ก่อนอื่นเราควรจะละทิ้งความคิดเรื่องความรอดที่เป็นเพียงคูปองที่จะหนีจากนรกหรือตั๋วที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงสวรรค์ที่ไม่มีที่สิ้นสุด ความรอดโดยพื้นฐานคือความสัมพันธ์นิรันดร์ การสามัคคีธรรมกับพระเจ้าผู้ทรงรักเราอย่างไม่มีเงื่อนไขและทรงต้องการให้เรารักพระองค์ตอบ การให้อภัยบาปของเราโดยพระเจ้าเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับสิ่งนี้ที่จะเกิดขึ้น แต่การให้อภัยไม่ใช่เป้าหมาย เป้าหมายคือการสามัคคีธรรมที่รักกับพระเจ้า แท้จริงแล้ว ความรอดเกิดผลในสวรรค์ที่พระเจ้าจะทรงเป็นมิตรกับเราในวิถีทางที่วิเศษเกินกว่าที่เราจะจินตนาการได้ แต่มันเริ่มต้นที่นี่และตอนนี้สำหรับผู้เชื่อทุกคนในท่านนบีอีซา
เหตุใดเราจึงไม่สามารถได้รับความรอดและการให้อภัยบาปของเราผ่านทางการกระทำที่ดีของเราเอง การกุศล การบริการสังคม และสิ่งที่คล้ายคลึงกันของเรา?
สิ่งนี้ไม่ยืนหยัดอยู่ในโลกของกฎหมาย หากบุคคลเป็นคนที่ดี ซื่อตรง ที่มักจะช่วยเหลือผู้ขัดสน แต่ทันใดนั้นในอารมณ์โกรธฆ่าคนหนึ่ง ความผิดของการฆาตกรรมของเขาถูกลบออกโดยอดีตที่มีศีลธรรมของเขาหรือคำสัญญาของการกระทำที่ดีในอนาคตหรือ? ไม่ ในอาณาจักรของกฎหมาย เช่นเดียวกับในอาณาจักรฝ่ายจิตวิญญาณ สิ่งที่เลวร้ายไม่ถูกลบออกหรือถ่วงดุลโดยสิ่งที่ดี
จำไว้ว่าความรอดฝ่ายจิตวิญญาณคือความสัมพันธ์ของการสามัคคีธรรมที่รักกับพระเจ้า ลองพิจารณาอุปมานี้ กาลครั้งหนึ่งมีชายคนหนึ่ง ปากสุดูร์โน ที่ได้กระทำสิ่งที่เลวร้ายมาก เนื่องจากความผิดที่ปฏิเสธไม่ได้ของเขา เขาไม่สามารถหางานหรือก้าวหน้าในทางใดๆ ได้ วิธีเดียวที่เขาจะสามารถปลดปล่อยตัวเองจากภาระนี้ได้คือให้หัวหน้าหมู่บ้านของเขาเขียนจดหมายอภัยโทษรับรองการฟื้นฟูสภาพของเขา หัวหน้าหมู่บ้านซื่อสัตย์มากและปฏิเสธที่จะรับสินบน ในความเป็นจริงเขาพิจารณาสินบนว่าเป็นการดูหมิ่นศักดิ์ศรีของเขา แล้วปากสุดูร์โนทำอะไร? เขาทำทุกอย่างที่เขาสามารถทำได้เพื่อให้หัวหน้าหมู่บ้านชอบเขา เขาทาสีบ้านของเขา เก็บเกี่ยวข้าวของเขา ทำความสะอาดห้องน้ำของเขา มักจะทำให้ตัวเองที่ยิ้มแย้มพร้อมอยู่ที่หน้าประตูหน้าบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านสำหรับงานใดๆ เพื่อเอาใจเขาให้มากขึ้น เขาสรรเสริญหัวหน้าหมู่บ้านในทุกโอกาสและปกป้องเขาหากมีใครบ่น
ท่านคิดว่าหัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับกิจกรรมการเลียแข้งเลียขาทั้งหมดนี้? มันถูกทำเพราะปากสุดูร์โนชอบหัวหน้าหมู่บ้านอย่างแท้จริงและต้องการความสัมพันธ์มิตรภาพที่แท้จริงกับเขาหรือ? หรือ “ความเป็นมิตร” ทั้งหมดของเขาเป็นเพียงกลยุทธ์ที่จะได้รับสิ่งที่เขาต้องการ จดหมายอภัยโทษ? การกระทำที่ดีทั้งหมดเหล่านี้จะช่วยหรือทำร้ายในความพยายามที่จะสร้างความสัมพันธ์ที่มีความหมายใดๆ? ความสัมพันธ์ที่รักเป็นไปได้ในสถานการณ์เช่นนี้หรือ? แน่นอนว่าไม่ใช่ หัวหน้าหมู่บ้านอาจรู้สึกขยะแขยงทุกครั้งที่เขาเห็นปากสุดูร์โนกำลังมา การกระทำที่ดีทั้งหมดเหล่านั้นมิได้เป็นเพียงรูปแบบอื่นของสินบนที่หัวหน้าหมู่บ้านเกลียดชังมากหรือ?
เตารอตของท่านนบีมูซาชัดเจนอย่างน่าหลอกหลอนเกี่ยวกับว่าพระเจ้าทรงเห็นสินบนอย่างไร เตารอต เฉลยธรรมบัญญัติ 10:17 กล่าวว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้า (יהוה ยาห์เวห์) พระเจ้าของท่านเป็นพระเจ้าแห่งบรรดาพระเจ้าและองค์พระผู้เป็นเจ้าแห่งบรรดาเจ้านาย พระเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ทรงฤทธานุภาพและน่าเกรงขาม ผู้ไม่ทรงลำเอียง และไม่ทรงรับสินบน” เราไม่สามารถซื้อพระคุณของพระเจ้าด้วยการกระทำที่ดีของเรา
เหตุใดบุคคลจึงต้องการทำดี หากไม่มีรางวัลสำหรับการทำมัน?
บัดนี้ให้เราพิจารณาอุปมาอีกอันหนึ่งซึ่งแสดงให้เห็นคำสอนของอินญีลเกี่ยวกับการกระทำที่ดี กาลครั้งหนึ่ง ปากโมโจปรารถนาที่จะเยี่ยมเพื่อนของเขา ปากวิลิส ที่อีกฟากหนึ่งของภูเขา เขาส่งจดหมายไปหาปากวิลิสว่าเขากำลังมาในวันใดวันหนึ่ง แต่ก่อนออกเดินทาง ปากโมโจแวะที่บาร์และดื่มวิสกี้ ระหว่างทางขึ้นเส้นทางแคบๆ ข้ามภูเขา เขาเสียการทรงตัวเพราะวิสกี้ และตกลงไปในหุบเหวลึก ขาทั้งสองข้างหักจากการตก ปากโมโจร้องเรียก แต่ไม่มีใครมาตามถนนเพื่อช่วยเขา เขาไม่สามารถดึงตัวเองขึ้นมาจากหุบเหวได้ ดังนั้นเขาจึงเริ่มร้องไห้และยอมรับความตายของเขา
อย่างไรก็ตาม เพื่อนของเขา ปากวิลิสที่บ้าน เริ่มตื่นตระหนกเมื่อปากโมโจไม่มาถึงเมื่อค่ำ แทนที่จะเพียงสันนิษฐานว่าปากโมโจได้ยกเลิกการเยี่ยมของเขา ปากวิลิสออกเดินทางในชั่วโมงมืดของค่ำคืนตามเส้นทางที่ทรยศเรียกหาเพื่อนโง่เขลาของเขา เมื่อปากวิลิสในที่สุดได้ยินปากโมโจลงไปในหุบเหว เขาลดตัวเองลงไปหาเขาและแบกเขาขึ้นมาบนไหล่ของเขาเอง ปากวิลิสจากนั้นนำปากโมโจไปที่คลินิกสาธารณสุขและรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด เหตุใดปากวิลิสจึงเต็มใจเสียสละมากมายเพื่อปากโมโจ? เพราะเขารักปากโมโจในฐานะเพื่อนสนิทและเต็มใจที่จะทำอะไรก็ได้เพื่อรักษาการสามัคคีธรรมนั้น
บัดนี้ท่านรู้สึกว่าทัศนคติของปากโมโจจะเป็นอย่างไรต่อเพื่อนที่ช่วยเหลือผู้นี้ที่ได้ช่วยเขาจากความตายที่แน่นอน? เขาจะไม่ทำอะไรก็ได้เป็นเครื่องหมายของความขอบคุณต่อปากวิลิสหรือ? การกระทำที่ดีเหล่านี้จะขัดขวางความสัมพันธ์หรือทำให้มันอุดมสมบูรณ์? คำตอบชัดเจน: พวกเขาจะทำให้มันอุดมสมบูรณ์ เพราะพวกเขาถูกทำด้วยความขอบคุณสำหรับการช่วยชีวิต ไม่ใช่เพื่อที่จะได้รับสิ่งใดสิ่งหนึ่งสำหรับผลประโยชน์ในอนาคตของเขาเอง เช่นเดียวกันกับการกระทำที่ดีของเรา ในอินญีลชัดเจนว่าการกระทำที่ดีเป็นที่ยอมรับต่อพระเจ้าเมื่อพวกมันถูกทำเป็นเครื่องบูชาขอบคุณสำหรับการช่วยเราให้รอดของพระองค์ ไม่ใช่เป็นการล่อลวงสำหรับพระองค์ที่จะช่วยเราให้รอด
หากการกระทำที่ดีไม่ลบหรือถ่วงดุลบาปของเรา เราจะได้รับการให้อภัยและความสัมพันธ์ของการสามัคคีธรรมนิรันดร์กับพระเจ้าที่ความรอดของพระองค์ประกอบด้วยได้อย่างไร?
คำตอบเป็นเพียงหนึ่งคำ: ความเชื่อ ตามที่อินญีลศักดิ์สิทธิ์ประกาศในจดหมายของรอซูลเปาโลถึงชาวเอเฟซัส 2:8 “เป็นเพราะพระคุณที่รักของพระเจ้าที่ท่านได้รับความรอดนิรันดร์โดยผ่านทางความเชื่อ มันเป็นของประทานของพระเจ้า” แต่เราต้องระมัดระวังมากที่นี่ ความเชื่อไม่ใช่รายการสิ่งต่างๆ ที่เราเห็นด้วยและกล่าวว่าเราเชื่อ ความเชื่อคือการมอบตนเองโดยสมบูรณ์ การมอบตัวเราเองให้กับพระเจ้าและกับหนทางแห่งความรอดที่พระองค์ได้ทรงเตรียมไว้สำหรับเราในท่านนบีอีซา
ความแตกต่างระหว่างความเชื่อในข้อเท็จจริงและความไว้วางใจถูกแสดงให้เห็นโดยอุปมานี้ นักเดินลวดสูงทำให้ฝูงชนที่คณะละครสัตว์ประหลาดใจด้วยความสามารถของเขาในการแบกถุงทรายขนาดใหญ่ไปทั่วสายเส้นยาวที่ตึงตัว ฝูงชนเชียร์การแสดงของเขานานและอย่างจริงใจ จากนั้นเขาถามพวกเขาว่าพวกเขาเชื่อหรือไม่ว่าเขาสามารถแบกคนข้ามไปบนสายได้ พวกเขาตอบด้วยเสียงดังกึกก้องที่กระตือรือร้น “ใช่!” จากนั้นเขาถามว่า “ใครจะเป็นอาสาสมัครคนแรกของฉัน?” ท่านคิดว่าการตอบสนองของฝูงชนเป็นอย่างไร? ไม่มีใครต้องการมอบตัวเองให้กับนักเดินลวดสูง แม้ว่าพวกเขาจะได้เห็นสิ่งที่เขาสามารถทำได้และประกาศว่าพวกเขาเชื่อว่าเขาสามารถทำได้
เพียงแค่ระบุว่าเราเชื่อสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับพระเจ้าและวิถีทางที่พระองค์เกี่ยวข้องกับเราไม่ใช่ความเชื่อ ความเชื่อที่ช่วยให้รอดอย่างแท้จริงคือการมอบตัวเราเองอย่างไม่มีเงื่อนไขให้กับการดูแลและความรอดของพระองค์ การกล่าวว่าเราเชื่อในพระเจ้าและบทบัญญัติของพระองค์ แต่ยังปฏิเสธที่จะวางใจพระองค์และยอมจำนนตัวเองต่อหนทางแห่งความรอดที่พระองค์ได้ทรงเตรียมไว้สำหรับเราสามารถนำมาซึ่งความผิดหวังและการทำลายล้างแก่เราเท่านั้น