหนเป็นเพื่อนบ้านของคนที่ถูกโจรปล้นเล่า?”

         37 ธรรมาจารย์ตอบว่า “คนที่ช่วยเหลือเขาซิ”

         อีซากล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นท่านจงกลับไปทำอย่างเดียวกัน” 

อีซาไปเยี่ยมมารธาและมัรฺยัม

         38 ขณะที่อีซาเดินทางไปกับพวกสาวก ท่านมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีหญิงคนหนึ่งชื่อมารธา ออกมาเชื้อเชิญให้ท่านไปพักที่บ้านของนาง 39 มารธามีน้องสาวชื่อมัรฺยัม ซึ่งนั่งอยู่แทบเท้าของอีซาผู้เป็นเจ้านายฟังท่านกล่าวสอน 40 ส่วนมารธามัวยุ่งวุ่นวายอยู่กับการจัดหาอาหารอยู่คนเดียวก็ไม่พอใจ จึงมาบอกอีซาว่า “ท่านเจ้าข้า ไม่เห็นหรือว่าน้องสาวของข้าพเจ้าปล่อยให้ข้าพเจ้าทำงานอยู่คนเดียว? ช่วยบอกให้เขามาช่วยข้าพเจ้า”

         41 อีซาผู้เป็นเจ้านายตอบว่า “มารธา มารธา เธอเป็นห่วงเป็นกังวลในหลายสิ่งหลายอย่างนัก 42 แต่สิ่งสำคัญก็มีเพียงประการเดียว และมัรฺยัมเลือกเอาสิ่งที่ถูกต้องนั้นแล้ว ไม่มีใครจะมาเอาไปจากเธอได้”

ลูกา 11

อีซาสอนเรื่องการขอดุอาอ์

         1 ครั้งหนึ่ง อีซาขอดุอาอ์อยู่ในที่แห่งหนึ่ง เมื่อขอดุอาอ์จบแล้ว  สาวกคนหนึ่งของท่านเข้ามาหากล่าวว่า  “ท่านเจ้าข้า ขอสอนพวกเราขอดุอาอ์บ้างเหมือนดังที่นบียะหฺยาสอนศิษย์ของเขา”

         2   อีซาจึงสอนพวกเขาว่า  “พวกท่านควรจะขอ ดุอาอ์อย่างนี้

         ‘ข้าแต่อัลลอฮฺผู้ทรงเป็นพระบิดา     ขอให้พระนามของพระองค์เป็นที่เคารพนับถือ   ขอให้การปกครองของพระองค์มาตั้งอยู่ 3 ขอทรงโปรดประทานอาหารแก่บ่าวทั้งหลายทุกวัน 4 และทรงยกโทษบาปของบ่าวทั้งหลาย เพราะบ่าวทั้งหลายได้ยกโทษให้ทุกคนที่ทำผิดต่อบ่าวทั้งหลาย ขออย่าทรงนำบ่าวทั้งหลายไปสู่การทดลอง’ ”

         5 อีซากล่าวสอนพวกสาวกต่อไปว่า “สมมุติว่าคนหนึ่งในพวกท่านไปที่บ้านเพื่อนในตอนเที่ยงคืน อ้อนวอนว่า ‘เพื่อนเอ๋ย ขอยืมขนมปังสักสามก้อนเถิด 6 เพื่อนของข้าเพิ่งเดินทางมาถึงบ้านข้า ข้าไม่มีอาหารติดบ้านจะให้เขากินเลย’ 7 ถ้าเพื่อนที่อยู่ในบ้านจะตะโกนปฏิเสธออกมาว่า ‘อย่ากวนใจข้าเลย ประตูก็ปิดแล้ว ตัวข้าเองกับลูกๆ ก็เข้านอนกันหมดแล้ว ข้าลุกขึ้นไปหยิบให้ไม่ได้’ ” 8 อีซากล่าวต่อไปว่า “เราจะบอกท่านว่า ถ้าแม้เขาไม่ลุกขึ้นหยิบให้เพราะเหตุที่เป็นเพื่อนกัน เขาก็จะต้องลุกขึ้นหยิบสิ่งที่ท่านต้องการให้เพราะเหตุที่ท่านเฝ้ารบเร้าขอ

         9 “เราขอบอกท่านว่า จงขอแล้วท่านจะได้รับ จงแสวงหาแล้วท่านจะพบ จงเคาะแล้วเขาจะเปิดประตูให้ 10 เพราะทุกคนที่เฝ้าขอก็จะได้รับ ทุกคนที่หมั่นแสวงหาก็จะพบ และเขาก็จะเปิดประตูให้ผู้ที่เคาะ 11 มีพ่อคนไหนบ้างจะเอางูให้ลูกเมื่อลูกขอปลา? 12 หรือเอาแมงป่องให้ลูกเมื่อลูกร้องขอไข่? 13 คนบาปอย่างท่านยังรู้จักให้สิ่งที่ดีแก่ลูก แล้วพระบิดาในสรวงสวรรค์เล่า จะทรงให้ยิ่งกว่านั้นสักเท่าไร พระองค์จะไม่ทรงให้อัลรูฮุลกุดุซูแก่ผู้ที่ขอหรือ?”

อีซาและเบเอลเซบูล

         14 อีซากำลังไล่ชัยฏอนใบ้ออกจากชายคนหนึ่ง เมื่อชัยฏอนออกไปแล้ว ชายนั้นก็พูดได้ มหาชนอัศจรรย์ใจยิ่งนัก 15 มีบางคนกล่าวว่า “เบเอลเซบูลหัวหน้าชัยฏอนเป็นผู้ให้อำนาจไล่ชัยฏอนแก่เขา”

         16 บางคนอยากจะจับผิดอีซา จึงขอให้ท่านกระทำการอัศจรรย์ เพื่อเป็นข้อพิสูจน์ว่า ท่านมาจากอัลลอฮฺ 17 แต่อีซาทราบความคิดของเขาจึงกล่าวว่า “เมืองใดแตกแยกกันออกเป็นหลายพวก ต่างรบราฆ่าฟันกัน เมืองนั้นจะต้องล่มจมไป ถ้าครอบครัวใดแตกแยก ครอบครัวนั้นย่อมเสื่อมสูญ 18 ดังนั้น ถ้าอาณาจักรของอิบลิสแตกแยกออกต่อสู้กัน มันจะตั้งอยู่ได้อย่างไรเล่า?   ท่านว่า เราไล่ชัยฏอนออกได้เพราะ เบเอลเซบูลให้อำนาจแก่เราหรือ 19 ถ้าเราไล่มันออกด้วยวิธีนี้แล้ว พวกของท่านไล่มันออกด้วยวิธีไหน? พวกของท่านเองก็ชี้ให้เห็นแล้วว่าท่านผิดถนัด 20 ไม่ใช่อำนาจของอิบลิสแน่ แต่อำนาจของอัลลอฮฺต่างหากที่ทำให้เราไล่ชัยฏอนออกได้ นี่ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า การปกครองของอัลลอฮฺมาถึงพวกท่านแล้ว

         21 “บ้านใดที่มีผู้มีกำลังมากถืออาวุธครบมือเฝ้าบ้านเรือนของตนไว้ สิ่งของของเขาย่อมปลอดภัย

22 แต่ถ้ามีผู้ที่มีกำลังมากกว่ามาโจมตีและเอาชนะเขา อาวุธที่เจ้าของบ้านใช้ป้องกันจะถูกขนออกไปหมด และสิ่งของจะถูกนำมาแบ่งปันกัน

23 “คนใดที่ไม่เป็นฝ่ายเราย่อมจะต่อสู้เรา ผู้ที่ไม่ยอมช่วยเราเก็บรวบรวม เขาย่อมจะเป็นผู้ที่ทำให้กระจัดกระจายไป

ชัยฏอนกลับมาอีก

         24 “เมื่อชัยฏอนออกไปจากมนุษย์คนใดแล้ว มันจะเที่ยวไปทั่วที่แห้งแล้งเพื่อมองหาที่อยู่ใหม่ ถ้ามันหาไม่พบ มันจะกล่าวแก่ตัวเองว่า ‘ข้าจะกลับไปบ้านที่ข้าจากมานั้น’ 25 “แล้วมันก็กลับไปพบว่าบ้านนั้นสะอาด ตกแต่งไว้อย่างดี 26 มันจึงออกไปพาชัยฏอนมาอยู่ด้วยกันอีกเจ็ดตนล้วนแต่ร้ายกาจกว่าตัวมันเองทั้งสิ้น ดังนั้น สภาพของชายนั้นจะแย่ยิ่งกว่าที่เขาเป็นในตอนแรกเสียอีก”

ความสุขที่แท้จริง

         27 พออีซากล่าวดังนี้แล้ว มีหญิงผู้หนึ่งในกลุ่มคน กล่าวขึ้นมาดังๆ ว่า “หญิงที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูท่านผู้นี้จะเป็นสุขสักเพียงใด”

         28แต่อีซากล่าวว่า “คนที่ฟังพระดำรัสของอัลลอฮฺ แล้วเอาไปประพฤติตามต่างหากที่จะมีความสุขยิ่งกว่า นั้นมากนัก”

คนที่อยากเห็นหมายสำคัญ

         29 เมื่อมีคนมามุงฟังอีซามากเข้า ท่านจึงกล่าวสอนว่า “คนทุกวันนี้ชั่วช้านัก เขาขอเห็นหมายสำคัญ แต่จะไม่มีใครได้เห็นและได้รับเลยนอกจากหมายสำคัญของนบียูนุส 30 นบียูนุสเป็นหมายสำคัญแก่ชาวเมืองนีนะเวห์อย่างไร เราผู้เป็นบุตรมนุษย์ก็เป็นหมายสำคัญแก่คนสมัยนี้อย่างนั้น 31 ในวันกิยามะฮฺ พระราชินีจากประเทศทางตอนใต้จะลุกขึ้นประณามคนในยุคนี้ เพราะพระนางทรงเดินทางมาไกลแสนไกลเพื่อจะมาฟังสติปัญญาของกษัตริย์สุลัยมาน แต่เราบอกพวกท่านว่า มีผู้ยิ่งใหญ่กว่านบีสุลัยมานอยู่ที่นี่แล้ว 32 ในวันกิยามะฮฺ ชาวเมืองนีนะเวห์จะลุกขึ้นประณามพวกท่าน เพราะพวกเขากลับใจใหม่เมื่อได้ยินนบียูนุสประกาศ แต่เราบอกพวกท่านว่า มีผู้ยิ่งใหญ่กว่านบียูนุสอยู่ที่นี่แล้ว

ความสว่างและความมืด

         33 “ไม่มีใครจุดตะเกียงแล้วเอาแอบไว้ หรือจุดแล้วเอาถังครอบไว้ เขาจะเอาตั้งไว้บนหิ้งเพื่อให้ผู้ที่จะเข้ามาในห้องนั้นเห็นแสงสว่าง 34 ตาเป็นประทีปของร่างกาย ถ้าตาของท่านปกติ ทั้งตัวของท่านก็สว่างไปด้วย แต่ถ้าตาของท่านไม่ปกติ ทั้งตัวก็พลอยมืดไปด้วย 35 ฉะนั้น จงระวังไว้ อย่าให้ความสว่างที่อยู่ในท่านกลายเป็นความมืด 36 ถ้าท่านเต็มไปด้วยความสว่างไม่มีความมืดเลย มันก็จะสว่างไปหมด เหมือนแสงสว่างของตะเกียงที่ส่องมายังท่าน”

อีซาตำหนิพวกฟาริสีและธรรมาจารย์

         37 พออีซากล่าวจบลง มีฟาริสีคนหนึ่งเชื้อเชิญท่านให้ไปรับประทานอาหารที่บ้านของเขา ท่านก็เข้าไปและนั่งลง 38 ฟาริสีผู้นั้นแปลกใจที่เห็นอีซาไม่ได้ทำพิธีชำระก่อนรับประทานอาหาร 39 อีซาผู้เป็นเจ้านายจึงกล่าวกับเขาว่า “เจ้าพวกฟาริสีดีแต่ล้างถ้วยชามแต่เพียงภายนอก แต่ภายในใจซิเต็มไปด้วยความโลภและความชั่วร้าย 40 ช่างเขลาเสียเหลือเกิน อัลลอฮฺผู้ทรงสร้างภายนอกเป็นผู้สร้างใจซึ่งอยู่ข้างในด้วยมิใช่หรือ? 41 จงให้สิ่งที่อยู่ภายในถ้วยชามนั้นแก่คนยากจน แล้วทุกสิ่งจะกลับเป็นของสะอาดสำหรับเจ้า

         42 “วิบัติแก่เจ้าพวกฟาริสี เจ้าถวายขมิ้น สะระแหน่ กับผักต่างๆ หนึ่งส่วนจากสิบส่วนที่เจ้ามีอยู่ แต่กลับละเลยความยุติธรรมและความรักต่ออัลลอฮฺ เจ้าควรจะกระทำสิ่งเหล่านี้ด้วย โดยที่ไม่ได้ละเลยสิ่งอื่นๆ 43 “วิบัติแก่เจ้าพวกฟาริสี เจ้าชอบที่นั่งอันมีเกียรติในธรรมศาลา ชอบให้ใครๆ เคารพเจ้ากลางตลาด 44 วิบัติแก่พวกเจ้า เจ้าเป็นเหมือนหลุมฝังศพที่เขาไม่ได้ทำเครื่องหมายไว้ คนที่เดินข้างบนก็ไม่รู้ว่าตนเหยียบหลุมศพ”

         45 ธรรมาจารย์คนหนึ่งท้วงอีซาว่า “อาจารย์ ท่านกล่าวเช่นนี้เป็นการดูหมิ่นพวกเรามาก”

         46 อีซากล่าวตอบว่า “ใช่ วิบัติแก่เจ้าด้วยพวกธรรมาจารย์ เจ้าเอาภาระที่หนักเกินกำลังให้คนอื่นแบก แต่ตัวเจ้าเองไม่ยอมแม้แต่จะขยับนิ้วเข้าช่วยเขา 47 วิบัติแก่เจ้า เจ้าทำหลุมฝังศพสวยหรูให้บรรดานบี แต่บรรพบุรุษของเจ้าเองเป็นผู้ฆ่านบีเหล่านั้น 48 ซึ่งแสดงว่า เจ้าเองก็ยอมรับว่า เจ้าเห็นชอบด้วยกับสิ่งที่บรรพบุรุษของเจ้าทำ เพราะเขาฆ่านบีเหล่านั้น และเจ้าก็เป็นคนสร้างที่ฝังศพให้ 49 เพราะเหตุนี้แหละ อัลลอฮฺจึงตรัสด้วยพระปัญญาว่า ‘เราจะส่งบรรดานบีและซอฮาบะฮฺ ของเราไป แต่เขาจะถูกฆ่าเสียบ้าง และถูกข่มเหงบ้าง’ 50 ดังนั้น คนในยุคนี้จะถูกลงโทษที่บรรพบุรุษของเขาได้ฆ่าบรรดานบีมาตั้งแต่แรกสร้างโลกดุนยา 51 คือตั้งแต่สมัยฮาบิลถูกฆ่าลงมาจนถึงสมัยซะกะรียา ซึ่งถูกฆ่าระหว่างแท่นบูชากับสถานที่อันบริสุทธิ์ เราขอบอกเจ้าว่า คนในยุคนี้จะต้องถูกลงโทษที่พวกนั้นถูกฆ่าทั้งหมด

         52 “วิบัติแก่เจ้าพวกธรรมาจารย์ พวกเจ้าเป็นผู้กำความรู้ทั้งปวงไว้ เปรียบเสมือนผู้ถือกุญแจคลังความรู้ เจ้าเองไม่ยอมเข้าไป แล้วยังห้ามคนที่พยายามจะเข้าไปด้วย”

         53 เมื่ออีซาออกไปจากที่นั่นแล้ว ธรรมาจารย์กับพวกฟาริสีเริ่มโจมตีท่านหลายประ การ 54 เขาพยายามจะหลอกล่อท่านเพื่อจับผิดถ้อยคำของท่าน

ลูกา 12

อีซาตักเตือนคนหน้าซื่อใจคด

         1 เมื่อมีผู้คนหลายพันคนมามุงฟังอีซา จึงเกิดการผลักกันบ้าง เหยียบเท้ากันบ้าง อีซาหันไปสั่งพวกสาวก ว่า “ระวังเชื้อของพวกฟาริสีไว้ให้ดี เราหมายถึงการเป็นคนหน้าซื่อใจคด 2 สิ่งใดแอบแฝงอยู่จะต้องถูกเปิดโปง ความลับทุกอย่างจะถูกเปิดเผย 3 ดังนั้น สิ่งใดที่ท่านแอบกระซิบในที่มืด เขาจะเอามาประกาศในที่แจ้ง ไม่ว่าสิ่งใดที่ท่านกระซิบที่หูคนอื่นในห้องมิดชิด เขาจะเอามาตะโตนก้องจากหลังคาตึกให้ใครๆ ได้ยินกันทั่ว

จะเกรงกลัวใครดี

         4 “เราจะบอกให้ เพื่อนเอ๋ย อย่าเกรงกลัวผู้ที่ฆ่าได้แต่กาย แต่ทำอะไรท่านยิ่งกว่านี้อีกไม่ได้ 5 เราจะบอกให้ว่าควรจะเกรงกลัวใครดี จงเกรงกลัวอัลลอฮฺเถิด เพราะฆ่าแล้วก็ยังมีอำนาจโยนท่านลงนรกได้ เราขอบอกว่า จงเกรงกลัวพระองค์เถิด

6 “นกกระจาบห้าตัว เขาขายกันราคาไม่กี่สตางค์มิใช่หรือ? แต่กระนั้นอัลลอฮฺก็ไม่ทรงลืมมันแม้สักตัวเดียว 7 แม้แต่เส้นผมของพวกท่าน พระองค์ก็ทรงนับไว้หมดแล้ว ฉะนั้นอย่ามัววิตกกังวลไปเลย พวกท่านมีค่ามากกว่านกกระจาบหลายเท่านัก

การยอมรับหรือไม่ยอมรับอีซาต่อหน้ามนุษย์

         8 “เราขอบอกท่านว่า ใครก็ตามที่ประกาศตนอย่างเปิดเผยว่า เขารับเราต่อหน้ามนุษย์ เราผู้เป็นบุตรมนุษย์จะยอมรับผู้นั้นต่อหน้ามลาอิกะฮฺทั้งหลาย 9 แต่คนใดปฏิเสธไม่ยอมรับเราต่อหน้ามนุษย์อย่างเปิดเผย บุตรมนุษย์จะปฏิเสธผู้นั้นต่อหน้ามลาอิกะฮฺทั้งหลายเช่น กัน

         10 “ใครก็ตามที่พูดจาต่อต้านบุตรมนุษย์ อัลลอฮฺจะยกโทษให้ผู้นั้นได้ แต่ผู้ใดที่กล่าวร้ายต่ออัลรูฮุลกุดุซู เขาจะไม่ได้รับการยกโทษเลย 11 “เมื่อเขาเอาตัวท่านมาไต่สวนในธรรมศาลา หรือเอามาไต่สวนต่อหน้าเจ้าเมืองหรือผู้พิพากษา อย่าเป็นทุกข์ว่าจะตอบอย่างไร 12 เพราะในเวลานั้น อัลรูฮุลกุดุซูจะดลใจท่านให้รู้ว่าท่านควรจะพูดอะไรบ้าง”

เศรษฐีโง่

         13 ชายคนหนึ่งในกลุ่มผู้ฟังพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ช่วยบอกพี่ชายของข้าพเจ้าให้แบ่งมรดกที่คุณพ่อทิ้งไว้ให้ข้าพเจ้าบ้าง”

         14 อีซาจึงกล่าวว่า “ใครเล่ามาตั้งให้เราเป็นตุลาการไกล่เกลี่ยการแบ่งมรดกของท่านทั้งสอง?” 15 แล้วท่านกล่าวแก่ประชาชนว่า “ระวังให้ดี อย่าให้ความโลภเข้ามาครอบงำจิตใจท่านได้ เพราะชีวิตที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่อยู่ที่ข้าวของไม่ว่าคนนั้นจะรวยสักเท่าใดก็ตาม”

         16 แล้วอีซากล่าวสอนเขาโดยใช้เรื่องเล่าเปรียบ เทียบว่า “มีเศรษฐีคนหนึ่ง ที่ดินของเขาเป็นที่ดินอุดมสมบูรณ์ ทำให้เขาได้พืชผลมาก 17 เขาจึงคิดในใจว่า ‘ข้าไม่มีที่พอเก็บพืชผลของข้าทั้งหมดนี้ ข้าจะทำอย่างไรดีเล่า? 18 อ้อ ทำอย่างนี้ดีกว่า’ เขาคิด ‘ข้าจะรื้อยุ้งฉางเก่าของข้าลงแล้วสร้างใหม่ให้ใหญ่โตกว่าเก่า จะได้เก็บข้าวและพืชผลที่เก็บได้ทั้งหมดของข้าไว้ 19 แล้วข้าจะพูดกับตัวเองว่า ไง พ่อคนโชคดี ข้ามีทุกสิ่งที่ข้าต้องการแล้ว กินใช้ไปได้หลายปีทีเดียว ต่อไปนี้กินดื่มเที่ยวให้สบายเถอะ’ 20 แต่อัลลอฮฺตรัสกับเศรษฐีผู้นี้ว่า ‘โอ คนโง่ คืนนี้เจ้าจะต้องสิ้นชีวิตลงแล้ว และข้าวของที่เจ้าอุตส่าห์สร้างสะสมไว้จะตกเป็นของใคร?’

         21 อีซากล่าวสรุปว่า “คนที่สะสมไว้มากเพื่อจะได้เป็นเศรษฐีก็เป็นเช่นนี้แหละ เขาไม่ได้เป็นคนมั่งมีในสายพระเนตรของอัลลอฮฺเลย”

อย่าวิตกกังวล

         22 แล้วอีซากล่าวสอนพวกสาวกว่า “นี่แหละ เราจึงได้เฝ้าสอนพวกท่านว่า อย่ามัววิตกกังวลถึงอาหารที่จะกินในแต่ละวัน หรือกังวลถึงเสื้อผ้าที่จะใช้สวมใส่ 23 เพราะชีวิตย่อมสำคัญกว่าอาหาร และร่างกายก็ย่อมสำคัญกว่าเสื้อผ้า 24 ดูพวกนกกาซิ มันไม่ต้องหว่านพืชหรือเก็บเกี่ยวแต่อย่างใดเลย ไม่ต้องมียุ้งฉางด้วย แต่อัลลอฮฺทรงเลี้ยงมัน พวกท่านมีค่ามากกว่านกมากนัก25 ความวิตกกังวลของท่านจะช่วยให้ท่านมีอายุยืนต่อไปได้อีกสักสองสามปีหรือ? 26 ถ้าสิ่งเล็กน้อยเพียงแค่นี้ พวกท่านยังทำไม่ได้ ก็แล้วจะมัวไปกังวลในเรื่องอื่นๆ ทำไมเล่า?

         27 ดูดอกไม้ป่าซิ มันบานได้อย่างไร มันไม่ต้องทำงานหรือเย็บเสื้อผ้าใส่เลย แต่เราจะบอกให้ว่า แม้แต่กษัตริย์สุลัยมานซึ่งบริบูรณ์ด้วยศักดิ์ศรีอย่างนั้น ก็ยังไม่มีเสื้อผ้าสวยงามเท่าดอกไม้เหล่านี้ 28 อัลลอฮฺทรงเป็นผู้ตกแต่งต้นหญ้า แต่ต้นหญ้าที่อยู่ที่นี่ในวันนี้ พรุ่งนี้ก็จะต้องถูกเผาทิ้งในเตาไฟ แล้วพระองค์จะไม่ทรงตกแต่งพวกท่านมากยิ่งกว่านั้นหรือ พวกท่านช่างมีศรัทธาน้อยเสียจริง

         29 “ดังนั้น อย่ามัววุ่นวายใจไปเลย อย่ามัวกังวลว่าจะกินอะไรหรือดื่มอะไรดี 30 (เพราะผู้ที่ไม่ยำเกรง อัลลอฮฺย่อมแสวงหาสิ่งเหล่านี้) พระบิดาของท่านรู้แล้วว่าท่านต้องการสิ่งเหล่านี้ 31 แต่จงแสวงหาการปกครองของอัลลอฮฺก่อน แล้วพระองค์จะทรงจัดหาสิ่งที่ท่านต้องการให้เอง

ทรัพย์สมบัติในสรวงสวรรค์

         32 “อย่ากลัวไปเลย ฝูงแกะเล็กน้อยเอ๋ย เพราะพระบิดาของพวกท่านยินดีที่จะประทานให้พวกท่านมีส่วนในการปกครองของพระองค์ 33 จงเอาข้าวของที่มีอยู่ขายและแจกให้คนจนเสียเถิด จงแสวงหาถุงเงินที่ไม่รู้จักเก่าหรือขาด แล้วเอาทรัพย์สมบัติของท่านเก็บไว้ในสรวงสวรรค์ มันจะไม่มีวันลดลง เพราะไม่มีขโมยหน้าไหนจะเข้าไปเอาได้ ทั้งไม่มีมอดจะไชทำลายมันได้ 34 ทั้งนี้เพราะทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ไหน จิตใจของท่านก็อยู่ที่นั่นด้วย

คนรับใช้ที่คอยเฝ้าอยู่

         35 “จงเตรียมรับเหตุการณ์ที่จะมาถึงไว้ คอยส่องไฟและแต่งกายให้รัดกุม 36 เหมือนกับผู้ที่คอยเปิดประตูรับเมื่อนายกลับจากกินเลี้ยงในงานมงคลสมรส พอนายมาเคาะประตู เขาจะเปิดรับทันที 37 คนรับใช้ที่นายกลับมาพบว่าเฝ้าคอยนายอยู่ คนรับใช้นั้นจะเป็นสุขยิ่งนัก เราบอกความจริงแก่พวกท่านว่า นายจะคาดเอวให้รัดกุม เชิญให้คนรับใช้นั่งที่โต๊ะอาหารแล้วเป็นฝ่ายรับใช้เขา 38 คนรับใช้เหล่านั้นจะเป็นสุขยิ่งนัก ถ้านายมาพบว่าเขาเตรียมตัวคอยรับอยู่ แม้ว่านายจะมาตอนเที่ยงคืนหรือดึกกว่านั้นก็ตาม 39 จงรู้เถิดว่า ถ้าเจ้าของบ้านรู้ว่าขโมยจะมาเวลาไหน เขาจะไม่ยอมให้บ้านเขาถูกขโมยได้ 40 พวกท่านก็เช่นกัน จงเตรียมตัวไว้ให้พร้อมเถิด เพราะเราผู้เป็นบุตรมนุษย์จะมาในเวลาที่พวกท่านนึกไม่ถึง”

คนรับใช้ที่ซื่อและไม่ซื่อ

         41 เปโตรถามขึ้นว่า “ท่านเจ้าข้า ท่านยกตัวอย่างนี้หมายถึงพวกข้าพเจ้าหรือ? หรือหมายถึงคนทั่วไป?” 42 อีซาผู้เป็นเจ้านายจึงกล่าวตอบเขาว่า “ใครเล่าเป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์และเฉลียวฉลาด ก็คนนั้นแหละที่นายตั้งใจให้ดูแลบ้านและแจกอาหารให้คนรับใช้อื่นๆ ตามกำหนดเวลา 43 คนรับใช้คนนั้นจะเป็นสุขยิ่งสักเพียงไหน ถ้านายกลับมาบ้านแล้วพบเขากำลังทำตามหน้าที่อยู่ 44 เราขอบอกท่านว่า นายจะตั้งให้เขาดูแลทรัพย์สมบัติทั้งหมดของนาย 45 แต่ถ้าคนรับใช้คนนั้นจะคิดในใจว่า ‘ยังอีกนานกว่านายจะกลับมา’ แล้วลงมือโบยตีคนรับใช้อื่นๆ ทั้งชายและหญิง และกินดื่มจนเมา 46 แล้วเมื่อนายกลับมาในเวลาที่เขานึกไม่ถึงนั้นแหละ นายจะจับเขาลงโทษอย่างหนัก เขาจะต้องรับผลร้ายเช่นเดียวกับคนที่ไม่เชื่อฟังทั้งหลาย

         47 “คนรับใช้ที่รู้ใจนาย แต่ไม่เตรียมตัวและทำตามที่นายต้องการ เขาจะต้องถูกโบยตีด้วยหวาย 48 ส่วนคนรับใช้ที่ไม่รู้ใจนาย และทำในสิ่งที่ตนสมควรจะถูกโบย เขาก็จะถูกโบยเบากว่า คนใดได้รับมามาก ก็จะต้องให้ไปมาก คนใดที่ได้รับมอบหมายมามากก็ยิ่งต้องรับผิดชอบมากขึ้น

อีซาทำให้เกิดแตกแยก

         49 “เรามาเพื่อจะให้ไฟบังเกิดขึ้นที่แผ่นดินโลก และเราอยากให้ไฟนั้นลุกแล้ว 50 ไม่ช้าเราจะถูกทรมานอย่างแสนสาหัส และจะปวดร้าวใจจนกว่าความทรมานนั้นผ่านพ้นไป 51 พวกท่านคิดหรือว่าเรามาเพื่อนำความสงบมาสู่โลกดุนยานี้? เปล่าเลย เราขอบอกว่าเรามาเพื่อให้เกิดการแตกแยกต่างหาก 52 ตั้งแต่นี้ไป ครอบครัวที่มีห้าคนก็จะแตกแยกกัน คือสามต่อสอง และสองต่อสาม 53 พ่อจะแตกแยกกับลูกชาย ลูกชายกับพ่อ แม่กับลูกสาว ลูกสาวกับแม่ แม่ผัวกับลูก สะใภ้ ลูกสะใภ้กับแม่ผัว”

การเข้าใจความเป็นไปของสมัยนี้

         54 อีซากล่าวกับประชาชนอีกว่า “เมื่อเห็นเมฆมืดมาจากด้านตะวันตก ท่านก็จะพูดกันว่า ‘ฝนจะมาแล้ว’ แล้วก็จริงเสียด้วย 55 และเมื่อท่านสังเกตว่าลมพัดมาจากด้านใต้ ท่านก็ว่า ‘เดี๋ยวก็จะร้อนแล้ว’ และก็เป็นดังนั้น 56 โอ คนหน้าซื่อใจคด ท่านดูท้องฟ้าอากาศแล้วทายได้ว่ามันเป็นอย่างไรบ้าง แต่ทำไมไม่รู้ว่าปัจจุบันนี้จะเป็นเช่นไรกัน?

การปรองดองกับฝ่ายตรงกันข้าม

         57 “ทำไมเล่าท่านจึงไม่ตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกต้อง? 58 ถ้าใครฟ้องร้องจะเอาตัวท่านขึ้นศาล จงพยายามปรองดองกับเขาเสียเมื่อยังอยู่ระหว่างทาง มิฉะนั้นเขาจะฉุดลากท่านไปหาผู้พิพากษา และผู้พิพากษาจะมอบท่านไว้กับเจ้าหน้าที่ และเจ้าหน้าที่จะขังท่านไว้ในคุก 59 เราขอบอกท่านว่า ท่านจะออกมาไม่ได้จนกว่าจะชำระค่าปรับครบทุกบาททุกสตางค์”

ลูกา 13

เตาบะฮฺตัวเสียใหม่หรือจะพินาศ

         1 ในเวลานั้น มีคนที่อยู่ที่นั่นกล่าวกับอีซาถึงเรื่องชาวกาลิลีที่ถูกเจ้าเมืองปีลาตสั่งประหารชีวิตในขณะที่กำลังทำกุรฺบานมอบแด่อัลลอฮฺอยู่ 2 ท่านชี้แจงแก่เขาว่า “ท่านคิดว่าที่ชาวกาลิลีเหล่านั้นถูกฆ่าอย่างนั้น เป็นการพิสูจน์ว่าเขาบาปหนากว่าชาวกาลิลีอื่นๆ หรือ? 3 ไม่ใช่อย่างนั้น เราขอบอกท่านว่า ถ้าพวกท่านไม่กลับใจใหม่ท่านจะต้องตายเหมือนพวกนั้นเช่นกัน 4 แล้วพวกสิบแปดคนที่ถูกหอคอยสิโลอัมพังทับตายเล่า? ท่านคิดว่านั่นพิสูจน์ให้เห็นว่า เขาผิดมากกว่าคนอื่นๆ ที่อยู่ในกรุงเยรูซาเล็มหรือ? 5 เปล่าเลย เราขอบอกท่านว่า ถ้าพวกท่านไม่กลับใจใหม่ท่านจะต้องตายอย่างทารุณเหมือนพวกนั้นเช่นกัน”

ต้นมะเดื่อที่ไม่มีผล

         6 แล้วอีซาเล่าเรื่องเปรียบเทียบให้พวกเขาฟังว่า “ชายผู้หนึ่งมีต้นมะเดื่อขึ้นอยู่ในสวนองุ่นของเขา เขาออกไปหาผลมะเดื่อแต่ไม่พบแม้แต่สักผลเดียว 7 เขาจึงบ่นกับคนสวนว่า ‘ดูซิ สามปีแล้วที่เราคอยกินผลจากมะเดื่อต้นนี้ แต่ก็ไม่เห็นมีสักผลเดียว โค่นมันทิ้งเสียเถิด จะให้ดินจืดไปเปล่าๆ ทำไม?’      8 แต่คนสวนกล่าวว่า ‘ปล่อยไว้ก่อนเถิดนาย ขออีกปีเดียวเท่านั้นแหละ ข้าพเจ้าจะพรวนดินแล้วใส่ปุ๋ยให้ดี 9 ถ้าปีหน้ามันออกผลก็จะดีไม่ใช่น้อย ถ้าไม่ออกผลเราค่อยโค่นมันทิ้งเสียก็แล้วกัน’ ”

อีซารักษาหญิงหลังโกงในวันบริสุทธิ์

         10 วันบริสุทธิ์วันหนึ่ง ขณะที่อีซากล่าวสอนอยู่ในธรรมศาลา 11 มีหญิงคนหนึ่งอยู่ที่นั่น นางมีชัยฏอนเข้าสิงอยู่ในตัวทำให้ป่วยมาสิบแปดปีแล้ว หลังโกงเหยียดตรงไม่ได้เลย 12 เมื่ออีซาเห็นนาง จึงเรียกมาและกล่าวว่า “หญิงเอ๋ยจงหายป่วยเถิด”   13 แล้วอีซาเอื้อมมือไปถูกต้องตัวนาง ทันใดนั้นนางก็ยืดตัวขึ้นได้ เอ่ยปากสรรเสริญอัลลอฮฺ

         14 หัวหน้าเจ้าหน้าที่ดูแลธรรมศาลาโกรธมากที่เห็นอีซารักษาคนป่วยในวันบริสุทธิ์ จึงกล่าวตำหนิกับประชาชนว่า “มีอยู่ถึงหกวันที่เราทำการงานได้ ทำไมไม่รักษาในวันเหล่านั้น ต้องมารักษาในวันบริสุทธิ์ด้วย”

         15 อีซาผู้เป็นเจ้านายตอบเขาว่า “โอ พวกคนหน้าซื่อใจคด ใครๆ ก็จะแก้วัวแก้ลา ออกจากคอกไปหาน้ำให้มันกินในวันบริสุทธิ์กันทั้งนั้น 16 แต่นี่เป็นเชื้อสายของ นบี อิบรอฮีมซึ่งถูกอิบลิสผูกมัดมาถึงสิบแปดปีแล้ว จะไม่ปล่อยให้เขาเป็นอิสระในวันบริสุทธิ์เชียวหรือ?” 17 คำตอบของท่านทำให้พวกศัตรูรู้สึกละอายใจ ส่วนประชาชนต่างชื่นชมในการอัศจรรย์ที่ท่านกระทำนี้

เรื่องเมล็ดพืช

         18 อีซาจึงกล่าวขึ้นว่า “การปกครองของอัลลอฮฺนั้นเปรียบเหมือนอะไร? เราจะเปรียบเทียบกับอะไรดีหนอ? 19 ก็เปรียบเหมือนกับเมล็ดพืชเล็กๆ ซึ่งเขาเอาไปเพาะลงดิน มันงอกขึ้นเป็นต้นใหญ่โต พวกนกพากันมาอาศัยทำรังตามกิ่งก้านสาขาของมัน”

เรื่องเชื้อขนม

         20 แล้วอีซากล่าวอีกว่า “เราจะเปรียบการปกครองของอัลลอฮฺนั้นเหมือนกับอะไรดี? 21 ก็เหมือนเชื้อขนมที่ผู้หญิงเขาเอาไปผสมกับแป้งสามถังจนแป้งทั้งหมดขึ้นฟู”

เรื่องประตูคับแคบ

         22 อีซาไปกรุงเยรูซาเล็ม แล้วแวะทุกตำบล ทุกหมู่บ้าน สั่งสอนประชาชน 23 มีชายคนหนึ่งถามท่านว่า “ท่านเจ้าข้า จะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นหรือที่รอด?”

อีซาตอบว่า 24 “จงพยายามเข้าไปทางประตูแคบๆ นั้นให้ได้ ที่จริงมีหลายคนพยายามจะเข้าไป แต่เข้าไปไม่ได้ 25 เจ้าของบ้านจะลุกขึ้นปิดประตูเสีย แล้วเมื่อท่านทั้งหลายยืนเคาะประตูอยู่ข้างนอกตะโกนเรียกว่า ‘ช่วยเปิดประตูทีเถิด’ เขาจะตอบพวกท่านว่า ‘เราไม่รู้ว่าพวกเจ้ามาจากไหน’ 26 แล้วเมื่อพวกท่านตอบว่า ‘พวกข้าพเจ้าเคยกินและดื่มกับท่าน ท่านเคยสอนในเมืองของข้าพเจ้า’ 27 เจ้าของบ้านจะตอบว่า ‘เราไม่รู้ว่าพวกเจ้ามาจากไหน ไปให้พ้นเถิด เจ้าพวกคนชั่ว’ 28 พวกท่านจะต้องถูกไล่ให้อยู่ข้างนอกแล้วร้องไห้และขบกรามแน่นเมื่อเห็นนบีอิบรอฮีม นบีอิสหาก และนบียะอฺกูบกับบรรดานบีอยู่ในอาณาจักรของอัลลอฮฺ 29 จะมีคนมากมายมาจากเหนือ ใต้ ตะวันออก ตะวันตก มานั่งร่วมโต๊ะในอาณาจักรของอัลลอฮฺ 30 แล้วผู้เล็กน้อยจะได้เป็นบุคคลสำคัญ และผู้ที่เป็นบุคคลสำคัญอยู่ในเวลานี้จะต้องกลับเป็นผู้เล็กน้อย”

อีซาคร่ำครวญเพราะกรุงเยรูซาเล็ม

         31 ในเวลาเดียวกันนี้เอง มีพวกฟาริสีบางคนมาเตือนอีซาว่า “ออกไปจากที่นี่ไปอยู่ที่อื่นเสียก่อนเถิด เพราะเฮโรดต้องการจะประหารท่าน” 32 อีซาตอบเขาว่า “ท่านจงไปบอกมนุษย์เจ้าเล่ห์คนนั้นเถิดว่า ‘เราไล่ชัยฏอนออกและรักษาคนเจ็บป่วยให้หายในวันนี้ พรุ่งนี้ และในวันที่สามเราจะทำการงานของเราให้เสร็จสิ้น’ 33 แต่เราจะต้องไปตามทางของเราในวันนี้ พรุ่งนี้ และวันต่อไป นบีผู้หนึ่งถูกฆ่าที่อื่นไม่ได้นอกจากในกรุงเยรูซาเล็ม

         34 “โอ กรุงเยรูซาเล็มนะกรุงเยรูซาเล็ม เมืองที่ฆ่าบรรดานบีและเอาหินขว้างพวกผู้ที่อัลลอฮฺทรงส่งมา มีหลายครั้งที่เราอยากจะเอาแขนโอบพลเมืองของเจ้าไว้ ดังแม่ไก่กกลูกไว้ใต้ปีก แต่เจ้าก็ไม่ยอมให้ทำ 35 บัดนี้ บ้านเมืองของเจ้าจะต้องถูกทอดทิ้งไว้ เราขอบอกเจ้าว่า เจ้าจะไม่ได้เห็นเราอีกจนกว่าเจ้าจะกล่าวว่า ‘ขอให้ท่านผู้มาในนามของพระผู้เป็นเจ้าทรงพระเจริญ’ ”

ลูกา 14

อีซารักษาคนเจ็บป่วย

         1 วันบริสุทธิ์วันหนึ่ง อีซาไปรับประทานอาหารที่บ้านของคนสำคัญผู้หนึ่งในพวก   ฟาริสี ประชาชนพากันมาเฝ้าดูท่านอย่างใกล้ชิด 2 มีชายคนหนึ่งแขนขาบวมมากมาหาอีซา 3 อีซาจึงถามธรรมาจารย์และพวกฟาริสีว่า “การรักษาคนเจ็บป่วยในวันบริสุทธิ์เป็นข้อห้ามหรือไม่?”

         4 พวกเขาไม่ตอบอะไร อีซาจึงพาชายคนนั้นมารักษา แล้วบอกให้กลับไปได้ 5 ท่านกล่าวกับพวกเขาว่า “ถ้าคนหนึ่งในพวกท่านมีลูกชายหรือวัวที่เผอิญพลัดตกบ่อในวันบริสุทธิ์ ท่านจะไม่ดึงขึ้นมาจากบ่อเสียทันทีหรือ?”  6 คนเหล่านั้นตอบข้อนี้ไม่ได้

ใจเอื้อเฟื้อและใจถ่อม

         7 อีซาสังเกตเห็นผู้ได้รับเชิญบางคนเลือกนั่งแต่ที่ดีๆ ท่านจึงกล่าวสอนเขาด้วยคำเปรียบว่า 8 “เมื่อเขาเชิญท่านไปในงานเลี้ยงสมรส อย่ามุ่งแต่จะนั่งที่ดีๆ เพราะเจ้าภาพอาจจะเชิญแขกสำคัญกว่าท่านมาก็ได้ 9 แล้วเจ้าภาพผู้เชิญท่านทั้งสองฝ่ายมานั้น จะมาพูดกับท่านว่า ‘ขอที่ตรงนี้ให้เขานั่งเถิด’ แล้วท่านจะขายหน้าเมื่อต้องย้ายไปนั่งที่ต่ำที่สุด 10 ฉะนั้น เมื่อท่านได้รับเชิญไปในงานเลี้ยง แทนที่จะนั่งที่สูง จงเลือกนั่งที่ต่ำที่สุด เพื่อว่าเจ้าภาพจะมาหาท่านแล้วเชิญว่า ‘ขอเชิญสหายไปนั่งที่ดีกว่านี้ เถิด’ นี่จะทำให้ท่านได้รับเกียรติต่อหน้าแขกเหรื่อทั้งปวง 11 เพราะทุกคนที่ยกตัวว่ายิ่งใหญ่จะถูกกดลง แต่คนที่ถ่อมตัวลงจะได้รับการยกขึ้น”

12 แล้วอีซากล่าวแก่เจ้าภาพว่า “เมื่อท่านจัดการเลี้ยงอาหาร อย่าเชิญมิตรสหายหรือญาติพี่น้อง หรือเพื่อนบ้านที่มั่งมี เพราะเขาจะเชิญท่านไปเลี้ยงตอบแทน 13 เมื่อจะเลี้ยงจงเชิญคนยากจนเข็ญใจ คนง่อยเปลี้ยเสียขา และคนตาบอด 14 แล้วท่านจะเป็นสุข เพราะคนเหล่านั้นไม่อาจจะตอบแทนท่านได้ อัลลอฮฺจะประทานบำเหน็จให้ท่าน เมื่อคนชอบธรรมทั้งหลายเป็นขึ้นมาจากตาย”

เรื่องงานเลี้ยงใหญ่

         15 มีคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่นั่นด้วยได้ยินเรื่องนี้ จึงบอกกับอีซาว่า “ผู้ที่ได้นั่งร่วมโต๊ะในอาณาจักรของอัลลอฮฺก็เป็นสุข”

         16 อีซาจึงกล่าวว่า “มีชายคนหนึ่งจัดให้มีงานเลี้ยงใหญ่ เชิญผู้คนมามากมาย 17 พอถึงเวลาเลี้ยง เขาก็ให้คนไปเชิญแขกอีกครั้งหนึ่งว่า ‘เชิญมาเถิด เราจัดทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว’ 18 แต่ทุกคนกลับออกตัวปฏิเสธไปต่างๆ นานา คนแรกบอกว่า ‘ข้าพเจ้าซื้อไร่นาไว้ ต้องไปดูไร่นานั้น ข้าพเจ้าขอตัวเถอะ 19 อีกคนหนึ่งแก้ตัวว่า ‘ข้าพเจ้าซื้อวัวไว้ห้าคู่ ต้องไปลองมันดู ข้าพเจ้าขอตัวเถอะ 20 อีกคนแก้ตัวว่า ‘ข้าพเจ้าพเพิ่งแต่งงานใหม่ ด้วยเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงไปไม่ได้’ 21 คนรับใช้ก็กลับไปเล่าเรื่องทั้งหมดให้นายฟัง นายโกรธมากสั่งคนรับใช้ว่า ‘จงรีบเข้าไปในเมืองตามตรอกเล็กซอกน้อย เชิญพวกยากจนเข็ญใจ คนง่อย คนตาบอดมา’ 22 ในไม่ช้า คนรับใช้ก็กลับมารายงานว่า ‘ข้าพเจ้าทำตามคำสั่งท่านทุกอย่างแล้ว แต่ยังมีที่เหลืออยู่อีกมาก’ 23 นายจึงพูดกับคนรับใช้ว่า ‘ไปดูตามถนนใหญ่ เล็ก ตามชนบทซิ พบใครก็ให้พาเข้ามา จะได้มีคนเต็มบ้าน 24 เราบอกท่านทั้งหลายว่า พวกที่ได้รับเชิญพวกแรกนั้น จะไม่มีสักคนหนึ่งได้ลิ้มรสอาหารของเราเลย’ ”

ความเสียสละในการเป็นสาวก

         25 วันหนึ่ง ขณะคนหมู่ใหญ่กำลังเดินไปกับอีซา ท่านหันไปกล่าวแก่เขาว่า 26 “ใครก็ตามที่มาหาเรา จะเป็นสาวกของเราได้ก็ต่อเมื่อเขารักเรามากกว่าบิดามารดา บุตร ภรรยา พี่น้องชายหญิง หรือแม้แต่ชีวิตของตนเอง 27 ใครที่ไม่แบกกางเขนของตนตามเรามา ก็เป็นสาวกของเราไม่ได้ 28 ถ้าใครคนหนึ่งในพวกท่านคิดจะสร้างหอสูง เขาย่อมจะนั่งลงคำนวณดูว่าจะสิ้นเงินสักเท่าไร และดูว่าเขามีเงินพอสร้างไหม? 29 ถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้ และยังขืนฝังรากฐานทั้งๆ ที่ไม่สามารถสร้างให้เสร็จ คนที่เห็นเข้าจะหัวเราะเยาะเอาได้ว่า 30 ‘คนนี้เริ่มก่อแต่ไม่มีปัญญาจะทำให้สำเร็จ’

         31 กษัตริย์องค์ใดทำสงครามกับกษัตริย์อีกองค์หนึ่ง จะไม่นั่งลงคิดคำนวณดูก่อนหรือว่า ทหารจำนวนเพียงหนึ่งหมื่นของตน จะเผชิญกับทหารสองหมื่นของอีกฝ่ายหนึ่งได้ไหม? 32 ถ้าสู้กันไม่ได้ พระองค์ก็จะส่งทูตไปเฝ้ากษัตริย์อีกฝ่ายหนึ่งเพื่อขอทำสัญญาสงบศึกในขณะที่ทัพของฝ่ายนั้นยังอยู่แต่ไกล”

33 อีซากล่าวสรุปว่า “นี่ก็เหมือนกัน ไม่มีใครจะเป็นสาวกของเราได้ นอกจากเขาจะยอมสละทุกอย่างที่มี

เกลือที่ไร้ประโยชน์

         34 “เกลือเป็นสิ่งดี แต่ถ้ามันสูญเสียความเค็มไป ก็ไม่มีทางที่จะทำให้มันกลับดีได้อีก 35 จะเอาไปทำปุ๋ยใส่ดินก็ไม่ได้ ต้องเอาไปเททิ้ง พวกท่านฟังไว้เถิด แล้วเก็บไปคิดดู”

ลูกา 15

แกะหาย

         1 ครั้งหนึ่ง พวกคนเก็บภาษีและคนบาปมาฟัง    อีซาสอน 2 พวกฟาริสีกับธรรมาจารย์จึงพากันบ่นติเตียนว่า “ชายคนนี้ต้อนรับพวกคนบาปทั้งยังกินร่วมกับคนพวกนั้นด้วย” 3 อีซาจึงกล่าวเป็นเรื่องเปรียบเทียบว่า

         4 “สมมุติว่าคนหนึ่งในพวกท่านมีแกะอยู่ร้อยตัว แล้วตัวหนึ่งหายไป เขาจะทำอย่างไร? เขาก็จะทิ้งแกะเก้าสิบเก้าตัวไว้ในทุ่งหญ้า แล้วออกเที่ยวตามหาแกะที่หายไปจนพบ 5 เมื่อพบแล้ว เขาจะยกขึ้นใส่บ่าแบกมาด้วยความชื่นชมยินดี 6 เมื่อมาถึงบ้าน เขาก็เรียกมิตรสหายเพื่อนบ้านมาพร้อมหน้ากันแล้วว่า ‘มาร่วมยินดีด้วยกันเถิด เพราะข้าพเจ้าพบแกะตัวที่หายไปนั้นแล้ว’ 7 เช่นเดียวกัน เราขอบอกว่า ในสรวงสวรรค์จะยินดีปรีดาเรื่องคนบาปคนเดียวที่กลับใจใหม่มากกว่าเรื่องคนดีเก้าสิบเก้าคนที่ไม่ต้องกลับใจใหม่

เงินเหรียญหาย

         8 “หรือสมมุติว่า หญิงคนหนึ่งมีเหรียญเงินสิบเหรียญ แต่เผอิญหายไปเสียเหรียญหนึ่ง นางจะทำอย่างไรเล่า? นางจะจุดตะเกียงขึ้นส่องค้นหา แล้วจะกวาดบ้านเพื่อหาดูให้ทั่วทุกแห่งจนกว่าจะพบ 9 เมื่อพบแล้วนางจะเรียกทั้งมิตรสหายเพื่อนบ้านมาบอกอย่างดีอกดีใจว่า ‘ดีใจกับฉันด้วยซิ เพราะฉันพบเงินเหรียญที่หายไปนั้นแล้ว’ 10 ในทำนองเดียวกัน เราบอกท่านทั้งหลายว่า จะมีความชื่นชมยินดีท่ามกลางพวกมลาอิกะฮฺเรื่องคนบาปคนเดียวที่กลับใจใหม่”

ลูกที่หลงผิด

         11 อีซายังเล่าเรื่องให้เขาฟังอีกว่า “ยังมีชายคนหนึ่ง มีบุตรชายสองคน 12 บุตรคนเล็กมาหาพ่อรบเร้าว่า ‘คุณพ่อ แบ่งทรัพย์สมบัติส่วนของลูกให้ลูกด้วย’ บิดาจึงแบ่งทรัพย์สมบัติให้บุตรทั้งสองคน 13 ต่อจากนั้นไม่กี่วัน บุตรคนเล็กก็ขายสมบัติส่วนของเขาแล้วรวบรวมเงินออกจากบ้านไปเมืองไกล เขาผลาญทรัพย์สมบัติและใช้ชีวิตอย่างเหลวแหลก 14 จนหมดเนื้อหมดตัวแล้วก็เกิดกันดารอาหารทั่วเมืองนั้น เขาไม่มีเงินเหลือเลย 15 จึงไปรับจ้างทำงานอยู่กับชาวเมืองนั้น ซึ่งใช้เขาออกไปเลี้ยงหมูในทุ่ง 16 บุตรคนเล็กอยากจะกินฝักถั่วที่หมูกิน แต่ไม่มีใครยอมให้เขากิน 17 เมื่อเขาสำนึกตัวได้ จึงคิดรำพึงกับตัวเองว่า ‘ลูกจ้างของคุณพ่อแม้มีอยู่หลายคน ก็ยังมีอาหารเหลือกิน แต่ข้ากลับจะมาอดตาย 18 ข้าจะกลับไปหาคุณพ่อ บอกท่านว่า “ลูกผิดต่ออัลลอฮฺและผิดต่อคุณพ่อด้วย 19 ลูกไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของคุณพ่ออีกต่อไป ขอใช้ลูกเหมือนที่คุณพ่อใช้พวกลูกจ้างเถิด’ ” 20 แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินทางกลับไปหาบิดาของเขา “ขณะที่ยังอยู่แต่ไกล บิดาของเขาเห็นเข้าก็สงสาร วิ่งเข้าไปกอดจูบบุตรชาย 21 ‘คุณพ่อ บุตรชายพูด ‘ลูกทำผิดต่ออัลลอฮฺและผิดต่อคุณพ่อด้วย ไม่สมควรจะได้ชื่อว่าเป็นลูกของคุณพ่ออีกต่อไป’ 22 แต่บิดากลับหันไปตะโกนเรียกพวกคนรับใช้ ‘เร็วเข้าเถอะ’ เขาว่า ‘จงรีบไปเอาเสื้อที่ดีที่สุดออกมาสวมให้เขา เอาแหวนมาสวมที่นิ้วมือ และเอารองเท้ามาสวมให้ด้วย 23 แล้วไปเลือกเอาลูกวัวอ้วนมาฆ่าเลี้ยงฉลองกัน 24 เพราะลูกของเราคนนี้เหมือนตายจากไปแล้ว แต่กลับมีชีวิตขึ้นมาอีก เขาหายไปแล้ว แต่เดี๋ยวนี้กลับได้พบกันอีก’ แล้วงานเลี้ยงฉลองก็ได้เริ่มขึ้น

         25 “ในระหว่างนั้น บุตรชายคนโตอยู่ในทุ่งนา กำลังเดินกลับบ้าน เมื่อใกล้จะถึงบ้านแล้ว เขาได้ยินเสียงเพลงและมองเห็นคนเต้นรำทำเพลงกัน 26 ก็เรียกคนรับใช้คนหนึ่งมาถามว่า ‘นั่นเขามีงานอะไรกันนะ’ 27 คนรับใช้ตอบว่า ‘น้องชายของท่านกลับมาบ้านแล้ว และนายให้ฆ่าลูกวัวอ้วนพี เพราะน้องชายของท่านกลับมาอย่างปลอดภัย’

         28 พี่ชายฟังแล้วก็โกรธมาก ไม่ยอมเข้าบ้านจนบิดาต้องออกมาอ้อนวอนให้เข้าไปในบ้าน 29 เขาตอบบิดาว่า ‘ดูเอาเถิดคุณพ่อ ลูกทำงานให้คุณพ่อเหมือนทาส ลูกไม่เคยขัดคำสั่งของคุณพ่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วคุณพ่อเคยให้อะไรลูกหรือเปล่า? ไม่เคยให้แพะแม้สักตัวเดียวมาฆ่าเลี้ยงพวกเพื่อนๆ 30 แต่ลูกชายคนนั้นของคุณพ่อ ผลาญทรัพย์ทั้งหมดด้วยการคบหาพวกหญิงเสเพล และเมื่อกลับมาบ้าน คุณพ่อกลับฆ่าลูกวัวอ้วนพันธุ์ดีเลี้ยงฉลองเสียอีก’

         31 บิดาจึงตอบว่า ‘ลูกเอ๋ย ลูกอยู่กับพ่อที่บ้านตลอดเวลา ทุกสิ่งที่พ่อมีก็เป็นของลูกหมด 32 เราต้องฉลองและมีความสุขกัน เพราะน้องชายของลูกนั้นเหมือนตายแล้ว แต่กลับมีชีวิตอีก เหมือนคนที่สาบสูญไปแล้ว แต่กลับมาพบกันอีก’ ”

ลูกา 16

ผู้จัดการไม่ซื่อ

         1 อีซากล่าวสอนพวกสาวกว่า “เศรษฐีคนหนึ่งมีผู้จัดการดูแลผลประโยชน์ มีคนมาฟ้องเศรษฐีว่า “ผู้จัดการคนนั้นกำลังผลาญสมบัติของท่าน 2 เศรษฐีจึงเรียกผู้จัดการมากล่าวว่า ‘รู้ไหมว่าเราได้ยินเรื่องเจ้ามาอย่างไร? ไหน เอาบัญชีทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเรามาดูซิ เพราะเจ้าจะไม่ได้เป็นผู้จัดการของเราอีกต่อไปแล้ว’ 3 ผู้จัดการคนนั้นจึงคิดในใจว่า ‘นายของข้าจะไล่ข้าออกจากงานแล้ว ข้าจะทำอย่างไรดีหนอ? จะไปเป็นกรรมกรรับจ้างขุดคูหรือ ข้าก็ไม่แข็งแรง จะขอทานเขากินก็ขายหน้า 4 ข้ารู้แล้วว่าจะทำอย่างไรดี เพื่อเมื่อข้าตกงาน ข้าจะยังมีเพื่อนฝูงต้อนรับข้า’

         5 ดังนั้น ผู้จัดการจึงเรียกทุกคนที่เป็นลูกหนี้เศรษฐีมาหา เขาถามคนแรกว่า ‘ท่านเป็นหนี้นายของข้าพเจ้าอยู่เท่าไร?’ 6 ลูกหนี้ตอบว่า ‘เป็นหนี้น้ำมันมะกอกอยู่ร้อยถัง’ ผู้จัดการจึงพูดว่า ‘เอ้านี่บัญชีของท่าน นั่งลงซิ รีบแก้ให้เป็นห้าสิบถัง’ 7 แล้วเขาถามอีกคนหนึ่งว่า ‘แล้วท่านเล่าเป็นหนี้อยู่เท่าไร?’ ลูกหนี้อีกคนหนึ่งตอบว่า ‘ข้าวสาลีพันกระสอบ’ ผู้จัดการพูดว่า ‘แก้เป็นแปดร้อยกระสอบ’

         8 นายของผู้จัดการไม่ซื่อก็ชมเขาว่าทำไปอย่างฉลาด เพราะคนของโลกดุนยานี้ย่อมจัดการกับธุรกิจการงานฉลาดกว่าคนของความสว่างเสียอีก”

         9 แล้วอีซากล่าวสอนต่อไปว่า “เราขอบอกท่านว่า จงใช้ทรัพย์สมบัติในโลกดุนยานี้ผูกมิตรเพื่อตัวเอง เพื่อว่าเมื่อทรัพย์สมบัติหมดไปแล้ว ท่านจะได้รับการต้อนรับในที่อยู่อาศัยอันถาวรนั้น 10 ใครก็ตามที่ซื่อสัตย์ในเรื่องเล็กน้อยจะซื่อสัตย์ในเรื่องใหญ่ด้วย ผู้ที่ไม่ซื่อสัตย์ในเรื่องเล็กน้อย เขาก็จะไม่ซื่อสัตย์ในเรื่องสำคัญด้วย 11 ถ้าท่านไม่ซื่อสัตย์แม้เมื่อดูแลทรัพย์สมบัติในโลกดุนยานี้แล้ว เขาจะวางใจให้ดูแลทรัพย์อันเที่ยงแท้นั้นได้อย่างไรเล่า? 12 และถ้าท่านไม่ซื่อสัตย์กับสมบัติของคนอื่น ใครจะมอบสิ่งที่เป็นของท่านเองให้แก่ท่าน?

         13 “ไม่มีคนรับใช้คนไหนจะรับใช้นายสองคนได้ เพราะเขาจะชังนายคนหนึ่งและรักนายอีกคนหนึ่งหรือเขาจะจงรักภักดีต่อคนนี้และดูหมิ่นคนนั้นท่านจะให้ทั้งอัลลอฮฺ และทรัพย์สมบัติเป็นนายท่านไม่ได้หรอก”

คำสอนของอีซา

         14 พวกฟาริสีได้ยินคำสอนทั้งหมดนี้ก็หัวเราะเยาะอีซา เพราะพวกเขารักเงิน 15 อีซาจึงกล่าวกับเขาว่า “พวกท่านเป็นคนที่ทำให้ใครๆ เห็นว่าตัวท่านดี แต่อัลลอฮฺทรงล่วงรู้จิตใจของพวกท่าน เพราะสิ่งที่มนุษย์คิดว่ามีค่ามาก อัลลอฮฺทรงเห็นว่าไร้ค่า

         16 “ธรรมบัญญัติของนบีมูซาและคำสอนของบรรดานบีมีผลอยู่จนถึงสมัยของนบียะหฺยา (ผู้ให้บัพติศมา) แต่หลังจากนั้นข่าวดีเรื่องการปกครองของอัลลอฮฺก็แผ่กระจายไป แล้วทุกคนก็แย่งกันเข้ามาอยู่ภายใต้การปกครองนี้ 17 การที่ฟ้าดินหายลับไปต่อหน้าต่อตา ก็ยังง่ายกว่าการที่ข้อเล็กน้อยของธรรมบัญญัติในคัมภีร์เตารอฮฺเป็นโมฆะไป

         18 “ใครก็ตามที่หย่าภรรยาของตนแล้วไปแต่งงานกับหญิงอื่น ก็ผิดประเวณีและชายที่ไปแต่งงานกับหญิงที่หย่าแล้วนั้น ก็ผิดประเวณีด้วย

เศรษฐีกับลาซารัส

         19 “ครั้งหนึ่ง มีเศรษฐีคนหนึ่ง แต่งกายด้วยเสื้อผ้าราคาแพง และกินอยู่อย่างฟุ่มเฟือยทุกวัน 20 ยังมีชายยากจนคนหนึ่งชื่อลาซารัส เป็นแผลเต็มตัว มีผู้ช่วยพยุงเขามานั่งข้างประตูบ้านเศรษฐี 21 เพราะเขาหวังจะเก็บเศษอาหารที่ร่วงจากโต๊ะเศรษฐีมากิน แม้แต่สุนัขก็ยังมาเลียแผลตามตัวของเขา 22 ต่อมา ชายยากจนคนนี้ตายไป มลาอิกะฮฺมารับเขาไปอยู่เคียงข้างนบีอิบรอฮีมที่งานเลี้ยงในสรวงสวรรค์ แล้วต่อมาเศรษฐีก็ตายด้วยและถูกฝังไว้ 23 เขาต้องทนทุกข์เวทนาอยู่ในนรก  เมื่อเขาเงยหน้ามองไปก็เห็นนบี อิบรอฮีมอยู่แต่ไกล มีลาซารัสอยู่ข้างๆ 24 จึงตะโกนเรียกว่า ‘ท่านนบีอิบรอฮีม สงสารข้าพเจ้าเถิด กรุณาส่งลาซารัสให้มาเอานิ้วจุ่มน้ำเย็นแตะลิ้นข้าพเจ้าบ้าง เพราะข้าพเจ้าต้องถูกทรมานอยู่ในไฟนี้ลำบากเหลือทนแล้ว’

         25 “แต่นบีอิบรอฮีมกลับตอบว่า ‘จำได้ไหมลูกเอ๋ย เมื่อเจ้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้ามีของกินของใช้ล้วนแต่ดีๆ ขณะที่ลาซารัสได้รับแต่สิ่งไม่ดี แต่เดี๋ยวนี้เขาปลาบปลื้มอยู่ในที่นี้ ขณะที่เจ้าต้องทนทุกข์เวทนา 26 นอกจากนี้ยังมีเหวลึกกั้นอยู่ระหว่างเราทั้งสอง จนไม่มีใครจะข้ามไปมาหากันได้’ 27 เศรษฐีวิงวอนว่า ‘ท่านนบีอิบรอฮีม ข้าพเจ้าขอร้อง ช่วยให้ลาซารัสไปบ้านพ่อของข้าพเจ้าทีเถิด 28 จะได้ตักเตือนพี่น้องของข้าพเจ้าอีกห้าคนที่ยังมีชีวิตอยู่ อย่างน้อยพวกนั้นจะได้ไม่ต้องมาถูกทรมานที่นี่’

         29 “แต่นบีอิบรอฮีมกล่าวว่า ‘พวกเขามีนบีมูซากับบรรดานบีคอยเตือนอยู่แล้ว ให้เขาฟังคำเตือนของคนเหล่านั้นเถิด’ 30 เศรษฐีจึงตอบว่า ‘นั่นยังไม่พอท่านนบีอิบรอฮีม ต้องให้คนที่ฟื้นขึ้นจากความตายไปบอกเขา เขาจึงจะกลับใจใหม่’ 31 แต่ นบีอิบรอฮีมตอบว่า ‘ถ้าเขาไม่ยอมฟังนบีมูซากับนบีเหล่านั้น เขาก็จะไม่เชื่อคนที่ฟื้นขึ้นจากความตายเช่นกัน’ ”

ลูกา 17

บาป

         1 อีซากล่าวกับพวกสาวกว่า “สิ่งที่ทำให้มนุษย์กระทำบาปจะต้องเกิดขึ้นแน่ แต่คนที่ทำให้เกิดขึ้นนี่ซิ จะต้องประสบกับความน่ากลัวอันน่าสยดสยอง 2 มันจะเป็นการดีมากทีเดียวถ้าเขาจะถูกหินโม่ถ่วงคอโยนทิ้งลงทะเล ดีกว่าที่เขาจะทำให้ผู้เล็กน้อยเหล่านี้แม้แต่เพียงคนเดียวหลงทำบาป 3 จงระวังตัวให้ดีเถิด “ถ้าพี่น้องของท่านทำบาป จงตักเตือนเขา ถ้าเขากลับใจ จงยกโทษให้เขาเสีย 4 สมมุติว่าเขาทำผิดต่อท่านในวันหนึ่งถึงเจ็ดครั้ง และทุกครั้งก็มาหาวิงวอนขอโทษว่า ‘ฉันกลับใจแล้ว’ พวกท่านต้องยกโทษให้เขา”

ความศรัทธา

         5 พวกซอฮาบะฮฺจึงบอกกับอีซาผู้เป็นเจ้านายว่า  “ขอโปรดให้เรามีความศรัทธามากยิ่งๆ ขึ้นเถิด” 6 อีซาผู้เป็นเจ้านายชี้แจงแก่เขาว่า “ถ้าเจ้ามีความศรัทธาเพียงเท่าเมล็ดพืชเล็กๆ      เจ้าก็จะสามารถสั่งต้นหม่อนนี้ว่า  ‘ถอนรากลงไปปลูกอยู่ในทะเล’ และมันก็จะทำตามเจ้าสั่ง

หน้าที่ของคนรับใช้

         7 “สมมุติว่า คนหนึ่งในพวกท่านมีคนรับใช้ออกไปไถนาหรือเลี้ยงแกะก็ตาม เมื่อเขากลับจากทุ่งนา ท่านจะพูดกับเขาหรือว่า ‘เร็วเข้า ไปกิน ข้าวกินปลาเสียเถอะ’ 8 ท่านคงไม่ทำอย่างนั้นแน่ แต่ท่านจะพูดกับเขาว่า ‘ไปเตรียมอาหารให้เราเถอะ แล้วคอยรับใช้เราในขณะที่เรากินและดื่ม หลังจากนั้นเจ้าจึงค่อยกิน’ 9 คนรับใช้สมควรจะได้รับการขอบใจที่ตนเชื่อฟังคำสั่งหรือ?  10 พวกท่านก็เหมือนกัน เมื่อท่านทำตามที่สั่งทุกประการแล้ว จงกล่าวว่า ‘พวกเราเป็นคนรับใช้ธรรมดา พวกเราทำตามหน้าที่เท่านั้น’”

อีซารักษาคนโรคเรื้อน

         11 ขณะที่อีซาเดินทางไปกรุงเยรูซาเล็ม ท่านไปตามชายแดนที่อยู่ระหว่างแคว้นสะมาเรียกับแคว้นกาลิลี 12 เมื่อเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ก็พบกับคนโรคเรื้อนสิบคน คนเหล่านี้ยืนอยู่ห่างๆ 13 และตะโกนว่า “ท่านอาจารย์อีซา โปรดเมตตาพวกเราด้วยเถิด” 14 อีซาเห็น จึงบอกพวกเขาว่า “จงไปหาผู้ประกอบพิธีทางศาสนาให้พวกเขาตรวจดูเถิด” ขณะที่พวกเขาไปตามทางเขาก็หายโรค 15 คนหนึ่งในสิบคนนั้นเมื่อเห็นว่าตนหายดีแล้วก็กลับมา พลางสรรเสริญอัลลอฮฺด้วยเสียงดังลั่น 16 เขาซบหน้าลงแทบเท้าอีซาขอบคุณท่าน ชายผู้นี้เป็นชาวสะมาเรีย 17 อีซาจึงถามว่า “หายโรคทั้งสิบคนมิใช่หรือ? อีกเก้าคนไปไหนเล่า? 18ทำไมเขาไม่กลับมาสรรเสริญอัลลอฮฺ มีแต่คนต่างชาติคนนี้คนเดียวเท่านั้นหรือ?”     19 แล้วอีซากล่าวกับเขาว่า “ลุกขึ้นกลับไปเถิด ความศรัทธาของท่านทำให้ท่านหายดีแล้ว”

เวลาที่อัลลอฮฺจะทรงปกครอง

         20 มีพวกฟาริสีบางคนมาถามอีซาว่า การปกครองของอัลลอฮฺจะมาถึงเมื่อใด      ท่านตอบเขาว่า “การปกครองของอัลลอฮฺจะไม่มาด้วยสิ่งที่สังเกตเห็นได้ 21 ไม่มีใครพูดได้ว่า ‘ดูแน่ะ อยู่นี่เอง’ หรือ ‘อยู่ที่นั่นเอง’ เพราะการปกครองของอัลลอฮฺอยู่ท่ามกลางพวกท่านแล้ว”

         22 แล้วท่านกล่าวกับสาวกว่า “เวลานั้นจะมาถึงเมื่อพวกท่านปรารถนาจะเห็นวันของเราผู้เป็นบุตรมนุษย์ แต่ท่านจะไม่ได้เห็น 23 จะมีคนพูดว่า ‘ดูซิ อยู่โน่นแน่ะ’ หรือ ‘ดูแน่ะ อยู่นี่เอง’ แต่อย่าไปดูเลย 24 ฟ้าแลบแปลบปลาบเห็นกันไปทั่วอย่างไร บุตรมนุษย์ก็จะเป็นอย่างนั้นในวันที่ท่านมา 25 ก่อนหน้านั้นบุตรมนุษย์จะต้องได้รับความทรมานมาก ประชากรในสมัยนี้จะปฏิเสธท่าน 26 สมัยของนบีนูหฺประสบความหายนะอย่างไร วันที่เราผู้เป็นบุตรมนุษย์มาก็จะเป็นอย่างนั้น 27 ทุกคนมัวกินและดื่มกันเฮฮา ชายและหญิงแต่งงานกัน จนถึงวันนั้นที่นบีนูหฺเข้าไปในเรือ แล้วน้ำก็ท่วมและมนุษย์ก็ตายสิ้น 28 และจะเหมือนสมัยของนบีลูฏที่ทุกคนมัวแต่กินดื่ม ซื้อขาย เพาะปลูก และสร้างบ้านเรือน 29 วันที่นบีลูฏออกจากเมืองโสโดมนั้น ไฟกำมะถันก็ตกจากฟ้าเผาผลาญพวกเขาตายสิ้น 30 วันที่เราผู้เป็นบุตรมนุษย์มาปรากฏก็จะเป็นอย่างนั้น

         31 “ในวันนั้น อย่าให้คนที่อยู่บนดาดฟ้ากลับลงมาเก็บข้าวของในบ้านของเขา และอย่าให้คนที่อยู่ในทุ่งนากลับเข้าไปในบ้าน 32 จงนึกถึงสิ่งที่เกิดกับภรรยาของ นบีลูฏ 33 ใครก็ตามที่พยายามเอาชีวิตรอดจะเสียชีวิต แต่คนที่ยอมเสียชีวิตเขาจะรอด 34 เราขอบอกว่า คืนนั้นเอง สองคนที่นอนอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งจะถูกรับไปและอีกคนหนึ่งจะถูกทิ้งไว้ 35 หญิงสองคนที่โม่แป้งอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งจะถูกรับไปและอีกคนหนึ่งจะถูกทิ้งไว้ 36 ชายสองคนที่อยู่ในทุ่งนา คนหนึ่งจะถูกรับไปและอีกคนหนึ่งจะถูกทิ้งไว้”

         37 พวกสาวกถามอีซาว่า “ท่านเจ้าข้า จะเกิดขึ้นที่ไหน?” ท่านตอบว่า “ซากศพอยู่ที่ไหน ฝูงแร้งก็มาชุมนุมกันอยู่ที่นั่น”

ลูกา 18

เรื่องหญิงม่ายกับผู้พิพากษา

         1 อีซาใช้เรื่องเปรียบเทียบสอนเขาว่า เขาควรจะขอดุอาอ์อยู่เสมอโดยไม่ท้อแท้ใจ  2 “มีผู้พิพากษาในเมืองๆ หนึ่งเป็นคนไม่ยำเกรงอัลลอฮฺและไม่เกรงกลัวมนุษย์ 3 และมีหญิงม่ายคนหนึ่งที่อยู่ในเมืองเดียวกันนั้นมาหาเขาอยู่เรื่อยๆ อ้อนวอนว่า ‘กรุณาให้ความยุติธรรมแก่คดีของดิฉันด้วยเถิด’ 4 ผู้พิพากษาคนนั้นไม่ยอมทำให้อยู่ช้านานแต่ในที่สุดเขาก็พูดว่า ‘แม้ว่าตัวเราจะไม่เกรงกลัวอัลลอฮฺและไม่เกรงมนุษย์ 5 แต่หญิงม่ายผู้นี้มากวนใจเรามากเหลือเกิน เราจะให้นางได้รับความยุติธรรมเสียที มิฉะนั้นแล้วนางคงมาหาเราเรื่อยๆ จนเราเหนื่อยอ่อน’ ” 

         6 แล้วอีซาผู้เป็นเจ้านายกล่าวสอนเขาต่อไปว่า   “ฟังผู้พิพากษาใจคดคนนั้นพูดซิ ในทำนองเดียวกัน 7 อัลลอฮฺจะไม่ประทานความยุติธรรมแก่คนของพระองค์ที่คร่ำครวญอยู่ทั้งกลางวันและกลางคืนหรือ? พระองค์จะไม่ทรงช่วยเขาทันทีหรือ? 8 เราขอบอกท่านว่า พระองค์จะประทานความยุติธรรมให้เขาอย่างฉับพลัน แต่เมื่อบุตรมนุษย์มาในโลกดุนยา ท่านจะพบคนที่มีความศรัทธามั่นหรือ?”

เรื่องฟาริสีและคนเก็บภาษี

         9 อีซาเล่าเรื่องเปรียบเทียบนี้ให้บางคนที่เชื่อมั่นในตนเองว่าเป็นคนดีและชอบดูหมิ่นผู้อื่น 10 ท่านพูดว่า “ยังมีชายสองคนไปขอดุอาอ์ในพระวิหาร คนหนึ่งเป็นฟาริสี อีกคนหนึ่งเป็นคนเก็บภาษี 11 ฟาริสีคนนั้นลุกขึ้นยืนขอดุอาอ์อยู่ตามลำพังว่า ‘ข้าแต่อัลลอฮฺ บ่าวขอชุโกธต่อพระองค์ที่บ่าวไม่โลภ ไม่เป็นคนคด หรือผิดประเวณีหมือนคนอื่น และไม่เป็นเหมือนคนเก็บภาษีคนนั้น 12 บ่าวถือศีลอดอาหารสัปดาห์ละสองวัน และบริจาคหนึ่งในสิบจากรายได้ของบ่าวแด่พระองค์’  13 ส่วนคนเก็บภาษียืนอยู่แต่ไกล ไม่กล้าแม้กระทั่งเงยหน้าขึ้นดูฟ้า ได้แต่ทุบอกของตนร้องว่า ‘ข้าแต่อัลลอฮฺ โปรดเมตตาข้าพเจ้าผู้เป็นคนบาปด้วยเถิด’” 14 แล้วอีซากล่าวว่า “เราขอบอกว่า เมื่อเขากลับบ้านคนเก็บภาษีคนนี้แหละที่จะได้รับการยกโทษจากอัลลอฮฺ ไม่ใช่ฟาริสีคนนั้น เพราะทุกคนที่ยกตัวว่ายิ่งใหญ่จะถูกกดลง แต่คนที่ถ่อมตัวลงจะได้รับการยกขึ้น”

อีซาให้พรกับเด็กเล็กๆ

         15 มีบางคนพาบุตรของเขามาหาอีซาเพื่อให้พรแก่เด็กเหล่านั้น พอสาวกเห็นเข้าก็ว่ากล่าวพวกเขา 16 แต่อีซาเรียกเด็กๆ ให้เข้ามาหาท่าน กล่าวว่า “ปล่อยให้พวกเด็กๆ เข้ามาหาเถิด อย่าห้ามเขาเลย เพราะการปกครองของอัลลอฮฺย่อมเป็นของคนที่มีลักษณะเช่นนี้ 17 เราบอกความจริงแก่ท่านว่า ผู้ที่ไม่ยอมให้อัลลอฮฺทรงปกครองเหมือนเด็กเล็กๆ จะไม่มีวันได้เข้าไปอยู่

ภายใต้การปกครองนั้นเลย”

ชายที่เป็นเศรษฐี

         18 มีชาวยาฮูดีคนสำคัญคนหนึ่งถามอีซาว่า       “อาจารย์ผู้ประเสริฐ ข้าพเจ้าควรจะทำอย่างไรดีจึงจะได้รับชีวิตนิรันดร์?”

         19 อีซาถามเขาว่า “เหตุใดเรียกเราว่าผู้ประเสริฐเล่า? ไม่มีใครประเสริฐได้นอกจากอัลลอฮฺเท่านั้น 20 ท่านก็ทราบพระบัญญัติแล้วที่ว่า อย่าผิดประเวณี อย่าฆ่าคน อย่าขโมย อย่าเป็นพยานเท็จ จงนับถือบิดามารดาของตน’ ”

         21 ชายนั้นตอบว่า “ข้าพเจ้าทำตามหมดทุกข้อตั้งแต่เป็นเด็กมาแล้ว”

         22 เมื่ออีซาฟังดังนั้นก็ชี้แจงแก่เขาว่า “ท่านยังขาดอยู่อีกประการหนึ่ง ไปขายทุกสิ่งที่ท่านมี เอาเงินไปช่วยพวกคนจน ท่านจะได้มีทรัพย์สมบัติในสรวงสวรรค์ แล้วตามเรามา” 23 เมื่อชายนั้นได้ยินดังนี้ เขาก็รู้สึกเป็นทุกข์ยิ่งนัก เพราะเขามั่งมีมาก

         24 อีซาเห็นว่าเขาเป็นทุกข์ จึงกล่าวว่า “ยากเหลือเกินที่คนมั่งมีจะเข้าไปอยู่ภายใต้การปกครองของ อัลลอฮฺ 25 ตัวอูฐลอดรูเข็มยังง่ายกว่าเศรษฐีเข้าอยู่ในการปกครองของอัลลอฮฺ”

         26 คนที่ได้ยินท่านกล่าวก็หันไปถามกันว่า “ถ้าเช่นนั้นใครเล่าจะรอดได้?”

         27 อีซาตอบว่า “สิ่งที่มนุษย์ทำไม่ได้นั้น อัลลอฮฺทรงทำได้”

         28 แล้วเปโตรก็พูดขึ้นว่า “นี่แน่ะ พวกเราทิ้งบ้านช่องของเราตามท่านมา”

         29 อีซาตอบว่า “เราขอบอกความจริงแก่ท่านว่า คนที่สละบ้าน หรือภรรยา หรือพี่ น้อง หรือบิดามารดา หรือบุตร เพื่อเห็นแก่การปกครองของอัลลอฮฺ 30 ในโลกนี้เขาจะได้รับยิ่งกว่านั้นมากนัก และในโลกหน้าเขาจะได้รับชีวิตนิรันดร์ด้วย”

อีซากล่าวถึงความตายของท่านเป็นครั้งที่สาม

         31 อีซาพาสาวกสิบสองคนปลีกตัวออกไปจากประชาชน แล้วกล่าวแก่เขาว่า “ฟังให้ดีนะ เรากำลังจะไปกรุงเยรูซาเล็มกัน ทุกสิ่งที่บรรดานบีเขียนไว้ถึงบุตรมนุษย์จะเป็นจริง 32 ท่านจะถูกส่งตัวไปให้คนต่างชาติ พวกเขาจะเยาะเย้ยดูหมิ่นเหยียดหยาม และถ่มน้ำลายรดท่าน 33 เขาจะเฆี่ยนและฆ่าท่านเสีย แต่ในวันที่สามบุตรมนุษย์จะเป็นขึ้นมาอีก”

         34 แต่พวกสาวกไม่เข้าใจเรื่องที่กล่าวนี้ เพราะความหมายถูกซ่อนไว้ พวกเขาจึงไม่รู้ว่าอีซากำลังกล่าวถึงเรื่องอะไร

อีซารักษาขอทานตาบอด

         35 ขณะที่อีซามาใกล้เมืองเยรีโค มีขอทานตาบอดคนหนึ่งกำลังนั่งขอทานอยู่ข้างถนน 36 เมื่อได้ยินเสียงคนมากมายผ่านมาเขาก็ถามว่า “นั่นเสียงอะไร กัน?”

         37 “อีซาชาวนาซาเร็ธกำลังผ่านมา” คนทั้งหลายบอก

         38 เขาจึงตะโกนขึ้นว่า “อีซาบุตรนบีดาวูด เมตตาข้าพเจ้าด้วยเถิด”

         39 คนที่อยู่ข้างหน้าเขาก็ดุให้นิ่ง แต่เขาก็ยิ่งตะโกนเสียงดังว่า “บุตรนบีดาวูด โปรดเมตตาข้าพเจ้าเถิด”

         40 อีซาได้ยินเช่นนั้นก็หยุดยืน แล้วสั่งให้พาคนตาบอดมาหาท่าน เมื่อเข้ามาใกล้อีซาถามเขาว่า      41 “อยากจะให้เราทำอะไรให้เล่า?”

         “ท่านเจ้าข้า ข้าพเจ้าอยากมองเห็นได้” เขาตอบ

         42 แล้วอีซาสั่งว่า “จงเห็นเถิด ความศรัทธาของท่านทำให้ตาท่านเห็นได้แล้ว”

         43 ทันใดนั้น ตาของเขาก็มองเห็น แล้วเขาก็ตามอีซาไป ปากก็พร่ำขอชุโกธต่อ อัลลอฮฺ เมื่อคนทั้งหลายเห็นดังนี้ ทุกคนต่างสรรเสริญอัลลอฮฺ

ลูกา 19

อีซากับศักเคียส

         1 อีซาเข้าเมืองเยรีโคและกำลังจะผ่านเมืองนั้นไป 2 มีหัวหน้านายด่านภาษีคนหนึ่งชื่อศักเคียส เป็นคนมั่งมีมากอยู่ที่นั่น 3 เขาอยากจะดูให้เห็นว่าอีซาเป็นใคร แต่เขาเป็นคนร่างเล็ก ดูเท่าไรก็ไม่เห็น เพราะมีคนบัง   อีซาอยู่แน่น 4 จึงวิ่งขึ้นหน้าคนหมู่นั้นไป ปีนขึ้นต้นมะเดื่อเพื่อดูให้เห็นอีซาซึ่งกำลังจะไปทางนั้น 5 เมื่ออีซามาถึงที่นั่น ท่านแหงนหน้าขึ้นดู และกล่าวกับศักเคียสว่า “รีบลงมาเถิดศักเคียส เพราะเราจะต้องไปพักที่บ้านท่านในวันนี้” 6 ศักเคียสรีบลงมารับรองท่านด้วยความปลื้มปีติยินดียิ่งนัก 7 ทุกคนที่เห็นพากันตำหนิว่า “ทำไมนะ ชายคนนี้จะไปเป็นแขกในบ้านของคนบาป”

         8     ศักเคียสลุกขึ้นบอกกับอีซาผู้เป็นเจ้านายว่า “ท่านเจ้าข้า ฟังข้าพเจ้าก่อนเถิด ข้าพเจ้าจะยกทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งให้คนยากจน และถ้าข้าพเจ้าโกงอะไรของใครมา ข้าพเจ้าจะคืนให้เขาถึงสี่เท่า”

         9 อีซากล่าวกับเขาว่า “วันนี้อัลลอฮฺประทานความรอดให้แก่บ้านนี้แล้ว ชายผู้นี้เป็นลูกหลานของนบีอิบรอฮีมด้วย 10 เพราะเราผู้เป็นบุตรมนุษย์มาหาเพื่อจะช่วยคนที่หลงหายไปนั้นให้รอด”

เรื่องเหรียญทองคำ

         11 เมื่อเขาทั้งหลายได้ยินเหตุการณ์นั้น อีซาก็เล่าเรื่องเปรียบเทียบให้เขาฟังต่อไป เพราะท่านใกล้จะถึงกรุงเยรูซาเล็มแล้ว และเพราะพวกคนฟังคิดว่าเกือบจะถึงเวลาแล้วที่การปกครองของอัลลอฮฺจะปรากฏโดยพลัน 12 ท่านเล่าว่า “มีเจ้านายคนหนึ่งเดินทางไปเมืองไกลเพื่อรับการแต่งตั้งจากองค์จักรพรรดิให้กลับมาครองเมืองของตน 13 ก่อนจากไปเขาเรียกคนรับใช้สิบคนของเขามา มอบเงินให้คนละเหรียญทอง สั่งว่า ‘จงเอาไปค้าขายจนกว่าเราจะกลับมา’ 14 แต่ชาวเมืองเกลียดชังท่านผู้นั้น จึงให้พวกผู้สื่อสารตามหลังไปเพื่อทูลว่า ‘เราไม่ต้องการให้ท่านผู้นี้มาปกครอง’

         15 “ต่อมาเจ้านายคนนั้นได้รับแต่งตั้งให้เป็นกษัตริย์กลับมาครองเมือง ทันทีที่กลับมาถึง พระองค์เรียกตัวคนรับใช้ที่พระองค์มอบเงินให้นั้นมาพบ เพื่อดูว่าจะหาเงินได้สักเท่าไร   16 ชายคนแรกมารายงานว่า ‘เงินหนึ่งเหรียญทองของพระองค์นั้น ข้าพระ องค์ค้าขายทำกำไรจนได้เป็นสิบเหรียญ’ 17 ‘เออ ดีจริง’ พระองค์ตรัส ‘เจ้าเป็นคนดีซื่อสัตย์แม้ในเรื่องเล็กน้อย เราจะให้เจ้าดูแลหัวเมืองสิบเมือง’ 18 คนที่สองมารายงานว่า ‘เงินเหรียญเดียวที่พระองค์ให้ข้าพระองค์ ข้าพระองค์ค้าขายทำกำไรจนได้มาเป็นห้าเหรียญ’ 19 กษัตริย์ก็บอกคนรับใช้คนนี้ว่า ‘เจ้าด้วย ไปดูแลหัวเมืองห้าเมือง’

         20 คนรับใช้อีกคนหนึ่งมาหารายงานว่า ‘นี่อย่างไรพระเจ้าข้า เหรียญทองของพระองค์ ข้าพระองค์เอาห่อผ้าเช็ดหน้าเก็บซ่อนไว้อย่างมิดชิด 21 ข้าพระองค์เกรงกลัวพระองค์มาก เพราะพระองค์เป็นคนไร้น้ำใจ ทั้งยังชอบเอาสิ่งที่ไม่ใช่ของพระองค์ และเกี่ยวเก็บผลซึ่งพระองค์ไม่ได้ลงแรงไว้’ 22 กษัตริย์ตรัสว่า ‘เจ้าเลวมาก เราจะลงโทษเจ้าตามถ้อยคำของเจ้า เจ้ารู้ว่าเราเป็นคนไร้น้ำใจ ทั้งยังชอบเอาสิ่งที่ไม่ใช่ของเรา และเกี่ยวเก็บผลซึ่งเราไม่ได้ลงแรงไว้ 23 ถ้าเช่นนั้นทำไมเจ้าไม่เอาเงินไปฝากธนาคารไว้? เราจะได้เงินของเราคืนมาพร้อมทั้งเงินปันผลด้วยเมื่อเรากลับมา’

         24 “แล้วพระองค์ตรัสสั่งคนที่อยู่ใกล้ๆ ว่า ‘จงริบเหรียญทองนั้นเอาไปให้คนที่มีสิบเหรียญ’ 25 แต่คนเหล่านั้นกล่าวว่า ‘พระองค์เจ้าข้า เขามีอยู่ถึงสิบเหรียญแล้ว’ 26 กษัตริย์ตรัสตอบว่า ‘เราขอบอกเจ้าว่า ทุกคนที่มีแล้วจะยิ่งได้รับมากขึ้นอีก แต่ส่วนคนที่ไม่มีซิ แม้ว่าที่เขามีอยู่เพียงเล็กๆ น้อยๆ ก็จะต้องถูกริบเอาไป 27 ส่วนพวกศัตรูของเราที่ไม่ต้องการให้เราเป็นกษัตริย์นั้นอยู่ที่ไหน ไปเอาตัวมาที่นี่ จะได้จับประหารเสียต่อหน้าเรา’ ”

อีซาเข้าใกล้กรุงเยรูซาเล็ม

         28 อีซากล่าวดังนี้แล้วก็เดินนำหน้าพวกเขาไปกรุงเยรูซาเล็ม 29 ขณะที่มาใกล้หมู่บ้านเบธฟายีและ  เบธานี ณ ภูเขามะกอกเทศ ท่านใช้สาวกสองคนให้ล่วงหน้าไปก่อน 30 พร้อมทั้งสั่งว่า “ไปที่หมู่บ้านข้างหน้านี้ แล้วจะพบลูกลาตัวหนึ่งผูกอยู่ ยังไม่เคยมีใครขี่เลย จงแก้ออกแล้วจูงมาที่นี่ 31 ถ้ามีใครถามท่านว่า ‘แก้มันออกทำไม?’ ก็จงบอกเขาว่า ‘ท่านผู้เป็นเจ้านายต้องการมัน’

         32 สาวกสองคนไปพบทุกสิ่งดังที่อีซากล่าวไว้ 33 ขณะที่เขากำลังแก้ลูกลาเจ้าของก็มาถามเขาว่า “แก้มันออกทำไม?”

         34 “ท่านผู้เป็นเจ้านายต้องการมัน” สาวกตอบ 35 แล้วจูงลานั้นมาให้อีซา เขาเอาเสื้อคลุมปูหลังลา แล้วเชิญ  อีซานั่งบนหลังลานั้น 36 ขณะที่อีซาขี่ลาไป ผู้คนต่างพากันปูเสื้อไว้บนพื้นถนนที่เป็นทางผ่าน 37 เมื่อท่านมาใกล้กรุงเยรูซาเล็มถึงถนนที่เป็นทางลงจากภูเขามะกอกเทศ สาวกของท่านหมู่ใหญ่ก็ชื่นชมยินดีและสรรเสริญอัลลอฮฺด้วยเสียงอันดังเพราะการอัศจรรย์ทั้งหมดที่เขาได้เห็นนั้น 38 “ขอให้กษัตริย์ผู้ทรงมาในพระนามของพระผู้เป็นเจ้าทรงพระเจริญ สันติสุขจงมีในสรวงสวรรค์และพระเกียรติจงมีแด่อัลลอฮฺ”

         39 พวกฟาริสีบางคนในหมู่ประชาชนนั้นพูดว่า “อาจารย์ ช่วยสั่งห้ามพวกศิษย์ของท่าน”

         40 อีซาตอบว่า “แม้คนพวกนี้เงียบ แต่ก้อนหินก้อนดินทั้งหลายก็จะพากันเปล่งเสียงโห่ร้อง”

อีซาคร่ำครวญเพื่อกรุงเยรูซาเล็ม

         41 ท่านมาใกล้เมือง และเมื่อมองเห็นตัวเมืองก็ร้องไห้ 42 พลางกล่าวว่า “เราปรารถนาจะให้เจ้ารู้วิธีที่จะได้สันติสุขมาเหลือเกิน แต่เดี๋ยวนี้เจ้าก็ยังไม่รู้ 43 เพราะวันที่ข้าศึกล้อมเจ้าไว้ทุกด้านจะมาถึง 44 เขาจะบดขยี้เจ้าและผู้คนที่อยู่ในกำแพงของเจ้าให้แหลกลาญ แม้แต่ก้อนหินจะไม่ซ้อนอยู่ในที่ของมันแม้สักก้อนเดียว เพราะเจ้าไม่ตระหนักถึงเวลาที่อัลลอฮฺทรงโปรดปรานเจ้านั้นเลย”

อีซาเข้าไปพระวิหาร

         45 อีซาเข้าไปในบริเวณพระวิหารขับไล่พวกพ่อค้าที่ซื้อขายกันอยู่ให้ออกไป        46 พลางกล่าวว่า “ในอัลกิตาบมีเขียนไว้ว่า ‘อาคารนี้เราให้เป็นสถานที่สำหรับขอดุอาอ์’ แต่พวกเจ้ากลับมาทำให้เป็นซ่องโจร”

         47 อีซากล่าวสอนในพระวิหารทุกวัน พวกผู้นำทางศาสนาและธรรมาจารย์กับหัวหน้าประชาชนอยากจะฆ่าท่าน 48 แต่ยังไม่พบช่องทางทำอะไรได้ เพราะว่าประชาชนทุกคนชอบฟังพระองค์มาก

ลูกา 20

มีผู้ถามถึงอำนาจของอีซา

         1 วันหนึ่งเมื่ออีซากล่าวสอนประชาชนอยู่ในพระวิหารและประกาศข่าวดี พวกผู้นำทางศาสนา พวก   ธรรมาจารย์กับพวกผู้ใหญ่ของชาวยาฮูดีมา 2 ซักถามท่านว่า   “ไหนบอกเรามาซิว่า ท่านมีสิทธิอะไรจึงทำการเหล่านี้ได้? ใครให้สิทธิแก่ท่าน?”

         3 อีซาถามเขาว่า “บอกเรามาก่อนซิว่า 4 สิทธิของยะหฺยาในการให้บัพติศมานั้นมาจากอัลลอฮฺหรือจากมนุษย์?”

         5 คนเหล่านั้นหันไปเถียงกันในหมู่พวกเขาว่า     “เราจะตอบว่าอย่างไรดีเล่า? ถ้าเราว่า  ‘มาจากอัลลอฮฺ’ เขาก็จะว่า ‘ก็แล้วทำไมไม่ศรัทธายะหฺยาเล่า?’ 6 แต่ถ้าเราว่า ‘มาจากมนุษย์’ ประชาชนในที่นี้ก็จะโกรธเอาหินขว้างเรา เพราะเขายืนยันว่า ยะหฺยาเป็นนบี” 7 เขาจึงตอบว่า “เราไม่รู้ว่ามาจากไหนนี่”

         8 แล้วอีซากล่าวแก่พวกเขาว่า “เราก็จะไม่บอกท่านเหมือนกันว่าเราทำสิ่งเหล่านี้โดยใช้สิทธิอะไร”

เรื่องผู้เช่าสวนองุ่น

         9 แล้วอีซาเล่าเรื่องเปรียบเทียบนี้ให้ประชาชนฟังว่า “มีชายคนหนึ่งทำสวนองุ่นแล้วให้คนอื่นเช่า หลัง จากนั้นเขาก็ต้องเดินทางไปเมืองอื่นเป็นเวลาช้านาน 10 เมื่อถึงหน้าเก็บผลองุ่น เขาก็ให้คนรับใช้มาหาคนเช่าสวนเพื่อรับส่วนแบ่งจากผลที่เก็บได้ แต่คนเช่าสวนกลับตีคนรับใช้นั้นแล้วไล่กลับไปมือเปล่า

         11 เจ้าของสวนให้คนรับใช้อีกคนหนึ่งมา แต่คนเช่าสวนก็ทุบตีเขาด้วย ทำให้เขาได้รับความอับอายต่างๆ นานา แล้วไล่กลับไปมือเปล่าอีก 12 เจ้าของสวนให้คนรับใช้คนที่สามมา คนเช่าสวนก็ทำร้ายเขาจนบาดเจ็บสาหัส แล้วโยนเขาออกไปนอกสวน 13 เจ้าของสวนทราบเรื่องเข้าก็รำพึงว่า ‘ข้าจะทำอย่างไรดี? ข้าจะส่งลูกรักของข้าไป พวกเขาจะต้องเคารพยำเกรงลูกข้าเป็นแน่’ 14 แต่เมื่อคนเช่าสวนเห็นเข้าก็ปรึกษากันว่า ‘นี่เป็นทายาทเจ้าของสวน ให้เราฆ่าเขาเสียเถอะ แล้วสวนองุ่นนี้จะตกเป็นของเรา’ 15 พวกเขาก็ผลักลูกชายเจ้าของสวนนั้นออกไปนอกสวนแล้วฆ่าเสีย”

         อีซาถามว่า “เจ้าของสวนจะทำอย่างไรกับคนเช่าสวนรู้ไหม? 16 เขาจะมาฆ่า

พวกนั้นเสียแล้วยึดเอาสวนคืนไปให้คนอื่นเช่า”

         เมื่อประชาชนได้ยินเข้าต่างก็พูดกันว่า “อย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย” 17 อีซาจ้องดูหน้าเขาแล้วถามว่า      “พวกท่านรู้ความหมายของอัลกิตาบข้อนี้หรือไม่? ‘หินที่ช่างก่อสร้างทิ้งแล้วโดยคิดว่าไม่มีประโยชน์ เขายังเอามาทำเป็นหินที่สำคัญที่สุดได้’     18 คนหกล้มถูกหินนั้นจะต้องเนื้อตัวแตก ถ้าหินนั้นตกทับผู้ใด ผู้นั้นจะแหลกละเอียดไป”

มีผู้ถามถึงเรื่องการเสียภาษี

         19 ธรรมาจารย์กับพวกผู้นำทางศาสนาพยายามหาเรื่องจับกุมอีซาในเวลานั้น เพราะเขารู้ตัวว่าอีซากล่าวเปรียบเปรยกระทบเขา แต่ก็ยังเกรงพวกประชาชนอยู่ 20 เขาจึงคอยหาโอกาสเหมาะๆ และส่งสายสืบซึ่งแสร้งทำเป็นคนศรัทธามา แล้วให้คนเหล่านี้มาลวงถามท่าน เพื่อเขาจะได้จับท่านส่งให้เจ้าเมืองของรัฐบาลโรมตัดสิน        21 สายสืบนั้นมาซักถามท่านว่า “อาจารย์ เราทราบดีว่า ที่ท่านพูดและสอนนี้ถูกต้องทั้งสิ้น และไม่เห็นแก่หน้าผู้ใด ท่านมุ่งแต่จะสอนทางของอัลลอฮฺจริงๆ 22 โปรดบอกเราหน่อยเถิดว่า การเสียภาษีให้องค์จักรพรรดินั้นเป็นข้อห้ามหรือไม่?”

         23 แต่อีซารู้ทันอุบายของเขา ก็กล่าวว่า 24 “เอาเหรียญเงินมาให้เราดูซิ มีรูปใคร เขาจำรึกชื่อใครไว้บนนั้น?”

         “รูปองค์จักรพรรดิ” คนเหล่านั้นตอบ

         25 แล้วอีซากล่าวว่า “เมื่อเป็นขององค์จักรพรรดิ จงถวายจักรพรรดิไป และอะไรที่เป็นของอัลลอฮฺ จงถวายแด่อัลลอฮฺ”

         26 คนเหล่านั้นก็จับผิดท่านต่อหน้าประชาชนไม่ได้ ได้แต่นิ่งอั้นไป และรู้สึกประหลาดใจในคำตอบของท่าน

มีผู้ถามถึงการฟื้นขึ้นจากความตาย

         27 มีพวกสะดูสีบางคนมาหาอีซา พวกนี้ไม่เชื่อว่ามนุษย์จะฟื้นขึ้นจากความตาย คนเหล่านี้ถามท่านว่า 28 “อาจารย์ นบีมูซาเขียนบทบัญญัติไว้ให้พวกเราว่า ‘ถ้าชายใดเสียชีวิตลงทิ้งภรรยาไว้เป็นม่ายโดยไม่มีบุตรเลย น้องชายของผู้ตายนั้นจะต้องรับหญิงม่ายนั้นมาเป็นภรรยา เพื่อจะได้มีบุตรสืบสกุล’ 29 ครั้งหนึ่ง มีพี่น้องอยู่เจ็ดคน พี่ชายคนโตแต่งงานแล้วตายไปโดยไม่มีบุตร 30 แล้วน้องชายคนรองก็แต่งงานกับหญิงนั้น 31 ต่อมาคนที่สามก็แต่งงานกับหญิงนั้น ทุกคนทำเช่นเดียวกันหมดทั้งเจ็ดคน และทุกคนก็ตายไปโดยไม่มีบุตรเลย 32 ผลสุดท้ายหญิงนั้นก็ตายไปด้วย 33 ทีนี้เมื่อถึงวันที่พวกคนฟื้นขึ้นจากความตาย หญิงนี้จะเป็นภรรยาของชายคนไหน? เพราะทั้งเจ็ดคนก็ได้แต่งงานกับนาง”

         34 อีซาตอบเขาว่า “ชายหญิงในโลกดุนยานี้แต่งงานกัน 35 แต่ชายหญิงที่มีโอกาสฟื้นขึ้นจากความตาย และได้ไปอยู่ในโลกหน้านั้นจะไม่มีการแต่งงานกัน 36 เขาจะไม่ตายอีกต่อไปเหมือนมลาอิกะฮฺ เขาจะเป็นของอัลลอฮฺ เพราะอัลลอฮฺทรงทำให้เขาฟื้นขึ้นจากความตาย 37 นบีมูซาได้พิสูจน์ให้เห็นชัดแล้วว่า คนตายจะฟื้นขึ้นมามีชีวิตอีก ในข้อความที่กล่าวถึงพุ่มไม้ที่มีไฟลุกโพลงนั้น ท่านก็ได้กล่าวถึงอัลลอฮฺว่า เป็น ‘พระ เจ้าของนบีอิบรอฮีม ของนบีอิสหาก และของนบียะอฺกูบ’ 38 นี่หมาย ความว่าพระองค์เป็นพระเจ้าของคนเป็น ไม่ใช่พระเจ้าของคนตาย เพราะในสายพระเนตรของอัลลอฮฺแล้วทุกคนยังมีชีวิตอยู่” 39 ธรรมาจารย์บางคนกล่าวว่า “อาจารย์ตอบดีจริงๆ” 40 แล้วเขาไม่กล้าถามอะไรอีซาอีก

มีผู้ถามถึงอัล–มะซีฮฺ

         41 อีซาถามเขาว่า “จะพูดได้อย่างไรกันว่า อัล-มะซีฮฺเป็นเชื้อสายของดาวูด 42 ในเมื่อดาวูดเองก็กล่าวไว้ในคัมภีร์ซะบูรฺว่า ‘พระ ผู้เป็นเจ้าตรัสกับท่านผู้เป็นเจ้านายของข้าพเจ้าว่า จงนั่งที่นี่ ที่ข้างขวาของเรา 43 จนกว่าเราจะปราบศัตรูของท่านลงแทบเท้าท่าน’ 44 ถ้าดาวูดยังเรียกอัล-มะซีฮฺว่าผู้เป็นเจ้านายแล้ว อัล-มะซีฮฺจะเป็นเพียงเชื้อสายของนบีดาวูดได้อย่างไรกัน?”

อีซาเตือนให้ระวังธรรมาจารย์

         45 เมื่อคนหมู่ใหญ่กำลังฟังอีซาอยู่ ท่านจึงสอนสาวกของท่านว่า 46 “คอยระวังธรรมาจารย์ให้ดี เขาชอบสวมเสื้อคลุมยาวเดินไปมาให้ใครๆ มองเขาชอบให้คนเคารพเขาตามตลาด เมื่อเข้าไปในธรรมศาลาหรือในงานเลี้ยงก็เลือกนั่งที่ดีๆ ที่เขาจัดไว้เป็นพิเศษ 47 เขาชอบเอาเปรียบพวกหญิงม่าย ริบเอาบ้านเรือนข้าวของของพวกหญิงม่าย แล้วทำเป็นขอดุอาอ์นานๆ อวดให้ใครๆ เห็น ธรรมาจารย์เหล่านี้จะต้องถูกลงโทษหนักทีเดียว”

ลูกา 21

เงินบริจาคของหญิงม่าย

         1 อีซาเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นพวกเศรษฐีนำเงินมาใส่ไว้ตู้บริจาคในพระวิหาร 2 แล้วท่านเห็นหญิงม่ายคนหนึ่งยากจนมาก หย่อนเงินเหรียญทองแดงสองเหรียญลงไป 3 ท่านกล่าวว่า “เราขอบอกว่า หญิงม่ายคนนี้ให้มากกว่าใครๆ 4 เพราะคนอื่นเอาเงินเหลือกินเหลือใช้มาบริจาค แม้หญิงนี้ยากจนก็จริง แต่ได้เอาเงินเลี้ยงชีวิตทั้งหมดที่นางมีมาใส่”

อีซากล่าวถึงความพินาศของพระวิหาร

         5 มีบางคนพูดชมว่า พระวิหารนั้นสวยงามนัก มีหินแกะสลักอย่างงดงามและมีของมอบแด่อัลลอฮฺตั้งอยู่ อีซากล่าวว่า 6 “ทั้งหมดที่พวกท่านเห็นนี้แหละ เมื่อวันเวลานั้นมาถึง จะไม่มีหินเหลือซ้อนกันอยู่ในที่นี้แม้สักก้อนเดียว”

ความทุกข์ยากและการข่มเหง

         7 พวกเขาพากันถามว่า “อาจารย์ เมื่อไรจะถึงเวลานั้น และจะมีอะไรเป็นเครื่องหมายบอกให้รู้ว่าเวลานั้นมาถึงแล้ว?”

         8 อีซาตอบเขาว่า “คอยระวังให้ดี อย่าหูเบา เพราะจะมีหลายคนมาใช้นามเราโดยอ้างว่า ‘เราเป็นท่านผู้นั้น’ และว่า ‘เวลาที่กำหนดนั้นมาถึงแล้ว’ อย่าตามเขาไป 9 อย่ากลัวด้วยเมื่อท่านได้ยินเรื่องสงครามและเรื่องจลาจลวุ่นวายต่างๆ เหตุการณ์เหล่านั้นจะต้องเกิดขึ้นก่อน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าใกล้ยุคสุดท้ายแล้ว”

         10 อีซากล่าวต่อไปว่า “ประเทศหนึ่งจะรบพุ่งกับอีกประเทศหนึ่ง อาณาจักรหนึ่งจะจู่โจมเข้าทำร้ายอีกอาณาจักรหนึ่ง 11 จะเกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงเกิดการกันดารอาหารและเกิดโรคร้ายระบาดอยู่ทุกหนทุกแห่ง จะมีสิ่งน่าสะพรึงกลัวและมีหมายสำคัญให้เห็นในท้องฟ้า 12 ก่อนหน้าที่สิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้น พวกท่านจะถูกจับกุมตัวและถูกข่มเหง จะถูกส่งตัวไปให้เขาไต่สวนในธรรมศาลาและจะถูกขังคุก พวกท่านจะถูกนำตัวไปอยู่ต่อพระพักตร์กษัตริย์และต่อหน้าเจ้าเมือง เพราะเห็นแก่เรา 13 นี่จะเป็นโอกาสให้พวกท่านเป็นพยานถึงเรื่องข่าวดี 14 จงตั้งใจแน่วแน่ไว้ก่อน อย่าเป็นกังวลว่าจะแก้อย่างไรดี 15 เพราะเราจะให้คำพูดและสติปัญญาแก่พวกท่าน ซึ่งพวกศัตรูไม่สามารถจะต่อต้านหรือคัดค้าน         16 พ่อแม่ญาติพี่น้องและมิตรสหายจะเป็นคนมอบตัวพวกท่าน พวกท่านบางคนจะถูกประหารชีวิต 17 และทุกคนจะเกลียดชังท่านเพราะเรา 18 แต่ท่านจะไม่เป็นอันตรายแม้แต่เส้นผมเส้นเดียว 19 เจ้าจงอดทนเถิดเพราะนี่เป็นทางที่ท่านจะรอดชีวิต

อีซากล่าวถึงความพินาศของกรุงเยรูซาเล็ม

         20 “เมื่อพวกท่านเห็นกรุงเยรูซาเล็มถูกข้าศึกล้อม ก็ต้องรู้ว่าไม่ช้ากรุงจะต้องแตก 21 แล้วผู้ที่อยู่ในเขตยูเดียจะต้องหลบหนีออกไปอยู่ตามภูเขา คนที่อยู่ในเมืองเยรูซาเล็มต้องทิ้งเมืองไป คนที่อยู่นอกเมืองแล้วไม่ต้องเข้ามาในเมือง 22 เพราะนี่เป็น ‘วันพิพากษาโทษ’ ซึ่งเป็นจริงตามที่อัลกิตาบมีเขียนไว้ทุกประการ 23 วันเหล่านั้นจะเป็นวันที่น่ากลัวอย่างยิ่งสำหรับหญิงที่มีครรภ์และหญิงแม่ลูกอ่อน แผ่นดินนี้จะมีความทุกข์โศกอย่างใหญ่หลวง อัลลอฮฺจะพิโรธคนเหล่านี้ 24 แล้วเขาจะต้องถูกประหารด้วยดาบและถูกนำตัวไปเป็นเชลยยังประเทศต่างๆ คนต่างชาติจะเหยียบย่ำกรุงเยรูซาเล็มจนกว่าพวกเขาจะสิ้นอำนาจ

บุตรมนุษย์จะมา

         25 “จะมีหมายสำคัญให้เห็นในดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ และดวงดาวต่างๆ ชาติต่างๆ ในโลกจะพากันสิ้นหวัง เขาจะหวาดกลัวทะเลบ้า 26 มนุษย์จะต้องเป็นลมสลบไป เพราะความกลัวเมื่อเขาคอยดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับโลกดุนยานี้ เพราะอำนาจในท้องฟ้าจะถูกขับออกไปนอกแนวของตน 27 แล้วเราผู้เป็นบุตรมนุษย์จะมาในเมฆด้วยฤทธานุภาพและรัศมีอันยิ่งใหญ่ 28 เมื่อเริ่มเกิดสิ่งเหล่านี้ จงยืนขึ้นเชิดหน้ารับ เพราะการปลดปล่อยตัวพวกท่านใกล้จะถึงแล้ว”

บทเรียนจากต้นมะเดื่อ

         29 แล้วอีซาเล่าเรื่องเปรียบเทียบนี้ให้เขาฟังว่า   “จงนึกถึงต้นมะเดื่อและต้นไม้อื่นๆ ไว้ 30 เมื่อท่านเห็นมันแตกใบอ่อน จงรู้ว่าฤดูร้อนใกล้เข้ามาแล้ว นี่ก็ช่นเดียวกัน 31 เมื่อท่านเห็นสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น ท่านก็ทราบว่าการปกครองของอัลลอฮฺใกล้จะมาถึงแล้ว

         32 “เราบอกความจริงแก่ท่านว่า เหตุการณ์ทั้งหมดนี้จะเกิดขึ้นก่อนที่คนชั่วอายุนี้จะล่วงลับไปหมด 33 ฟ้าและดินจะล่วงลับไป แต่คำของเราจะไม่มีวันเลือนหายไปเลย

คอยเฝ้าระวังไว้

         34 “คอยเฝ้าระวังไว้ อย่ามัวแต่กินดื่มกันจนเมามาย อย่ามัวห่วงถึงแต่ชีวิตนี้ มิฉะนั้นแล้ว วันนั้นอาจจะมาถึงอย่างฉับพลัน 35 เหมือนอย่างกับดัก เพราะว่าวันนั้นจะมาถึงคนทั้งปวงที่อยู่ทั่วพื้นแผ่นดินโลก 36 จงคอยเฝ้าขอดุอาอ์อยู่เสมอ เพื่อเจ้าจะมีกำลังฟันฝ่าสิ่งทั้งหมดนี้ไปได้อย่างปลอดภัย และยืนอยู่ต่อหน้าเราผู้เป็นบุตรมนุษย์ได้”

         37 อีซาสอนอยู่ในพระวิหารเป็นเวลาหลายวัน พอตกเย็นท่านก็เดินทางไปค้างคืนที่ภูเขามะกอกเทศ 38 คนทั้งปวงก็ไปคอยฟังท่านที่พระวิหารแต่เช้าตรู่

ลูกา 22

แผนการฆ่าอีซา

         1 ใกล้เทศกาลรับประทานขนมปังไม่ใส่เชื้อ ซึ่งเป็นเทศกาลฉลองปัสกา 2 ผู้นำทางศาสนากับธรรมาจารย์กลัวประชาชน จึงหาทางฆ่าอีซาอย่างเงียบๆ

ยูดาสตกลงจะทรยศอีซา

         3 ฝ่ายอิบลิสเข้าดลใจยูดาสที่เรียกกันว่าอิสคาริโอท เขาเป็นสาวกคนหนึ่งในพวกสาวกสิบสองคนนั้น 4 ยูดาสจึงออกไปบอกผู้นำทางศาสนากับเจ้าหน้าที่รักษาพระวิหาร ถึงแผนการที่เขาจะนำไปจับกุมตัวอีซา 5 คนเหล่านั้นยินดีมากและเสนอให้เงินยูดาส 6 ยูดาสก็ตกลงแล้วคอยหาโอกาสจะทรยศอีซาเมื่อปลอดคน

การจัดเตรียมงานเลี้ยงปัสกา

         7 พอถึงวันรับประทานขนมปังไม่ใส่เชื้อ ซึ่งเป็นวันที่ลูกแกะสำหรับปัสกาจะถูกนำไปทำกุรฺบาน 8 อีซาให้เปโตรกับยะหฺยาไป พร้อมทั้งสั่งว่า “ไปเตรียมงานเลี้ยงปัสกาไว้ให้พร้อมสำหรับพวกเราเถิด”

         9 เขาถามท่านว่า “จะให้พวกเราไปเตรียมไว้ที่ไหน?”

         10 อีซากล่าวว่า “ฟังนะ เมื่อเข้าไปในเมืองท่านจะพบชายคนหนึ่งทูนหม้อน้ำออกมาพบท่าน 11 จงตามเขาเข้าไปในบ้าน บอกเจ้าของบ้านว่า ‘อาจารย์ถามว่าจะให้อาจารย์กับสาวกใช้ห้องไหนเป็นที่จัดงานเลี้ยง   ปัสกา?’ 12 เขาจะชี้ห้องโถงชั้นบนที่ตกแต่งไว้พร้อมแล้วให้ จงไปจัดแจงทุกสิ่งไว้ให้พร้อมเถิด”

         13 เขาก็ไปและพบทุกสิ่งดังที่อีซากล่าวไว้ทุกประการ จึงได้จัดงานเลี้ยงปัสกาไว้ให้พร้อม

อีซาร่วมงานเลี้ยงปัสกา

         14 เมื่อเวลานั้นมาถึง อีซานั่งที่โต๊ะรับประทานพร้อมกับพวกซอฮาบะฮฺ    15 พลางกล่าวกับพวกเขาว่า “เราปรารถนาเป็นอย่างมากที่จะรับประทานในงานเลี้ยงปัสกากับพวกท่านก่อนหน้าที่เราจะถูกทรมาน 16 เราขอบอกว่า เราจะไม่รับประทานอีกเลยจนกว่าจะสำเร็จความหมายของปัสกาในอาณาจักรของอัลลอฮฺ”

         17 แล้วอีซาหยิบถ้วยน้ำองุ่นหมักขึ้นมา ขอชุโกธต่ออัลลอฮฺ กล่าวว่า “รับไปแจกดื่มกันเถิด 18 เราขอบอกว่า ตั้งแต่นี้ไปเราจะไม่ดื่มน้ำองุ่นหมักนี้อีกจนกว่าอาณาจักรของอัลลอฮฺจะมาถึง” 19 แล้วท่านหยิบขนมปังขึ้นมา ขอชุโกธต่ออัลลอฮฺ แล้วหักออกส่งให้แก่เขาทั้งหลายพลางกล่าวว่า “นี่เป็นกายของเรา ซึ่งให้ไว้สำหรับพวกท่าน จงทำอย่างนี้เป็นที่ระลึกถึงเรา” 20 เมื่อรับประทานแล้วท่านหยิบถ้วยน้ำองุ่นหมักขึ้นมา ทำเหมือนเดิมแล้วส่งให้แก่เขาทั้งหลายพลางกล่าวว่า        “ถ้วยนี้เป็นพันธสัญญาใหม่โดยโลหิตของเรา ซึ่งต้องไหลออกเพื่อท่าน

         21 “ดูแน่ะ คนที่ทรยศเรานั่งอยู่ที่โต๊ะนี้กับเราแล้ว 22 เราผู้เป็นบุตรมนุษย์จะต้องตายดังที่อัลลอฮฺทรงตั้งพระทัยไว้ แต่สำหรับคนที่ทรยศบุตรมนุษย์นั้นจะน่าสยดสยองยิ่งนัก”

         23 แล้วพวกเขาทั้งหลายก็หันไปถามกันว่า ใครในพวกเขาที่เป็นผู้ทรยศต่ออีซา

พวกซอฮาบะฮฺเถียงกันเรื่องใครเป็นใหญ่

         24 เขาทั้งหลายเถียงกันว่า ใครในพวกเขาที่จะได้เป็นใหญ่ 25 อีซาชี้แจงแก่เขาว่า “กษัตริย์ของคนต่างชาติมีอำนาจเหนือประชากรของเขา และพวกนักปกครองก็ได้ชื่อว่าเป็น‘ผู้ทำคุณประโยชน์แก่ประชาชน’ 26 แต่พวกท่านต้องไม่เป็นอย่างนี้ คนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหมู่พวกท่านจะต้องเป็นเหมือนคนที่ต่ำต้อยที่สุด ผู้นำต้องเป็นเหมือนผู้ปรนนิบัติ 27 ใครใหญ่ที่สุดเล่า? ผู้นั่งลงรับประทานหรือผู้ปรนนิบัติ? คนที่นั่งลงรับประทานมิใช่หรือ? แต่เรามาอยู่ท่ามกลางพวกท่านเหมือนกับผู้ปรนนิบัติ

         28 “พวกท่านอยู่กับเราตลอดเวลาที่เราลำบาก 29 ฉะนั้นเมื่อพระบิดาของเราให้สิทธิ์เราปกครอง เราก็จะให้สิทธิ์แก่ท่านทั้งหลายปกครองเหมือนกัน 30 พวกท่านจะได้กินและดื่มร่วมโต๊ะกับเราในอาณาจักรของเรา และจะได้นั่งบัลลังก์พิพากษาพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบทั้งสิบสองตระกูล

อีซากล่าวล่วงหน้าว่าเปโตรจะปฏิเสธท่าน

         31 “ซีโมน ซีโมน ฟังไว้เถิด อิบลิสได้รับอนุญาตให้ทดสอบพวกท่านได้ทุกคน ดังชาวนาที่ฝัดแกลบออกจากข้าว 32 แต่เราอ้อนวอนอัลลอฮฺเพื่อท่านแล้ว ความศรัทธาของท่านจะได้ไม่คลอนแคลน และเมื่อท่านกลับมาหาเรา ท่านจะต้องช่วยให้พวกพี่น้องมีกำลังใจด้วย”

         33 เปโตรตอบว่า “ท่านเจ้าข้า ข้าพเจ้าพร้อมที่จะถูกจองจำกับท่านและตายกับท่านด้วย”

         34 “เปโตร เราจะบอกท่าน” อีซากล่าวกับเขาว่า “วันนี้ก่อนไก่ขัน ท่านจะบอกว่าไม่รู้จักเราถึงสามครั้ง”

ถุงเงิน ย่ามและดาบ

         35 แล้วอีซาถามพวกเขาว่า “ครั้งนั้นเมื่อเราใช้พวกท่านออกไปโดยไม่ให้เอาถุงเงิน ย่าม หรือรองเท้าติดไป พวกท่านขาดสิ่งใดหรือ?”

         “ไม่ขาดเลยสักสิ่งเดียว” พวกเขาตอบ

36 อีซากล่าวว่า “แต่เดี๋ยวนี้ ใครมีถุงเงิน มีย่าม ก็ให้เอาไปด้วย และใครที่ไม่มีดาบ ก็ให้ขายเสื้อของตนเสีย เอาเงินไปซื้อดาบ 37 เราขอบอกว่า ข้ออัลกิตาบซึ่งเขียนไว้แล้วนั้นต้องสำเร็จในเรา คือที่ว่า ‘ท่านถูกนับเข้าในพวกอาชญากร’ พระดำรัสที่กล่าวถึงเรานั้นจะต้องเป็นจริง”

38 พวกสาวกตอบท่านว่า “ท่านเจ้าข้า ที่นี่มีดาบอยู่สองเล่ม”

         “พอแล้ว” อีซาตอบ

อีซาขอดุอาอ์ที่ภูเขามะกอกเทศ

         39 อีซาไปยังภูเขามะกอกเทศเช่นที่เคยกระทำมา บรรดาสาวกก็ไปกับท่านด้วย 40 เมื่อมาถึงที่นั่น อีซาสั่งพวกเขาว่า “หมั่นขอดุอาอ์ไว้ เพื่อไม่ให้เข้าในการทดลอง”

         41 แล้วท่านเดินไปห่างจากพวกเขาแค่ระยะขว้างก้อนหินตก คุกเข่าลงขอดุอาอ์ว่า 42 “พระบิดาเจ้าข้า ถ้าเป็นพระประสงค์ของพระองค์แล้ว ขอทรงเอาความทรมานนี้ไปจากข้าพระองค์เสียเถิด แต่อย่าให้เป็นไปตามใจชอบของข้าพระองค์เลย ขอให้ป็นไปตามพระประสงค์ของพระองค์” 43 มีมลาอิกะฮฺมาปรากฏกายให้กำลังใจท่าน 44 เมื่อจิตใจเป็นทุกข์ ท่านก็ยิ่งขอดุอาอ์มากขึ้น จนกระทั่งเหงื่อไหลเหมือนโลหิตหยดลงดิน

         45 เมื่อขอดุอาอ์แล้วก็ลุกขึ้นกลับไปหาพวกสาวก ก็พบว่าพวกเขานอนหลับอยู่ เพราะอ่อนเพลียด้วยความเศร้าเสียใจ 46 จึงบอกเขาว่า “มัวนอนหลับอยู่ทำไม? ลุกขึ้นขอดุอาอ์เถิด จะได้ไม่พ่ายแพ้ต่อการทดลอง”

เขาจับกุมอีซา

         47 อีซากล่าวยังไม่ทันขาดคำ ก็มีคนหมู่หนึ่งมาถึง ยูดาสซึ่งเป็นสาวกคนหนึ่งในสิบสองคนเป็นผู้นำคนพวกนั้นมา เขาตรงเข้ามาจูบอีซา 48 แต่อีซาถามเขาว่า “ยูดาส จะทรยศบุตรมนุษย์ด้วยการจูบหรือ?”

49 เมื่อพวกสาวกที่อยู่ด้วยเห็นว่าจะเกิดเหตุอะไรต่อไป ก็ถามท่านว่า “ท่านเจ้าข้า ให้เราเอาดาบฟันเขาไหม?” 50 คนหนึ่งในพวกสาวกฟันทาสของหัวหน้าทางศาสนาหูขวาขาด

         51 แต่อีซาห้ามว่า “พอแล้ว” แล้วท่านแตะหูชายนั้นรักษาเขาให้หาย 52 แล้วอีซากล่าวแก่พวกผู้นำทางศาสนา กับเจ้าหน้าที่รักษาพระวิหาร และพวกผู้ใหญ่ของชาวยาฮูดีที่พากันมาจับท่านว่า “ทำไมจึงถือดาบถือกระบองมาจับเรา เหมือนว่าเราเป็นโจร? 53 เราอยู่กับพวกท่านในพระวิหารทุกวัน ทำไมไม่จับเรา แต่บัดนี้เป็นโอกาสของพวกท่าน อำนาจมืดกำลังครองอยู่”

เปโตรปฎิเสธอีซา

         54 เขาจับอีซาพาไปที่บ้านของหัวหน้าทางศาสนา เปโตรตามไปห่างๆ 55 มีกองไฟก่ออยู่กลางลานบ้าน เปโตรก็เข้าไปนั่งร่วมวงกับเขา 56 สาวใช้คนหนึ่งเห็นเขานั่งอยู่ข้างกองไฟก็หันมาจ้องมองแล้วยืนยันว่า  “ชายคนนี้ก็อยู่กับอีซาด้วย”

         57 แต่เปโตรปฏิเสธว่า “นี่แน่ะข้าไม่รู้จักผู้นั้นเลย”

         58 สักครู่หนึ่งมีอีกคนสังเกตเห็นเปโตรก็ยืนยันว่า “แกก็เป็นคนหนึ่งในพวกนั้นด้วย”

         แต่เปโตรปฏิเสธว่า “พ่อหนุ่มเอ๋ย ข้าไม่ ได้เป็น”

         59 ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมา ชายอีกคนหนึ่งยืนยันอย่างมั่นใจว่า “ไม่ต้องสงสัยเลย ชายคนนี้ก็อยู่กับอีซาด้วย เพราะเป็นชาวกาลิลีด้วยกัน”

         60 แต่เปโตรปฏิเสธว่า “พ่อหนุ่มเอ๋ย ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดถึงเรื่องอะไรกัน” เปโตรพูดยังไม่ทันขาดคำ ทันใดนั้นไก่ก็ขัน 61 อีซาผู้เป็นเจ้านายเหลียวดูเปโตร แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ถึงถ้อยคำที่อีซากล่าวว่า “วันนี้ก่อนไก่ขัน ท่านจะบอกว่าไม่รู้จักเราถึงสามครั้ง” 62 เปโตรก็ออกไปร้องไห้อย่างขมขื่น

อีซาถูกเยาะเย้ยและเฆี่ยนตี

         63 พวกที่คุมอีซาพากันเยาะเย้ยและเฆี่ยนตีท่าน 64 เขาเอาผ้าปิดตาท่าน ถามว่า “ทายซิว่าใครเป็นคนตี?” 65 แล้วเขาพูดเหยียดหยามท่านอีกหลายอย่าง

อีซาอยู่ต่อหน้าที่ประชุม

         66 พอสว่างพวกผู้ใหญ่ของประชาชน ผู้นำทางศาสนากับธรรมาจารย์ มาพร้อมหน้ากัน มีคนนำอีซามายังที่ประชุมของพวกเขา

         67 “ไหน บอกมาซิ” เขาซัก “ว่าท่านเป็นอัล-มะซีฮฺหรือ?”

         อีซาตอบว่า “ถ้าเราบอกว่าใช่ พวกท่านก็คงไม่เชื่อ 68 และถ้าเราถามคำถามท่าน ท่านก็จะไม่ตอบเรา 69 อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่นี้ไป เราผู้เป็นบุตรมนุษย์จะนั่งอยู่เบื้องขวาของอัลลอฮฺผู้ทรงฤทธานุภาพ”

         70 พวกเขาต่างถามว่า “ถ้าเช่นนั้นท่านเป็นบุตรของอัลลอฮฺหรือ?”

         อีซาตอบพวกเขาว่า “ก็ท่านพูดถูกแล้วว่าเราเป็น”

         71 คนเหล่านั้นจึงพูดว่า “เราไม่ต้องการพยานอีกแล้ว เราทุกคนก็ได้ยินกับหูของเราเองแล้วนี่”

ลูกา 23

อีซาอยู่ต่อหน้าเจ้าเมืองปีลาต

         1 ทุกคนในที่ประชุมนั้นลุกขึ้น พาอีซาไปหาเจ้าเมืองปีลาต 2 แล้วฟ้องว่า “พวกเราได้พบชายคนนี้มาปลุกปั่นประชาชนอย่างผิดๆ ยุประชาชนไม่ให้เสียภาษีให้องค์จักรพรรดิ และอ้างตัวเองว่าเป็นอัล-มะซีฮฺกษัตริย์องค์หนึ่ง”

         3 ปีลาตจึงหันไปซักอีซาว่า “เจ้าเป็นกษัตริย์ของชาวยาฮูดีหรือ?”

         อีซาตอบว่า “ก็ท่านว่าแล้วนี่”

         4 แล้วปีลาตชี้แจงให้พวกผู้นำทางศาสนา และมหาชนฟังว่า “เราไม่เห็นมีเหตุจะลงโทษชายนี้”

         5 แต่เขายิ่งยืนกรานว่า “ชายนี้ปลุกปั่นประชาชนด้วยคำสอนของเขา เริ่มที่แคว้นกาลิลีก่อน แล้วไปทั่วแคว้นยูเดีย ตอนนี้ก็มาปลุกปั่นที่นี่”

อีซาอยู่ต่อหน้าเฮโรด

         6 เมื่อปีลาตได้ยินดังนั้นก็ถามว่า “ชายนี้เป็นชาวกาลิลีหรือ?” 7 แต่พอทราบว่าอีซามาจากเขตแดนที่เฮโรดปกครอง ท่านจึงส่งอีซาไปหาเฮโรด ซึ่งขณะนั้นมาที่กรุงเยรูซาเล็ม 8 เฮโรดพอใจมากที่พบอีซา เพราะเคยได้ยินข่าวมาแล้ว และปรารถนาจะเห็นท่านมานานแล้วด้วย เฮโรดหวังจะดูท่านกระทำการมหัศจรรย์บ้าง   9 จึงซักถามอีซาหลายประการ แต่ท่านไม่ตอบว่าอะไร

         10 พวกผู้นำทางศาสนากับธรรมาจารย์ก้าวออกมากล่าวหาอีซาอย่างรุนแรง 11 เฮโรดกับพวกทหารล้อเลียนเหยียดหยามอีซา แล้วเอาเสื้ออย่างดีมาให้ท่านสวมและส่งตัวกลับไปหาปีลาต 12 วันนั้นเองเฮโรดกับปีลาตก็คืนดีกัน ก่อนนี้ทั้งสองเป็นศัตรูกัน

อีซาถูกพิพากษาประหารชีวิต

         13 ปีลาตเรียกพวกผู้นำทางศาสนา พวกหัวหน้าชาวยาฮูดี และประชาชนมาพร้อมกัน 14 กล่าวว่า “พวกท่านนำชายผู้นี้มาให้เราโดยกล่าวหาว่า เขาปลุกปั่นประ ชาชนอย่างผิดๆ นี่ เราก็ได้สอบสวนเขาแล้วต่อหน้าพวกท่าน ไม่เห็นว่าเขาทำผิดตรงไหน หรือทำสิ่งเลวร้ายดังที่พวกท่านกล่าวหา 15 เฮโรดก็ไม่ได้พบว่าชายผู้นี้ผิด จึงส่งกลับมาให้เรา ชายผู้นี้ไม่ได้ทำสิ่งที่สมควรจะถูกประหารชีวิตเลย 16 เราจะสั่งให้เฆี่ยนเขา แล้วปล่อยตัวไป” 17 ในเทศกาลฉลองปัสกาทุกครั้ง ปีลาตจะต้องสั่งปล่อยนักโทษคนหนึ่งให้ประชาชน  18 แต่มหาชนกลับโห่ร้องตะโกนเอ็ดอึงว่า “ฆ่าเขาเสีย ปล่อยบารับบัสให้พวกเรา” 19 (บารับบัสถูกจับขังคุกเพราะฆ่าคนตายและก่อการจลาจลในเมืองนั้น)

         20 ปีลาตอยากจะปล่อยตัวอีซา ท่านจึงพูดกับมหาชนอีก 21 แต่พวกเขากลับตะโกนว่า “เอาตัวเขาไปตรึงที่ไม้กางเขน เอาไปตรึงเสีย”

         22 ปีลาตถามคนทั้งหลายเป็นครั้งที่สามว่า “เขาทำผิดอะไรร้ายแรงเล่า? เราไม่เห็นว่าเขาทำผิดอะไรที่สมควรจะต้องตายเลย เราจะเฆี่ยนเขาแล้วปล่อยตัวไป”

23 แต่ทุกคนยังตะโกนสุดเสียงให้เอาอีซาไปตรึงไว้กับไม้กางเขน ในที่สุดเสียงของมหาชนก็ชนะ 24 ปีลาตจึงตัดสินอีซาตามที่พวกเขาขอ 25 ท่านปล่อยชายคนที่ประชาชนต้องการให้เป็นอิสระ ซึ่งถูกจับขังคุกฐานก่อการจลาจลและฆ่าคนตาย แล้วปีลาตก็มอบอีซาให้พวกเขาทำตามใจชอบ

อีซาถูกตรึงไม้กางเขน

         26 เขาพาอีซาออกไป ตามทางเขาพบชายคนหนึ่งชื่อซีโมน เป็นชาวไซรีนกำลังเดินเข้าเมือง เขาจึงบังคับให้ซีโมนแบกไม้กางเขนเดินตามอีซาไป 27 ผู้คนพากันเดินตามอีซาไปอย่างเนืองแน่น มีพวกผู้หญิงหลายคนเดินตามไปด้วย พลางร้องไห้สงสารท่าน 28 อีซาจึงหันไปปลอบเขาว่า “หญิงชาวเยรูซาเล็มเอ๋ย อย่าร้องไห้สงสารเราเลย จงร้องไห้สงสารตัวเองกับลูกๆ เถิด 29 เพราะวันคืนใกล้เข้ามาแล้วที่ผู้คนจะพากันพูดว่า ‘หญิงที่เป็นหมัน หญิงที่ไม่เคยมีลูก และหญิงที่ไม่เคยเลี้ยงลูกอ่อน ก็เป็นสุข’ 30 เวลานั้นแหละ ผู้คนจะพากันขอร้องภูเขาว่า ‘พังทับเราทีเถอะ’ และวิงวอนหินผาว่า ‘ช่วยซ่อนเราหน่อย’ 31 เพราะถ้าเขาทำอย่างนี้ในเวลาที่ต้นไม้เขียวสดอยู่ ในเวลาที่กิ่งไม้แห้งกรอบเล่า จะถูกทำรุนแรงกว่านั้นสักเพียงไหน?”

         32 พวกเขาพาผู้ร้ายอีกสองคนมาด้วย เพื่อประหารเสียพร้อมกับอีซา 33 เขาพาไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่เรียกเนินหัว กระโหลก แล้วเอาอีซาไปตรึงไว้ที่นั่น และตรึงผู้ร้ายสองคนนั้นไว้ทางด้านซ้ายของท่านคนหนึ่ง ด้านขวาคนหนึ่ง 34 อีซากล่าวว่า “พระบิดาเจ้าข้า โปรดยกโทษให้เขาด้วย เพราะเขาไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร”

         คนเหล่านั้นจับ ฉลากเพื่อแบ่งเสื้อผ้าของอีซา 35 มีผู้คนมากมายยืนดูอยู่ในขณะที่พวกผู้นำชาวยาฮูดีเยาะเย้ยท่านว่า “เขาช่วยคนอื่นได้นี่นา ก็ให้เขาช่วยตัวเองด้วยซิถ้าหากเขาเป็นอัล-มะซีฮฺ ผู้ที่อัลลอฮฺทรงเลือกไว้จริงๆ”

         36 พวกทหารก็เยาะเย้ยท่านด้วย เขาเอาน้ำองุ่นหมักอย่างเลวให้ท่านดื่ม 37 แล้วเย้ยว่า “ช่วยตัวเองซิ ถ้าเจ้าเป็นกษัตริย์ของชาวยาฮูดีจริง” 38 เขาเขียนข้อความเหล่านี้ติดไว้เหนือท่านว่า “นี่คือกษัตริย์ของชาวยาฮูดี” 39 ผู้ร้ายคนหนึ่งที่ถูกตรึงอยู่ด้วยก็เยาะท่านว่า “แกเป็นอัล-มะซีฮฺไม่ใช่หรือ?  จงช่วยตัวเองและช่วยเราด้วยซิ”

         40 แต่อีกคนหนึ่งท้วงว่า “แกไม่กลัวเกรงอัลลอฮฺหรือ? เราทั้งสองต่างก็ถูกประหารชีวิตเหมือนกัน 41 ที่เราได้รับโทษนี้ก็สมควรแล้ว แต่ท่านผู้นี้ซิไม่ได้ทำผิดอะไรเลย” 42 แล้วเขาอ้อนวอนอีซาว่า “อีซา โปรดระลึกถึงข้าพเจ้าด้วยเมื่อพระองค์เสด็จมาครอบครองในอาณาจักรของพระองค์”

         43 อีซาตอบเขาว่า “เราบอกความจริงแก่ท่านว่า วันนี้ท่านจะได้อยู่กับเราในสวนสวรรค์”

อีซาสิ้นชีวิต

         44 ประมาณเที่ยงวัน ดวงอาทิตย์ก็มืดไป และทั่วเมืองนั้นมืดมิดอยู่จนกระทั่งบ่ายสามโมง 45 ม่านที่แขวนกั้นในสถานที่บริสุทธิ์ขาดกลางออกเป็นสองท่อน 46 อีซาร้องเสียงดังว่า “พระบิดาเจ้าข้า ข้าพระองค์ขอฝากจิตวิญญาณไว้ในพระหัตถ์พระองค์ด้วย” พอกล่าวขาดคำก็สิ้นชีวิต

         47 เมื่อนายทหารเห็นดังนี้ก็กล่าวสรรเสริญอัลลอฮฺว่า “แท้จริงท่านผู้นี้ไม่มีความผิด”

         48 เมื่อประชาชนที่มาออดูเหตุการณ์ เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นก็กลับไปบ้านพลาง

ทุบอกตนเอง 49 ส่วนคนที่รู้จักอีซาดี รวมทั้งพวกผู้หญิงที่ตามท่านมาจากแคว้นกาลิลี คอยยืนอยู่ห่างๆ ดูเหตุการณ์นี้

เขาฝังศพอีซา

         50-51 มีชายชาวยาฮูดีผู้หนึ่งชื่อยูสุฟ ชาวบ้านอาริมาเธียในแคว้นยูเดีย เป็นคนดีมีผู้นับถือเขามาก กำลังรอคอยการปกครองของอัลลอฮฺ แม้ว่าเขาจะเป็นสมาชิกสภาก็ตาม แต่เขาไม่เห็นชอบกับการตัดสินและการกระทำของคนเหล่านั้น 52 ยูสุฟไปหาปีลาต ขออนุญาตรับศพอีซาไป 53 เมื่อได้รับอนุญาตแล้ว เขาก็ปลดร่างของอีซาลงจากไม้กางเขนเอาผ้าป่านพันร่างหุ้มห่อไว้มิดชิด แล้ววางไว้ในกุโบรซึ่งเจาะลงไปในหิน กุโบรนั้นเป็นกุโบรใหม่ ยังไม่เคยใช้ฝังศพผู้ใดเลย 54 วันนั้นเป็นวันศุกร์เกือบจะถึงวันบริสุทธิ์อยู่แล้ว

         55 พวกผู้หญิงที่ตามอีซามาตั้งแต่แคว้นกาลิลีก็ไปกับยูสุฟที่กุโบรเพื่อดูว่าเขาเอาศพไว้อย่างไร 56 แล้วต่างก็กลับไปบ้านเตรียมเครื่องหอมและน้ำมันหอมไว้ชโลมศพของอีซา วันนั้นเป็นวันบริสุทธิ์ พวกเขาก็หยุดพักผ่อนตามที่ธรรมบัญญัติในคัมภีร์เตารอฮฺสั่งไว้

ลูกา 24

อีซาฟื้นขึ้นจากความตาย

         1 รุ่งอรุณของวันอาทิตย์นั้นเอง พวกผู้หญิงไปที่กุโบร เอาเครื่องหอมที่ตนเตรียมไว้ไปด้วย 2 แต่พอไปถึงกุโบร ก็พบว่าหินใหญ่ที่ปิดปากกุโบรนั้นกลิ้งออกจากที่แล้ว 3 จึงพากันเดินเข้าไปข้างในแต่ไม่พบศพอีซาผู้เป็นเจ้านาย 4 เขายืนงงอยู่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ทันใดนั้น มีชายสองคนสวมเสื้อผ้าเป็นประกายวับมายืนอยู่ข้างเขา 5 พวกผู้หญิงพากันตกใจกลัวจนตัวสั่น ฟุบลงกับพื้น

         ชายนั้นบอกเขาว่า “ทำไมจึงมองหาคนเป็นในหมู่คนตายเล่า? 6 ท่านไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่ฟื้นขึ้นจากความตายแล้ว    จำที่อีซากล่าวกับพวกท่านเมื่ออยู่ที่กาลิลีไม่ได้หรือ ที่กล่าวว่า 7 ‘บุตรมนุษย์จะต้องถูกจับส่งไปให้มนุษย์ใจบาปตรึงไว้กับไม้กางเขน และวันที่สามจะฟื้นขึ้นจากความตาย’ ”

         8 แล้วพวกผู้หญิงก็นึกขึ้นมาได้ 9 จึงชวนกันกลับออกไปจากกุโบร เล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้สาวกทั้งสิบเอ็ดคนและคนอื่นๆ ฟัง 10 พวกผู้หญิงเหล่านี้มี มัรฺยัมชาวมักดาลา    โยอันนา กับมัรฺยัมมารดาของยะอฺกูบ พร้อมกับผู้หญิงอื่นๆ          อีกที่มาเล่าเหตุการณ์นั้นแก่พวก  ซอฮาบะฮฺ 11 แต่พวกซอฮาบะฮฺคิดว่าคนเหล่านี้พูดเหลวไหลจึงไม่เชื่อ 12 ส่วนเปโตรวิ่งไปที่กุโบร เมื่อถึงแล้วเขาก้มลงตรวจดู ก็เห็นแต่ผ้าพันศพอยู่ในกุโบร ไม่ได้เห็นอะไรอย่างอื่นอีก เขาจึงกลับบ้าน นึกแปลกใจในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น

ตามทางไปเมืองเอมมาอูส

         13 ในวันเดียวกันนั้นเองสาวกสองคนของอีซากำลังเดินไปยังหมู่บ้านเอมมาอูส ซึ่งอยู่ห่างจากกรุงเยรูซาเล็มราวๆ สิบเอ็ดกิโลเมตร 14 ระหว่างที่เดินไปก็คุยกันไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นนั้น 15 ขณะที่คุยกันไปโต้ตอบกันไป อีซาก็มาใกล้แล้วเดินไปกับเขา 16 ทั้งสองคนเห็นท่าน แต่มีบางอย่างทำให้เขาจำท่านไม่ได้          17 อีซาถามเขาว่า “นี่ พวกท่านกำลังเดินพูดถึงเรื่องอะไรกัน?”  ทั้งสองคนก็หยุดยืน หน้าตาโศกเศร้า 18 คนหนึ่งชื่อเคลโอปัสหันไปพูดว่า “ท่านเป็นคนเดียวในกรุงเยรูซาเล็มหรือที่ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองสามวันมานี้?”

         19 อีซาถามว่า “เรื่องอะไร?”  เขาตอบว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นแก่อีซาชาวนาซาเร็ธซึ่งเป็นนบี ท่านนี้มีฤทธานุภาพในคำพูดและในการกระทำ ซึ่งอัลลอฮฺทรงให้แก่ท่าน คนทั้งปวงก็เห็น 20 พวกผู้นำทางศาสนาและพวกหัวหน้าชาวยาฮูดีได้มอบท่านให้เจ้าเมืองปีลาตประหารชีวิต ท่านจึงถูกตรึงกับไม้กางเขน 21 พวกเราหวังกันว่าท่านจะเป็นผู้มาปลดปล่อยพงศ์พันธุ์ของนบียะอฺกูบ       

         นอกจากนั้น นี่เป็นวันที่สามแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น 22 พวกผู้หญิงบางคนในหมู่พวกเราทำให้เราแปลกใจมากตอนเช้าตรู่ เขาไปที่กุโบร 23 แต่ไม่พบศพของท่าน เขากลับมาเล่าว่าเขาเห็นมลาอิกะฮฺมาปรากฏพูดว่า ท่านฟื้นขึ้นจากความตาย 24 พวกเราบางคนไปดูที่กุโบรก็พบเหมือนที่พวกผู้หญิงเล่า แต่ไม่มีใครเห็นท่าน”

         25 แล้วอีซากล่าวกับเขาว่า “ท่านนี่ช่างเขลาเหลือเกิน ทำไมจึงเชื่อคำของบรรดานบียากอย่างนี้ 26 อัล-มะซีฮฺจำเป็นต้องทนทุกข์เช่นนี้ แล้วจึงได้รับศักดิ์ศรีของท่านไม่ใช่หรือ?” 27 แล้วอีซาอธิบายอัลกิตาบที่กล่าวถึงท่านเองทุกข้อ เริ่มต้นตั้งแต่ มูซาและบรรดานบีทั้งหมด

         28 เมื่อพวกเขาเดินมาใกล้จะถึงหมู่บ้านเอมมาอูส อีซาทำเหมือนดังว่าจะเลยไป 29 แต่เขายึดท่านไว้ ชวนว่า “ค้างคืนเสียกับพวกเราเถิดเพราะนี่จะใกล้ค่ำอยู่แล้ว” 30 ท่านจึงเข้าไปพักกับเขา นั่งร่วมโต๊ะอาหารแล้วหยิบขนมปังขึ้นมากล่าวขอชุโกธต่ออัลลอฮฺ แล้วหักออกแจกให้เขา 31 แล้วทั้งสองคนก็ตาสว่างจำท่านได้ แต่ท่านหายลับไปเสียแล้ว 32 เขาบอกกันอย่างตื่นเต้นว่า “เมื่อตอนที่ท่านเดินอธิบายอัลกิตาบให้เราฟังตามทางนั้น ใจเราเร่าร้อนเหมือนถูกไฟเผา”

         33 เขารีบเดินทางกลับกรุงเยรูซาเล็ม พบสาวกสิบเอ็ดคนกับคนอื่นๆ ชุมนุมกันอยู่ที่นั่น 34 คนเหล่านั้นเล่าว่า “อีซาผู้เป็นเจ้านายฟื้นขึ้นมาจากความตายจริงๆ และได้ปรากฏแก่ซีโมน”

         35 แล้วทั้งสองคนก็เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตามทางว่า เขาจำอีซาได้ขณะที่

ท่านหักขนมปัง

อีซาปรากฏแก่พวกสาวก

         36 ขณะที่เขากำลังเล่าให้สาวกทั้งหลายฟังอยู่ ทันใดนั้นอีซามายืนอยู่ท่ามกลางพวกเขา กล่าวว่า “อัสลามมูอาลัยกุม” 37 ทุกคนทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว เพราะคิดว่าเห็นผี 38 แต่อีซากล่าวกับเขาว่า “ตกใจกันทำไม? ทำไมจึงมีใจสงสัย? 39 มองดูที่มือที่เท้าของเราซิ แล้วจะเห็นว่าเป็นเราเอง จับดูซิแล้วจะได้รู้แน่ เพราะผีไม่มีเนื้อไม่มีกระดูก ไม่เหมือนที่ท่านเห็นเราอยู่นี้”

         40 พอกล่าวแล้วก็ให้เขาดูมือและเท้าของท่าน 41 แต่เขาก็ยังไม่เชื่อสนิท ทุกคนทั้งยินดีและอัศจรรย์ใจ แล้วท่านจึงถามพวกเขาว่า “พวกท่านมีอะไรกินบ้างเล่า?”          42 พวกสาวกก็ส่งปลาที่สุกแล้วชิ้นหนึ่งให้ 43 ซึ่งท่านก็รับเอามารับประทานต่อหน้าเขา 44 แล้วท่านกล่าวกับพวกสาวกว่า “เราขอบอกพวกท่านในระหว่างที่เรายังอยู่กับพวกท่านว่า ทุกอย่างที่เขียนไว้เกี่ยวกับเราในธรรมบัญญัติของมูซาก็ดี คัมภีร์ของบรรดานบีก็ดี และคัมภีร์ซะบูรฺก็ดีต้องเป็นจริงตามนั้น”

         45 แล้วท่านช่วยให้ใจของพวกเขาสว่างเพื่อจะได้เข้าใจอัลกิตาบ 46 กล่าวแก่เขาว่า “ในอัลกิตาบมีเขียนไว้ว่า อัล-มะซีฮฺจะต้องถูกทรมานและในวันที่สามจะฟื้นขึ้นจากความตาย 47 เรื่องการกลับใจใหม่และการยกโทษบาป จะต้องประกาศไปทั่วทุกชาติทุกภาษาในนามของท่าน เริ่มต้นที่กรุงเยรูซาเล็มก่อน 48 พวกท่านจะเป็นพยานถึงสิ่งเหล่านี้ 49 เราเองจะมอบสิ่งที่พระบิดาของเราทรงสัญญาจะประทานแก่พวกท่าน แต่พวกท่านต้องคอยอยู่ในกรุงเยรูซาเล็มก่อน จนกว่าฤทธานุภาพจากเบื้องบนจะลงมาเหนือท่าน”

การขึ้นสู่สรวงสวรรค์ของอีซา

         50 แล้วท่านพาพวกสาวกออกไปจากเมือง ไปถึงหมู่บ้านเบธานี ที่นั่นท่านยกมือขึ้นขอดุอาอ์ให้พวกเขา 51 ขณะที่ยังขอดุอาอ์อยู่ท่านก็ถูกรับขึ้นไปสู่สรวงสวรรค์ 52 พวกเขาก้มกราบต่อท่าน แล้วกลับเข้ากรุงเยรูซาเล็มด้วยความปลาบปลื้ม 53 พวกเขาอยู่ในพระวิหารเป็นประจำ เพื่อสรรเสริญอัลลอฮฺ